Το παιχνίδι του διαίρει και βασίλευε, ένα δηλαδή από τα πιο σίγουρα όπλα που μπορεί κανείς να έχει στη διάθεσή του για να κυβερνήσει τον κόσμο, έχει τη βάση του σε μια πάγια και πανάρχαια τακτική.
Κάνε τους πάντες να νιώσουν αθώοι, κάνε τους πάντες να πιστέψουν πως ο διπλανός τους είναι ένοχος.
Το παιχνίδι ξεκινάει λοιπόν με το δεδομένο της καχυποψίας, οπότε όσο εσύ καταστρώνεις δυναμικά την επόμενή σου κίνηση, το μόνο εμπόδιο που αντιμετωπίζεις είναι στοιβαγμένα μυαλά που μόνο σκοπό έχουν να ξεσκεπάσει το ένα το άλλο, σε ένα γαϊτανάκι που όλοι είναι ένοχοι και κανένας αθώος.
Κι αν το καλοσκεφτείς όλη μας η ζωή έτσι έχει στηθεί.
Από τα παιδικά σου χρόνια ακόμα, όταν έσπαγε εκείνο το ρημαδιασμένο το βάζο, ακόμα κι αν έφταιγε όντως ο σκύλος, η γάτα ή ο αέρας, εσύ είχες το φταίξιμο εξαρχής, εκτός κι αν καταφέρεις να αποδείξεις το αντίθετο μετά κόπων και βασάνων.
Στο σχολείο, η προφανής εξήγηση ήταν η αντιγραφή και η απάτη και οποιαδήποτε προσπάθεια αυτοϋπεράσπισης θα ήταν απλά ο φόβος για μια επικείμενη αποβολή.
Η ενοχή όμως δε σταματάει εδώ. Συνεχίζει να σε τρώει και στην ενήλικη ζωή σου, με εσένα να βρίσκεις τον εαυτό σου κάθε λίγο και λιγάκι υπόλογο, για όλα όσα δεν μπόρεσες να αποδείξεις την αθωότητά σου.
Το χειρότερο όμως με μια ζωή φορτωμένη στην ενοχή και την καχυποψία δεν είναι μόνο η ανασφάλεια και τα κλειδωμένα μυαλά, αλλά πολύ περισσότερο η παγίωση πως τελικά όντως είσαι ένοχος.
Με λίγα λόγια, πείθεις κι εσύ τον εαυτό σου για μια ενοχή που ποτέ δεν είχες, απλά και μόνο επειδή δεν έχεις αρκετά επιχειρήματα.
Κάπως έτσι γεννιούνται τα ισχυρά φύλα, και τα πάνω χέρια, που δεν είναι τίποτα άλλο από ανθρώπους που μπορούν να αποδείξουν την αθωότητά τους ακόμα κι αν αυτή δεν ισχύει και με την ίδια άνεση να σε βγάλουν τρελό, ψεύτη και ένοχο.
Τρία στα τρία σημειώσατε πυρ.
Ξέρεις κι εσύ κι εγώ και όλοι μας πως ο πιο σίγουρος τρόπος να χειριστείς κάποιον είναι να τον κάνεις να νιώσει υπόλογος, σχεδόν ανίκανος να σου φέρει αντίρρηση. Ευνουχίζεις έτσι κάθε δικαίωμα αυτοδιάθεσης σε μια σχέση, ορίζοντας μόνος σου το σωστό και το λάθος που θα είναι επιτρεπτά για να αποδειχθεί μια αθωότητα.
Οι σχέσεις άλλωστε, όπως και οι φυλακές, είναι γεμάτες αθώους που δεν τους δόθηκε φωνή ή πίστη στα λεγόμενά τους. Οπότε σαν άλλοι ηττημένοι, ακολούθησαν κι αυτοί, την ποινή ενός σφάλματος που ποτέ δεν διέπραξαν.
Η γιαγιά μου έλεγε πάντα, σημασία δεν έχει τι είσαι, αλλά πόσα από αυτά που είσαι μπορείς να τα αποδείξεις.
Μόνο αυτά είναι κτήμα σου γιατί είναι τα μόνα που δε θα μπορέσει κάποιος να σου πάρει ακόμα κι αν προσπαθήσει. Γιατί θα προσπαθήσει.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
