Μονογαμία τέλος;

Μπορώ να ξεκινήσω αυτό το κείμενο με ωραίες και σύγχρονες λέξεις, να το φουλάρω με gender fluid φράσεις και να υπερασπιστώ με πάθος κάθε δικαίωμα στον έρωτα, κάθε ερωτική πράξη συναίνεσης, να γράψω χίλιες και μία λέξεις για το δικαίωμα, για το ότι το δύο δεν είναι κανόνας στη σχέση και πως το 2020 είναι τελείως ηλίθιο να πατρονάρεις τον άλλο για το πώς να ερωτευτεί (ηλίθιο είναι γενικώς αλλά ας μην ξεφύγουμε τόσο). Κι όχι, δεν το θεωρώ παρλαπίπα ούτε υπερβολή, δεν υπάρχει το «αφού πρεσβεύω ούτως ή άλλως την ελευθερία στον έρωτα γιατί να το φωνάζω διαρκώς». Όσο υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, όσο καταπατούνται δικαιώματα, όσο δεν είμαστε ίσοι, όσο σηκώνονται χέρια, δάχτυλα και φρύδια απέναντι στον άνθρωπο και το πώς ζει κι ερωτεύεται ναι, πρέπει να ακούγεται ξανά και ξανά και ξανά. Πάει αυτό, τελειώσαμε.

Πολίτικαλι κορέκτ πρόλογος γιατί κι εγώ η ίδια λογοκρίνω τον εαυτό μου, γελάω τώρα που τον ξαναδιαβάζω γιατί βλέπω την ανάγκη να βγω πένα, μην τυχόν και βγω μαλάκας κι οπισθοδρομική μετά από τόσο προσωπικό αγώνα για το αντίθετο. Σήμερα μου απευθύνθηκε η φράση «Βγες από τα στερεοτυπικά κατάλοιπά σου». Έξαλλη εγώ. Άσε μας ρε φίλε που θα μου πεις για στερεοτυπικά κατάλοιπα, τέσσερα χρόνια ψυχανάλυση, τριάντα χιλιόμετρα συζητήσεις και δυο κιλά φέτα Δωδώνη. Δεν είπα τίποτα. Αργότερα σε άλλη συζήτηση βρέθηκε ξανά ο κώλος μου στο εδώλιο, για άλλο λόγο αυτή τη φορά. Πάει λέω, σήμερα θα το κάψουμε.

«Δεν ξέρεις εσύ, δεν καταλαβαίνεις, έχεις συμβιβαστεί σε μια μονογαμική σχέση που δεν είναι στη φύση μας. Είσαι θύμα της πατριαρχίας κι εσύ.» Εν τω μεταξύ, μη με πεις εμένα θύμα της πατριαρχίας κι ας είναι άσχετο με το θέμα μας, βγαίνει η Μαυρογένους από μέσα μου και θίγομαι πιο πολύ κι αν μου βρίσεις τη μάνα. By the book είναι αυτή η προσέγγιση. Δε μίλησα ούτε εκεί βέβαια, για τίποτα από τα δύο. Αργότερα κάθισα λίγο και τα συνδύασα. Έχω βρεθεί πολλές φορές λόγω του ότι ο κύκλος μου είναι κυρίως queer άτομα, σε συζητήσεις που αφορούν στη δομή των σχέσεων και τη φύση της μονογαμίας του σήμερα. Σαφώς βγαίνω νοκ άουτ πολύ νωρίς καθώς είμαι κόκκινο πανί, ούσα 27 straight και σε σχέση- συμβίωση τα τελευταία έξι χρόνια. Πιο χαλαρά θα ήταν τα πράγματα άμα είχα τρία μάτια, δεκαοχτώ χέρια και το μπρος το είχα πίσω. Είναι σαν να φοράω πάνω μου μια νέον ταμπέλα που να αναγράφει πως δεν ξέρω τίποτα, σαν τον Σωκράτη κι εγώ.

