Πάμε.
Μην το σκεφτείς πολύ. Βασικά μην το σκεφτείς καθόλου, μόνο άνοιξε τη ντουλάπα και βρες εκείνο τον παλιό ξεθωριασμένο σάκο σου.
Δυο φόρμες, το ξεσκισμένο σου τζιν, ένα πουλόβερ και τα αθλητικά σου.
Τα άλλα θα τα βρούμε εκεί.
Μη με ρωτήσεις που είναι το εκεί. Μη με ρωτήσεις τίποτα.
Μην αγχωθείς για τα λεφτά, ποτέ δε μας τρόμαξαν, ποτέ δε μας όρισαν, δεν ήταν αρκετά σημαντικά.
Πάμε να φύγουμε, πάμε να δούμε όλα εκείνα που κάθε μέρα αναβάλλουμε γι’αύριο, γιατί πιστεύαμε ότι δε θα γεράσουμε ποτέ.
Μόνο όταν δεν σταματάς να κινείσαι μένεις για πάντα νέος, έτσι μου είχες πει στο πρώτο μου βαριέμαι. Κι εγώ γύρισα πλευρό και σου πα να κοιμηθούμε, γιατί κι αύριο μέρα ήταν.
Τώρα σου λέω πάμε. Σήμερα όχι αύριο, τώρα και όχι αργότερα.
Να μην το σκαλίσουμε, να μην το συζητήσουμε γιατί θα τρυπώσει το πρόβλημα στη σκέψη, γεννώντας μια αναβολή.
Δε θέλω να περιμένω άλλο πότε θα είμαι έτοιμη. Μπορεί να μη γίνω και ποτέ, μα θέλω να το ζήσω.
Να δω όλα αυτά τα περίεργα, τα διαφορετικά, να ακολουθήσω μια ταμπέλα που θα λέει 23 χιλιόμετρα και να μη δω την πόλη που ακολουθεί τον αριθμό.
Θέλω να κοιμηθώ μαζί σου σε ένα παγκάκι ενός χωριού που δεν μπορούμε καν να προφέρουμε το όνομα.
Να τρώμε με τα δάχτυλα και να γκρινιάζω που λερώθηκα κι εσύ από δίπλα να γελάς με το πόσο χαζή μπορώ να γίνω.
Να σου τη σπάω και να μου την σπας που χαθήκαμε και μετά να με φιλάς για να ηρεμήσω.
Να με χορεύεις στον δρόμο κι εγώ να γελάω. Να γελάμε.
Να το διασκεδάζουμε κι ας είμαστε αφελείς κι ας μην ξέρουμε που θα ξημερώσουμε. Και τι πειράζει;
Δε θέλω άλλο να είμαι σοβαρή, δε θέλω να φοβάμαι ούτε να ανησυχώ για το αν πλήρωσα τη ΔΕΗ. Κι αν είναι για κάτι να φοβάμαι, θέλω να είναι η βροχή που ξεσπάει ενώ δεν έχουμε κάπου να καλυφθούμε.
Πάμε σου λέω, έχουμε τόσα να δούμε. Φτιάξε μια λίστα με τις πιο τρελές σου επιθυμίες και βγάλε κάθε ίχνος λογικής από μέσα.
Ένα σφηνάκι ρούμι στην Αβάνα, ένα φλαμένγκο στη Βαρκελώνη, έναν καφέ δίπλα στο Κολοσσαίο, ένα μαλλί της γριάς κάτω από τον πύργο του Άιφελ.
Ναι μαλλί της γριάς γιατί γελάς; Όπως τότε που ήσουν παιδί και όλα ήταν καινούρια και τα απλά ήταν από μόνα τους συναρπαστικά.
Πάμε να φύγουμε, πάμε να βρούμε τη δική μας Ιθάκη.
Κι αν δεν τα καταφέρουμε, θα έχουμε ζήσει το ταξίδι. Εγώ, εσύ κι ο κόσμος γύρω μας.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
