Να μεγαλώνετε μαζί

Θα σου πω μια αλήθεια. Είναι η δική μου, μα μπορεί κι εύχομαι να σε βρίσκει κι εσένα κάπου για να σ’ακουμπήσει. Άκου όμως, μην κρίνεις πρόωρα, θα με αδικήσεις πριν προλάβω να σου πω το συλλογισμό μου, όπως βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, σε αδικώ κι εγώ τώρα, που σε παρακαλάω να ακούσεις χωρίς να μου το έχεις καν αρνηθεί. Γράψε λάθος λοιπόν και πάμε από την αρχή. Θα σου πω μια αλήθεια. Μικρή, τόσο προφανή που δεν τη σκεφτόμαστε και πολύ, τόσο απλή κι αυτό γιατί πηγάζει από τις πατούσες μας. Έτοιμος;

Κανείς δε θέλει να μεγαλώσει- άνω τελεία. Και γιατί να θέλει άλλωστε; Το να είσαι ενήλικας δεν έχει πλάκα, δεν έχει ενδιαφέρον, όσο διασκεδαστική κι αν αποφασίσεις ή μπορείς να κάνεις τη ζωή σου, σίγουρα δεν προσεγγίζει μια καλή ζωή ενός παιδιού. Δεν την αγγίζει βασικά, ούτε καν αυτόν το μικρό ηλεκτρισμό που νιώθεις όταν είσαι πολύ κοντά σε κάτι χωρίς να έχεις επαφή μαζί του, μα τα μόριά σας έλκονται κι απωθούνται δημιουργώντας δεσμούς έλξης και τριβής, οπότε αισθάνεσαι κάτι σαν ρεύμα να σου τεντώνει τις τρίχες. Ούτε καν αυτό, το απλό, το φυσικό που λένε. Κανείς δε θέλει την κυριότητα του εαυτού του την απόλυτη, θέλει λίγο σκοινί ελεύθερο, μα να το τραβάς κάθε που πάει να πέσει, θέλει ανοιχτή την πόρτα, μα κάγκελα στην αυλή, ταράτσα μεν, αλεξικέραυνο δε. Κανείς δε θέλει να μεγαλώσει- άνω τελεία.

Μέχρι να βρει κάποιον που να αξίζει να μεγαλώσουνε μαζί- τέλος πρότασης. Πρόσεξε, όχι το τέλειο, όχι το μοναδικό, ούτε άλλα τέτοια πειραγμένα. Αυτόν τον έναν άνθρωπο, που μπορεί να είναι και δεκατρείς ποιος ξέρει, μα για λόγους απλοποίησης θέτουμε έστω Χ=1 και προχωράμε. Αυτός ο ένας λοιπόν που μαζί του η ζωή θα είναι δύσκολη, θα έχει τόσες πολλές υποχρεώσεις και προβλήματα που δε θα ξέρεις από πού να το πιάσεις, μα κάθε καινούριο πρόβλημα θα έχει κάτι από εξερεύνηση. Θα είναι αυτός που θα κάνει τα μεγαλύτερα προβλήματα να μοιάζουν μοναδικά. Να λες «είναι το πρόβλημά μας» και να το χαίρεσαι.

Ένας άνθρωπος που μαζί του να θες να έχεις τον απλήρωτο λογαριασμό της ΔΕΗ, που μαζί του θα χοροπηδάς όταν η εφορία σας επέστρεψε τους επιπλέον φόρους και μπορέσατε να αγοράσετε εκείνες τις δυο καρεκλίτσες για το μπαλκόνι που τόσο καιρό δεν μπορούσατε. Εκείνος ο άνθρωπος που θα θέλεις να του έχεις έτοιμο το τάπερ για να το πάρει στη δουλειά κι εκείνος θα σου έχει ανοιχτό το θερμοσίφωνα πριν γυρίσεις. Εκείνος ο άνθρωπος που θα σε κάνει να περάσεις από μια περίεργη αργή εφηβεία κι άγουρη ενηλικίωση στα 25-30-35 ποιος μετράει άλλωστε, σε μια συναρπαστική ώριμη ζωή γεμάτη λάθη και τρομακτικά σενάρια που θα ανυπομονείτε να τα αντιμετωπίσετε. Που θα κάνει το «για πάντα» να μοιάζει ευκαιρία κι όχι φάκα κι ας είναι πολύ ρομαντικό.

Να ανυπομονείς να έχετε μοιρασμένη την καθημερινότητά σας, να κάνετε μαζί τη λίστα για τα ψώνια, να δουλεύεις στον υπολογιστή κι εκείνος να περνάει κλεφτά από πίσω σου αφήνοντάς σου μια κούπα καφέ κι ένα φιλί στον ώμο. Βράδυ-πρωί και μετά ξανά βράδυ, με δουλειές κι ευθύνες και μεγάλα ενήλικα πράγματα που φάνταζαν πάντα τρομακτικά, μα τώρα σε έχει πιάσει μια ανεξήγητη ηδονή να ζήσεις ακόμα και την ουρά στην τράπεζα, γιατί θα είναι για το σπίτι σας. Και μετά, αργά, μετά από την κούραση και την τρεχάλα η γαλήνη να σας βρίσκει εκεί, στον ίδιο καναπέ με πίτσα νέτφλιξ κι άβολη αγκαλιά που κανένας από τους δυο δε θέλει να σπάσει. Τι κι αν υπάρχει άλλος τόσος άδειος καναπές πιο πέρα;

Να μεγαλώνετε μαζί- θαυμαστικό. Με τα στραβά- τα πολύ στραβά και τα όμορφά σας. Να κλείνετε και να ανοίγετε καινούριους κύκλους, να περνάτε από την αγάπη στον έρωτα στη φιλία και ξανά-μανά, τούμπα, όλα από την αρχή. Να εμπιστευτείτε σ’ έναν άνθρωπο τη διαχείριση του εαυτού σας, υπάρχει κάτι πιο μεγάλο; Πιο ουσιαστικό από τον τρόμο που φέρει η ζωή όταν τελικά αποφασίζεις να τη ζήσεις; Όχι με δικλείδες, ούτε βοήθειες που θα σου κρατάνε το σκοινί για να μην πέσεις. Έτσι ναι. Αξίζει να μεγαλώνεις και να ζεις και να πεθαίνεις. Τελεία.