Άντε και χώρισες, λοιπόν, τον ξεφορτώθηκες. Τον έκλαψες, τον πένθησες με τιμή και δόξα, άκουσες και το λαϊκό σου, ήπιες και τα ξύδια σου. Μπορεί να δοκίμασες και κανένα άλλο γκομενάκι, έτσι, για την αλητεία. Αφού πέρασες, επομένως, το στάδιο της απομόνωσης και της ξεφτίλας, είπες κι εσύ να θυμηθείς ότι έχεις και φίλους.
Ναι, αλλά δε στα είπανε καλά γλυκό μου χωρισμένο σπουργίτι. Γιατί τους ίδιους φίλους, γαμώ το κέρατο, έχει κι αυτός που χώρισες. Πώς έγινε τώρα αυτό, ούτε που το κατάλαβες. Ίσως σε βόλευε και λιγάκι, όλο μαζί, μια κι έξω. Σαμπουάν και κοντίσιονερ μαζί, να έχεις την παρέα σου στη σχέση και τη σχέση μέσα στην παρέα σου. Ή που θα ήσασταν φίλοι πιο πριν, που κάποια στιγμή ξεβρακωθήκατε και δεν ξαναντυθήκατε ποτέ, ή που βγες και ξαναβγές, κατέληξε να κάνει πιο πολύ παρέα με την κολλητή σου απ’ ότι εσύ. Μπράβο, ωραία τα κατάφερες.
Άντε τώρα να βγεις και να τον δεις πάλι μπροστά σου. Το ψέμα το ίδιο, -πώς είστε και τι κάνετε, καλά ευχαριστώ, εσείς-. Σκατά, με δυο λόγια. Γιατί το να έχεις κοινή παρέα με τον πρώην ή την πρώην σου, είναι, φίλε μου, λίγο καλύτερο από το να σε πατάει καθημερινά νταλίκα σε μετωπική. Είναι άσχημο, είναι περίεργο δε σε αφήνει να επουλωθείς, να ηρεμήσεις.
Αρχικά, ας πάρουμε το πιο απλό. Πώς θα τον βρίσεις αν είναι μπροστά; Πώς θα αλλάξεις γνώμη δεκαοχτώ φορές σε μια έξοδο για το αν τον αγαπάς, αν θέλεις να στείλεις, τι πρέπει και τι δεν πρέπει, πώς φτάσατε ως εδώ. Πώς θα κάνεις μακρόσυρτους και βαρετούς μονολόγους με τους φίλους σου να σε αφήνουν να μιλάς από οίκτο προς τη φάση σου, αν το αντικείμενο της μελέτης σου βρίσκεται απέναντί σου; Πόσο Ευρωπαίοι να γίνουμε, κύριοι;
Άσε που, εδώ που τα λέμε, αν βλέπεστε κάθε μέρα, αν ξέρετε ο ένας για τον άλλον, αν κρατάτε επαφή και βγαίνετε, ή που θα ξαναξεβρακωθείτε σε μια αδύναμη στιγμή σας, ,η που θα σκοτώνεστε όλη μέρα και θα σας σιχαθεί όλη η παρέα που υπομονετικά θα περιμένει ένα θαύμα, για να έχει πίσω τους φίλους που έχασε.
Παιδιά, θα είμαι ειλικρινής. Όσα ζευγάρια ήξερα, εντός παρέας, που χώρισαν, διέλυσαν και την παρέα. Γιατί κι η ίδια η παρέα, κάποια στιγμή, θα πάρει θέση, θα διαλέξει στρατόπεδο. Θα αρχίσουν τα μυστικά, οι έξοδοι με προτίμηση, να πούμε στον ένα, αλλά όχι στον άλλο. Και κάπως έτσι, χωρίζουν, όχι δύο άνθρωποι, αλλά οχτώ.
Το να το διαχειριστείς, από την άλλη, και να πεις ότι θα το παίξεις και πολύ πολιτισμένος, θα σου γαμήσει την ψυχούλα. Θα έχεις απωθημένα, θα ζορίζεσαι χωρίς λόγο, θα βάζεις τον εαυτό σου σε μια διαρκή επιφυλακή που κρύβει και μια αναμονή τέρας. Γιατί δε θα προχωράς, θα κάνεις κύκλους γύρω από την ουρά σου, περιμένοντας κάτι να γίνει μαγικά και να μην πονάει, να είστε καλά, να είστε όπως πριν. Μέχρι ο ένας από τους δύο, να προχωρήσει πιο γρήγορα, πιο μπροστά και να παρουσιάσει καινούριο άτομο. Παρέα είστε, θα συμβεί.
Κι εσύ, απλά θα πεθάνεις λίγο μέσα σου. Γι’ αυτό σου λέω κράτα την παρέα σου για σένα. Εδώ είναι Ελλάδα, τα Σουηδικά δεν πιάνουν.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
