Λένε ότι για να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος κάποια στιγμή στη ζωή σου, αρκεί να τη φτιάξεις με τρία βασικά συστατικά. Ένα όνειρο, το επονομαζόμενο και ως «όνειρο της ζωής σου», που αργότερα θα γίνει στόχος και θα κρατήσεις μια συνέπεια σε αυτόν τον στόχο.
Όνειρο-στόχος-συνέπεια, σημειώσατε Χ.
Καλά όλα αυτά, ρομαντικά λίγο, αλλά ας μην είμαστε κυνικοί, έχουμε άλλωστε χρόνια ολόκληρα μπροστά μας για ισοπεδώσουμε κάθε μας προσδοκία για τη ζωή. Από κει και πέρα, γιατί να είναι ένα το όνειρο; Δηλαδή έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία μόνο αν έχουμε την δυνατότητα ως άνθρωποι να είμαστε απόλυτα συγκεκριμένοι ως προς τις επιθυμίες μας;
Σαν να σου λέει δηλαδή, κάτσε και βαλ΄ τα κάτω και δες τι θέλεις πιο πολύ απ’ όλα στη ζωή σου. Κι αν εγώ θέλω να γίνω πασίγνωστη και υπερδιάσημη τραγουδίστρια παγκοσμίου φήμης, αλλά έχω όνειρο ζωής να μένω σε ένα ξύλινο σπιτάκι με εφτά παιδιά και οχτώ σκύλους; Τι γίνεται όταν τα όνειρά μας είναι αντικρουόμενα και η πραγματοποίηση του ενός, σημαίνει αυτόματα και την ακύρωση του άλλου;
Δεν μπορεί, κάτι θα θέλεις πιο πολύ, σου λέει. Όχι φίλε, εσύ θέλεις κάτι πιο πολύ που όλα τα σφάζεις και όλα τα μαχαιρώνεις και τα βάζεις μετά σε κουτιά με ετικέτες. Αν θες να μιλάμε για όνειρα δεν μπορείς να μου υπαγορεύεις τι να ονειρεύομαι περισσότερο και τι λιγότερο. Άλλωστε το όνειρο ζωής μπορεί να σημαίνει η ταυτόχρονη πραγματοποίηση δυο ή και τριών πολύ διαφορετικών μεταξύ τους ονείρων.
Κακά τα ψέματα οι άνθρωποι, ως επί το πλείστον, δεν έχουμε ιδέα τι θέλουμε και επηρεαζόμαστε πάρα πολύ από το κοντινό μας περιβάλλον και τον κοινωνικό μας κύκλο σχετικά με τις επιθυμίες μας. Τι εννοώ. Ότι πολύ συχνά τα όνειρά μας είναι αλληλοσυγκρουόμενα διότι δεν είναι ξεκάθαρα δικά μας, αλλά είναι και λίγο της μαμάς είναι και λίγο της τηλεόρασης είναι και λίγο του τελευταίου βιβλίου του Χάρι Πότερ που κάθε πρωί ξυπνάμε με μια κρυφή ελπίδα να μας έχει έρθει μια κουκουβάγια με ένα γράμμα για το Χόγκουαρτς.
Πέρα από την πλάκα τώρα, είναι ίσως η πιο δύσκολη αποστολή ενός ενήλικα να καταφέρει να βάλει προτεραιότητες, γι’ αυτό και είναι μια διαδικασία που δυστυχώς δε σταματάει ποτέ. Τα όνειρα, όσο ρομαντικά και αμόλυντα κι αν ακούγονται, δεν ξεφεύγουν από αυτή τη ροή πραγμάτων και καλείσαι κι εσύ με τη σειρά σου να βρεις την άκρη από το κουβάρι. Σαν να λέμε, με δυο λόγια, να βρεις ποιο από τα όνειρα σου είναι για πούλημα.
Γι’ αυτό βλέπεις κάτι ανθρώπους στα πενήντα τους να λένε για συμβιβασμούς και να σε ειρωνεύονται που εσύ θέλεις και πιστεύεις πως μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Γιατί φάγανε τη φόλα και κατάλαβαν πως τίποτα στη ζωή δε δίνεται χωρίς θυσίες και πως, κακά τα ψέματα, οι πιθανότητες να είσαι αυτός ο ένας που θα εκπληρώσει όλα του τα όνειρα είναι τόσες όσες και να επιτευχθεί η παγκόσμια ειρήνη.
Λίγο απαισιόδοξη οπτική και θα γυρίσεις τώρα να μου πεις «και τι θα σταματήσουμε να ονειρευόμαστε; Θα σταματήσουμε να θέλουμε;» Όχι είναι η απάντηση, όχι μόνο δε θα σταματήσουμε, αλλά θα το κάνουμε με πιο πολύ πείσμα και ελπίδα, πως καμιά φορά τα όνειρα μπορούν να φέρουν τούμπα όλα τα τακτοποιημένα συρτάρια του κόσμου.
Κι αν όχι δεν πειράζει. Άλλωστε η μαγεία κρατάει, όσο διαρκεί η επιθυμία. Αλλιώς τι θα ‘μασταν; Ένα όνομα σε μια ληξιαρχική πράξη και ένας λογαριασμός τραπέζης. Ξενέρωτο.
Επιμέλεια Κειμένου Γιοβάννας Κοντονικολάου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
