Ο καβγάς σε μια σχέση δυο ανθρώπων είναι ίσως το πιο περίεργο χαρακτηριστικό που μπορεί να την ορίσει. Πρώτον, γιατί αν το σκεφτείς, την πρώτη φορά που θα σου σπάσει ο άλλος τα νεύρα και θα σε τσατίσει μέχρι αηδίας, θα καταλάβεις ότι τελικά παίζει να ‘χεις ερωτευτεί. Ομοίως, μετά από έναν άγριο τσακωμό κι εντάσεις μεγάλου χρονικού διαστήματος, σταματάει ο έρωτας να θεωρείται κίνητρο για να συνεχίσεις κι η σχέση κάπου εκεί τελειώνει.
Αν μπορούσαμε να δώσουμε έναν ορισμό στον καβγά, νομίζω πως θα τον δηλώναμε ως την πράξη που έχεις δικαίωμα ν’ ασκήσεις με τη δικλίδα ασφαλείας που ονομάζεται ανοχή και στην έχει παραχωρήσει ο απέναντι. Δε θα πας δηλαδή να σκοτωθείς με τον χι-ψι άσχετο περαστικό, αρχικά γιατί δε σ’ ενδιαφέρει αρκετά η ύπαρξή του και δεύτερον γιατί δε σου ‘χει δώσει κάποιο δικαίωμα ν’ ασκήσεις την οποιαδήποτε λεκτική βία πάνω του.
Σε γενικές γραμμές ένας καβγάς μπορεί να δείξει πολλά για τον χαρακτήρα κάποιου, αφού, ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν υπάρχει ανθρώπινο ον στο μάταιο τούτο κόσμο που να ‘χει δείξει τον πραγματικό του χαρακτήρα στην αρχή της σχέσης. Τουλάχιστον εξ’ ολοκλήρου, για να μη μας ορμήσουν κι οι λάτρεις της ειλικρίνειας, την οποία και θεωρώ εντελώς υποκριτική στάση, αλλά αυτό είναι άλλη μεγάλη κουβέντα. Το μεγάλο τεστ, λοιπόν, έρχεται στον πρώτο καβγά όπου και δεν αντέχεις άλλο να καταπίνεις αυτά τα μικρά ενοχλητικά που είπε κι έκανε, κάνοντάς σε να ξεχάσεις ότι κατάγεσαι απ’ το δυτικό κομμάτι του πλανήτη και να βγει ο Ταρζάν από μέσα σου.
Είναι, λοιπόν, ένα πρώτης τάξεως τσεκάρισμα για το αν αντέχετε ο ένας τον άλλο, στην πιο εκνευριστική σας εκδοχή κι αν μπορείτε να διακρίνετε το ενδιαφέρον πίσω από έναν τσακωμό. Όλα αυτά βέβαια σε λογικά πλαίσια, αν κι η σημασία της λέξης αυτής φεύγει απ’ το λεξικό του ερωτευμένου και δε γυρνάει μέχρι και πολύ μετά τον χωρισμό ή τον έρωτα. Όταν όμως ο καβγάς είναι πιο συχνός στην καθημερινότητά σας κι από τις καλημέρες, τότε σκούρα τα μαντάτα για τη Σερενάτα.
Κι αυτό γιατί όταν η διαφωνία αποκτά τόσο ενεργητική θέση στη ζωή κάποιου, δε δίνει χώρο σ’ οποιοδήποτε πίσω βήμα ή συμβιβασμό, άρα δυσχεραίνει την επικοινωνία. Συνηθίζεις να μην περνάς καλά και σε κάποιες περιπτώσεις πείθεις τον εαυτό σου πως αυτό είναι και το φυσιολογικό, μ’ ατάκες του στυλ «μ’ αγαπάει γι’ αυτό μου μιλάει έτσι» ή «ντάξει, μπορεί να ‘ναι λίγο μαλάκας ή υστερική, αλλά αυτόν τον τρόπο έχει».
Όχι, δεν είναι κανένας τρόπος του, είναι η ηλίθια ανάγκη του για προσοχή κι επιβεβαίωση που ‘χει μπει στη σχέση ως καβγάς, λόγω της δικής σου αδυναμίας να την εντοπίσεις και στον άλλον, αλλά και στον εαυτό σου, για να μπορέσεις μετά να κάνεις το πρώτο βήμα για να τη διορθώσετε. Με λίγα λόγια κι οι δυο ηλίθιοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Που λες, για να μην το παίζω και διάνοια, εγώ πρόσφατα έριξα καβγά που διήρκεσε περίπου δυο ώρες, για το αν θα βάλω σκόρδο ή όχι στο φαγητό. Ο ένας ήταν το ναι, ο άλλος τ’ όχι κι έγινε ο κακός χαμός (τελικά δεν έβαλα να τα λέμε κι αυτά). Το σκεφτόμουν τις προάλλες και γελούσα που κάτσαμε κι αναλωθήκαμε σ’ ένα λαχανικό, αντί να παραγγείλουμε και να τελειώσει εκεί.
Οι άνθρωποι όταν αγαπάνε γίνονται γελοίοι και εγωιστές, φωνάζουν και θυμώνουν για πράγματα πιο ασήμαντα κι απ’ το τίποτα, μουτρώνουν και μένουν σιωπηλοί με τις ώρες αντί να χώνονται ο ένας στα μούτρα του άλλου. Κι αν σου είναι τόσο εύκολο να χωρίσεις, γιατί θες το φαγητό σου χωρίς σκόρδο, τότε το πρόβλημά σου δεν είναι ο καβγάς αλλά ο άνθρωπος που ‘χεις απέναντί σου. Αλλιώς θα σε νοιάζει μόνο ότι θα το φας μαζί του κι ας είναι και καμένο.
Επιμέλεια Κειμένου Γιοβάννας Κοντονικολάου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