Μένω λοιπόν συχνά στην απ’ έξω μέσα στην ίδια μου την παρέα και πολύ συχνά έχω τον ρόλο του απλού ακροατή -που ως ένα σημείο δε με χαλάει γιατί τους ξεμπροστιάζω όλους γραπτά μετά- και το αφήνω εκεί, στη διακριτικότητα, γιατί εγώ η βολεμένη, δεν έχω ιδέα από σχέσεις το 2020. Δημιουργείται τότε το δίπολο μέσα μου, το οποίο έχει τις εξής δύο συνιστώσες. Να υπερασπιστώ τη θέση κι επιλογή μου με κίνδυνο να γίνω η γνωστή γραφική γριά που το παίζει μοντέρνα, ή να το βουλώσω κάνοντας πως συμφωνώ με παραδοχές που η αλήθεια είναι πως προσωπικά δε θα επέλεγα;

Δώσε βάση στο «προσωπικά». Το σέβομαι και το κατανοώ πως μπορεί σε έναν κόσμο που μοιάζει να χτίστηκε από πέτρα, η ρευστότητα να είναι αναγκαία ανάσα για να ξεκολλήσουν λίγο τα μυαλά που χτίστηκαν με μπετόν. Μα αν εγώ έχω βρει μια ουσία στη μονογαμία, γιατί πρέπει να απολογηθώ; Γιατί να πρέπει να εξαναγκάσω τον εαυτό μου να μη μου κάνει η μονογαμική στρέιτ σχέση; Δε θα σου πω ότι δε χαίρω περισσότερων προνομίων στη σκατοχώρα που ζούμε, γιατί εγώ μπορώ να πιάσω το χέρι του συντρόφου μου χωρίς να φάω ξύλο ή να καταλήξω στο τμήμα, όπως δε θα σου πω πόσο συχνά νιώθω ένοχη γι’ αυτό μου το προνόμιο γιατί δεν έχω κάνει τίποτα για να το αξίζω, απλά είμαι μια στρέιτ γυναίκα σε σχέση. Αυτό όμως κουβαλά τόσο την τυχαιότητα, όσο και την επιλογή κάποιου να μη γουστάρει μονογαμικές σχέσεις, να περνάει ωραία στο σχεδόν, να νιώθει ελεύθερος με μια ρευστότητα παραπάνω. Άρα, το ερώτημα είναι το εξής: έχω το δικαίωμα να υπερασπιστώ την επιλογή μου, την προσωπική επιλογή μου, που έχω κάνει χωρίς να ενοχλώ -θέλω να πιστεύω- κανέναν, χωρίς να είμαι «εκτός εποχής»; Είναι λοιπόν σημείο τον καιρών η ρευστότητα των σχέσεων, τόσο που η μονογαμία ήρθε ο καιρός να μας χαιρετήσει γιατί δεν ανήκει στο παρόν και πόσο μάλλον στο μέλλον;

Νιώθουμε ενοχές για τόσα και τόσα και προσπαθούμε στη βάση μας, -οι περισσότεροι τουλάχιστον- να συμβαδίσουμε σε έναν δρόμο όσο πιο κοντά στην ελευθερία. Μα εγώ τον έρωτα τον βλέπω «έτσι» κι αν τον βλέπει και ο άνθρωπός μου «έτσι», τι πειράζει ρε παιδιά;  Ειλικρινά προβληματίζομαι αν ολόκληρη η επιλογή ζωής μου είναι βασισμένη σε ένα στερεότυπο, μήπως έχω γίνει όντως μια κυνική κι οπισθοδρομική γριά. Μήπως είναι λάθος να θέλω μία και μόνο σχέση με έναν και μόνο άνθρωπο, μήπως μεταφράζεται ως κοινωνικό στερεοτυπικό κατάλοιπο. Ας βγει κάποιος να μου πει υπεύθυνα, να ξέρω την πορεία μου. Μονογαμία τέλος;