Οι πρωτοχρονιές είναι γεμάτες έρωτα

Τι σημαίνει πρωτοχρονιά; Ετυμολογικά είναι η πρώτη του χρόνου. Πρώτη μέρα, πρώτη φορά, πρώτο συναίσθημα, πρώτο βλέμμα, πρώτο φιλί. Είναι η πρώτη αναπνοή μιας καινούριας ακολουθίας πραγμάτων, μια πραγματικά συγκλονιστική στιγμή, γιατί είναι η πρώτη λέξη που θα γραφτεί σε ένα καθαρό ημερολόγιο.

Για μένα πρωτοχρονιά είναι ο έρωτας, είναι εκείνο το συναίσθημα της έντασης που αντικατοπτρίζεται σε κάθε κόκκινη κορδέλα, σε κάθε φωτισμένο στενό της πόλης, σε κάθε καλογυαλισμένο τακούνι και πλούσιο μακρύ κασκόλ. Ήθελα λοιπόν, κάτι να γράψω, μα ήθελα ταυτόχρονα να έχω και κάτι να πω. Κάθισα και σκέφτηκα τι είναι για μένα έρωτας, πώς περιμένω κάθε χρονιά επάνω απ’ το κινητό μου για να στείλω το μήνυμα σε αυτόν που δεν είναι εδώ και θα το ήθελα περισσότερο από καθετί.

Μα όπως εγώ έτσι κι άλλοι, είχαν να μου πουν μια ιστορία, απ’ το δικό τους μήνυμα, το δικό τους φιλί, το δικό τους βλέμμα. Αποφάσισα λοιπόν, να σας μεταφέρω τις ιστορίες τους, μέσα απ’ τα δικά τους μάτια, που τόσο ζωηρά προσφέρουν έμπνευση απλόχερα, σε έναν καινούριο, διαφορετικό έρωτα.

«Ήμασταν μαζί λίγο καιρό. Φοιτήτριες κι οι δύο, έπρεπε να φύγει, να πάει στην οικογένειά της, με μένα να ξεμένω μακριά της, χωρίς να μπορώ καλά καλά να συνειδητοποιήσω ότι είμαστε μαζί. Ήταν καινούριο και συναρπαστικό, ήταν δικό μας και δεν μπορούσε κανένας να μας το κλέψει. Λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, χτύπησε το skype μου. Ήταν εκείνη, που τηλεφώνησε για να αλλάξουμε χρόνο μαζί. Καμιά φορά δεν αρκούν τα χιλιόμετρα για να χωρίσουν δυο ζωές. Μπορεί να μην κράτησε, μα ήταν μια αντίστροφη μέτρηση, που θα θυμάμαι για πάντα. Ποιος είπε ότι τα συναισθήματα μπορούν να παγιδευτούν μέσα σε οθόνες;»

«Είχα μόλις χωρίσει. Δεν πάει άλλο, είχαμε πει, χωρίς να το πιστεύουμε στ’ αλήθεια. Όταν χωρίζεις η πρωτοχρονιά, είναι κάτι σαν καθαρό μανίκι. Την έχεις ανάγκη για να βγάλεις από πάνω σου ό,τι σου έχει λερώσει την ψυχή. Ετοιμάστηκα, έβαλα το καλό μου παντελόνι,  το αγαπημένο του και βγήκα για μια πολλά υποσχόμενη νύχτα. Γύρω μου γελούσαν παρέες, αγκαλιάζονταν άνθρωποι. Εγώ κενό. Η μουσική δεν έπαιζε μια μελωδία στα αυτιά μου, ήταν περισσότερο θόρυβος. Ένιωθα σώματα να με πλησιάζουν, που κάτι ζητούσαν από μένα, μα εγώ ήμουν ανίκανος να δώσω οτιδήποτε. Μέχρι που κύλησαν δάκρυα. Χόρευα και έκλαιγα κι ήταν ίσως ότι πιο σχιζοφρενικό και απελευθερωτικό έχω κάνει ποτέ μου. Πρώτη μέρα μιας καινούρια χρονιάς κι εγώ επιτέλους, προχωρούσα.»

«Είχε μόλις αλλάξει ο χρόνος και τα τηλέφωνα ήταν σε μια φρενήρη κατάσταση απ’ τα άπειρα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα. Τα σιχαίνομαι τα ομαδικά μηνύματα, μου προκαλούν υστερικό γέλιο. Και τότε είδα το όνομά του. Είχαμε να μιλήσουμε πάνω από χρόνο. Θέλω να σε δω. Τόσο απλό. Τόσο απόλυτο. Θέλει να με δει και πρέπει να με αφορά; Πήγα. Θυμωμένη, σχεδόν έξαλλη με το θράσος του, με την καρδιά μου να πηγαίνει να σπάσει απ’ την αγωνία. Δεν μιλήσαμε. Απλά με φίλησε. Τσέκαρα για λίγο τον σφυγμό μου, να σιγουρευτώ ότι δεν έχω λιποθυμήσει. Τον φίλησα. Καμιά φορά οι λέξεις είναι πολύ λίγες όταν δυο σώματα μιλάνε.»

«Το είχα αποφασίσει πως εκείνο το βράδυ, μαζί με την αλλαγή του χρόνου, θα άλλαζα κι εγώ. Θα έκανα επιτέλους κίνηση. Είχα κάνει ό,τι μπορούσα για να το αποφύγω, μα μέσα μου καιγόμουν, ένιωθα κυριολεκτικά το αίμα να χτυπάει μέσα στις φλέβες μου. Δεν το τόλμησα ποτέ. Διάλεξε κάποιον άλλον. Και φρόντισε να το δω. Δεν πειράζει. Καμιά φορά μαθαίνεις απ’ τα δύσκολα. Εγώ έμαθα εκείνο το βράδυ ότι μπορώ να μην κάνω φόνο, όσο κι αν το θέλω. Κάτι είναι κι αυτό.»

Έρωτες, χωρισμοί, φωνές και καβγάδες σε σοκάκια με τον κόσμο να γιορτάζει τριγύρω, φιλιά σε κόκκινες γωνίες, τέλη κι αρχές. Κυρίως αρχές. Αυτό είναι η πρωτοχρονιά. Να ερωτευτείτε πολύ φέτος, όσο κι αν πονάει καμιά φορά. Για να τρώμε τα μούτρα μας ξανά και ξανά, μάλλον αξίζει.  Καλή χρονιά!

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα μου, που μοιράστηκε τις υπέροχες ιστορίες της μαζί μου. Έρωτας είναι η ΘΟΠ!