Κρατήστε μας μούτρα να δούμε τι θα καταλάβετε

Μιας κι εδώ τα παιδιά είμαστε της φάσης «πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε», συν του ότι έχουμε ήδη βγάλει όλα τα προσωπικά μας στη φόρα, θα δηλώσω κι εγώ την αχίλλειό μου φτέρνα. Αν θες να με γαμήσεις συναισθηματικά, αν θες πραγματικά να με κάνεις να τρελαθώ, να με εκνευρίσεις, να με πληγώσεις και να με μπερδέψεις, μέχρι που πια θα μου έχεις ψήσει τον εγκέφαλο και θα μπορείς να με κάνεις ό,τι θες, η συνταγή είναι μία, απλή και χιλιοδοκιμασμένη: Κράτησέ μου μούτρα.

Δεν έχω χειρότερο, αλήθεια στο λέω. Δεν αντιλαμβάνομαι αυτήν την ηλίθια συνήθεια, αυτόν τον απροσάρμοστο τρόπο για να δείξεις σε κάποιον ότι τα ‘χεις πάρει. Αρχικά άκου λίγο το πώς ορίζεται. «Σου κρατάω μούτρα». Που σημαίνει τι; Σημαίνει ουσιαστικά ότι έχω μαζέψει όλη την ξινίλα και τη χολή του κόσμου και την τοποθέτησα επάνω στα μούτρα μου, για να έχεις να τη βλέπεις. Παράλληλα, προσφέροντάς σου αυτό το εκπληκτικό θέαμα, σταματάω να σου μιλάω, για να αφήσω την όρασή σου να απολαύσει τα πραγματικά άσχημα μούτρα μου. Ρε, πάτε καλά;

Αρχικά να ρωτήσω κάτι; Το έχετε δει ποτέ να πιάνει; Εκτός κι αν εννοούμε «πιάνει», το ότι του σπας του άλλου του δόλιου τα νεύρα. Αλλά εννιά στις δέκα, απορροφάσαι τόσο πολύ απ’ την ξινίλα σου, που στο τέλος δε θυμάσαι καν γιατί το ξεκίνησες εξ’ αρχής και γιατί συνεχίζεις να το κάνεις. «Σου κρατάω μούτρα», σου λέει ο άλλος. Κράτα να μην τα χάσουμε, θα πω εγώ.

Και να σου πω και κάτι άλλο; Χάνει το όλο νόημα το πράγμα. Όταν ο άλλος σου παίξει μαλακία -γιατί, δε λέω, μπορεί και να έχει γίνει κάτι πολύ άσχημο- πώς ακριβώς βοηθάει το να του κρατήσεις μούτρα; Εσύ χάνεις και σπαταλάς τον χρόνο σου σε ένα άσχημο πορτραίτο συμπεριφοράς κι εκφράσεων κι ο άλλος απλά δεν έχει ιδέα τι παίζει, παρά μόνο ότι μάλλον κάτι έκανε και σε πείραξε. Το οποίο φυσικά και θα οδηγήσει σε δικά του μούτρα, γιατί η ανωριμότητα εξαπλώνεται πιο γρήγορα κι από ροζ φλαμίνγκο στη Χαλκιδική.

Οπότε εν τέλει, έχετε κι οι δύο μούτρα –να τα χαίρεστε– αλλά ταυτόχρονα και μηδενική συνεννόηση.  Όταν δε, τα μούτρα παρατηρούνται και σε μεγαλύτερες ηλικίες, εκεί δε, καταντά αστείο. Μου έχει κρατήσει εμένα μούτρα η γιαγιά μου, ρε φίλε. Είναι δυνατόν; Εβδομήντα χρονών γυναίκα, να κρατάει μουτράκια σαν να είναι ήπιο. Κρατήστε και την αναπνοή σας αν είναι μέχρι να σας δώσουμε παγωτό.

Ναι, με τρελαίνει αυτή η συνήθεια γιατί δεν την αντιλαμβάνομαι. Κατ’ εμέ, δεν έχει καν νόημα ύπαρξης. Αν, δηλαδή, πούμε πως θέλεις να λυθεί η παρεξήγηση, τότε μη συζητώντας και μη δηλώνοντας αυτό που σε πείραξε, πώς θα ξέρει ο άλλος για να το διορθώσει; Αν πάλι δε γουστάρεις κι αποφάσισες πως δεν τραβάει άλλο, ε τότε πάρε το καπελάκι σου κι αντίο.

Το είδα φέτος και στη μάνα μου πάρα πολύ. Η δικαιολογία της ήταν το «με πείραξε». Ναι οκ, δεκτό, δε λέω να μη μας πειράζουν πράγματα, δε γίνεται έτσι εγωιστές όπως είμαστε. Αλλά το να κάθεσαι με την ίδια σου τη χολή και να βράζεις για μέρες στο ζουμί σου, θέλεις ειλικρινά να μου πεις πως το προτιμάς; Γιατί στην τελική, αντί να «πληγώνεις» αυτόν που σε πλήγωσε, καταλήγεις εσύ ο ίδιος να ρουφάς την ενέργειά σου. Ηλίθιο!

Εντάξει λίγο παρασύρθηκα, αλλά ρε παιδιά, μην κρατάτε μούτρα. Αγόρια, κορίτσια, κατσίκες, δε με νοιάζει, καθίστε και συζητήστε, φωνάξτε, πείτε όλα όσα σας πνίγουν, πάτε για τρέξιμο ή κατεβάστε ένα μπουκάλι τζιν. Μη δηλητηριάζετε τις ψυχές σας. Γιατί πάντα, όταν έχεις επιλογή να μιλήσεις, αξίζει να την αρπάζεις απ’ τα μαλλιά.

Γιατί μπορεί να έρθει μια στιγμή, που επειδή κράτησες μούτρα, δεν πρόλαβες να πεις όλα όσα ήθελες. Και τότε όσα μούτρα και να κρατήσεις, δε θα μπορέσεις να γυρίσεις πίσω το χρόνο. Κράτα το αυτό, από κάποιον που το μετανιώνει οχτώ χρόνια τώρα.