Εγώ τους αποκαλώ κινητούς ψυχολόγους.
Κι αν το καλοσκεφτείς αυτό και είναι. Κάθονται αραχτοί με τον καφέ και το κουλούρι τους στο τιμόνι και περιμένουν. Παρατηρούν.
Κρύο, ζέστη, χιόνια, βροχές, αυτοί εκεί σταθεροί στο σημείο τους μέχρι να ανοίξει η πόρτα και να μπεις μέσα, κουβαλώντας μαζί την ιστορία και την μυρωδιά σου.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το ταξί γίνεται ο δικός σου δερμάτινος καναπές κι ο οδηγός, ο ψυχολόγος με τα γυαλιά και το σοβαρό βλέμμα που σε αναλύει και σε παροτρύνει να μιλήσεις.
«Τι θα έχετε ακούσει κι εσείς τόσα χρόνια στο ταξί», είναι η ατάκα της καλύτερής μου φίλης κάθε φορά που ένας ταξιτζής με ακούει να βρίζω ή να γκρινιάζω κλαίγοντας για τον ίδιο πάντα λόγο.
Εκείνοι πάντα χαμογελάνε και κοιτάζοντας από τον καθρέφτη τους, θα σου πουν για εκείνη την ιστορία της Γερμανίδας μαμάς που έβαζε το γιο της να τρέχει κάθε πρωί στις εφτά με το μποξεράκι, ή εκείνη την πενηντάρα που χόρευε μεθυσμένη στην μπάρα κάποιου κλαμπ.
Εσύ θα ακούσεις, θα γελάσεις, θα παρηγορηθείς, μπορεί και να κουραστείς από την πολυλογία τους και την εμφανή καταπάτηση του προσωπικού σου ορίου οικειότητας.
Μα για εκείνα τα είκοσι λεπτά, δημιουργείς μια σχέση, κάτι μοιράζεσαι, κάτι δίνεις και κάτι λαμβάνεις πίσω.
Αν βιάζεσαι, βιάζεται κι εκείνος μαζί σου, ενώ ανάλογα με την διάθεσή σου θα αποφασίσει αν τον παίρνει να σε ρωτήσει τι έχεις μικρή μου κορασίδα και κλαις με μαύρο δάκρυ, μη παραλείποντας να σου δώσει και το δικό του απόσταγμα σοφίας για την περίπτωσή σου.
Είναι παρεξηγημένο είδος οι ταξιτζήδες. Πολλοί τους θεωρούν φραγκοφονιάδες και ύπουλους, είδος που προσπαθεί με συνέπεια και πάθος να σου φάει τα λεφτά, αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα.
Μα είναι απλά άνθρωποι πίσω από το τιμόνι, που ζουν και αναπνέουν την πόλη σε όλες τις εκφάνσεις της, που σε οδηγούν και σε μεταφέρουν προς και από το σπίτι σου.
Ένας άνθρωπος που ξέρει λοιπόν πού μένεις, έχει αυτόματα ένα μικρό δέσιμο μαζί σου, έστω και στιγμιαίο.
΄Άλλωστε εσύ εισβάλλεις στο όχημά του κουρασμένος, μεθυσμένος, βιαστικός και μουτρωμένος, του μεταφέρεις την αίσθηση και τον αέρα σου, γιατί λοιπόν απορείς που αυτός ο άνθρωπος παίρνει κάτι από αυτό και δημιουργεί μια κατάσταση;
Κινητοί ψυχολόγοι, αυτό ήταν πάντα για μένα κι ένας μικρός κρυφός κόσμος, που σε ακολουθεί μέσα από το παρατηρητήριό του, μέσα από τα σοκάκια της πόλης.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
