Ξέρεις κάτι; Είμαι τόσο θυμωμένη μαζί σου ηλίθια αστική συγκοινωνία, που δε θα μπω καν στον κόπο να σου φτιάξω πρόλογο. Είσαι η ντροπή των συγκοινωνιών, με κάθε σημασία της λέξης. Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο, πάντα είχες τα θεματάκια σου, απ’ την πρώτη μέρα της λειτουργίας σου, σαν να λέμε απ’ τα βαφτίσια, αλλά το καλοκαίρι, αυτή τη δόλια εποχή που το θερμόμετρο αγγίζει τους 340 βαθμούς, δεν αντέχεσαι.
Ναι αγαπητή μου, δεν αντέχεσαι κι αν ήσουν ένας άνθρωπος, θα σκεφτόμουν πολύ σοβαρά την πιθανότητα δολοφονίας. Άλλωστε είμαι σίγουρη ότι πολύς, πολύς κόσμος θα με βοηθούσε για να το κάνουμε να φανεί σαν ατύχημα. Περιποιημένα κι όμορφα γίνονται αυτές οι δουλειές.
Στο θέμα μας όμως. Έχω κάποιες ερωτήσεις να σου θέσω και θα εκτιμούσα μια ειλικρινή απάντηση. Πρώτον. Γιατί τόσο μίσος απέναντι στον κλιματισμό; Τι σου έφταιξε το δόλιο το μηχάνημα και το απεχθάνεσαι έτσι; Ο κλιματισμός έχει φτιαχτεί για να βοηθάει το ανθρώπινο είδος να αντέχει να κυκλοφορεί στους δρόμους όταν η θερμοκρασία είναι τέτοια που μπορείς άνετα να ψήσεις κάνα-δυο μπιφτέκια στο καπό ενός αυτοκινήτου.
Αυτό αγαπητή αστική συγκοινωνία, σημαίνει ότι όταν εγώ θα μπω στο λεωφορείο σου και τα παράθυρά σου θα τα έχεις σφραγισμένα, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις για να μου προσφέρεις μια ανεκτή διαδρομή, είναι να μου παρέχεις μια φυσιολογική για τα ανθρώπινα επίπεδα θερμοκρασία. Γιατί αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, εγώ θα λιποθυμήσω και το κρίμα θα είναι στον ηλίθιο και σταρχιδιστή λαιμό σου. Το λύσαμε αυτό.
Δεύτερον. Μπορείς να βάλεις του ελεγκτές σου, εκεί που ξέρεις. Στον πάτο της εξάτμισής σου ας πούμε. Κοίτα, δεν έχω καμία λόξα να παρανομώ, ούτε θεωρώ λογικό μια ιδιωτική επιχείρηση να λειτουργεί σαν κοινωφελές ίδρυμα, απ’ τη στιγμή που με κάποιον τρόπο, πρέπει να βγάλει κέρδος.
Παρ’ όλα αυτά αρνούμαι κατηγορηματικά να δώσω το γαμημένο το δίευρο για μια διαδρομή που δε θα με πάει στο αεροδρόμιο, αλλά δυο στάσεις παρακάτω. Αρνούμαι με δυο λόγια να πληρώνω φόρο αεροδρομίου, απ’ την στιγμή που δεν πάω στο αεροδρόμιο. Αρνούμαι να πληρώνω τα κερατιάτικά μου κάθε μέρα, για παροχές που ουσιαστικά χρεώνεις χωρίς να παρέχεις στο ελάχιστο.
Αρνούμαι να ασχοληθώ με τους κομπλεξικούς σου υπαλλήλους, που κλείνουν πόρτες και δε σταματάνε σε στάσεις επειδή απλά τους τη βάρεσε, ή που χώνουν 400 άτομα σε δρομολόγιο που χωράει εκατό, για να κάνουν τη δουλειά τους πιο γρήγορα. Με λίγα λόγια, αρνούμαι να μου πιάνεις τον κώλο επειδή απλά νιώθεις ότι μπορείς.
Τρίτον. Αν θέλεις σεβασμό, δείξε σεβασμό. Αν οι οδηγοί σου με το ζόρι μου απαντάνε για μια πληροφορία που ζητάω, αν οι ελεγκτές σου μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι κατώτερο ον από εκείνους (ας γελάσω χωρίς όρεξη), αν νιώθεις και κυκλοφορείς σαν ντίβα, τότε κι εγώ θα βγάλω άμυνα και θα γίνω πολύ χειρότερη.
Επειδή είσαι το μοναδικό και μετά βίας λειτουργικό μέσο μαζικής συγκοινωνίας, δε σημαίνει ότι μπορείς να συμπεριφέρεσαι λες και σου ανήκει η πόλη. Χαλάρωσε λίγο τη ζάντα σου αγάπη μου.
Τέλος αγαπητή συγκοινωνία της νύμφης του Βορρά, θα ήθελα να σε ενημερώσω πως κι η Αθήνα έχει συγκοινωνία και σχεδόν τη διπλάσια κυκλοφοριακή συμφόρηση απ’ ό,τι έχεις εσύ να αντιμετωπίσεις. Το ίδιο κι άλλες μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις, με των οποίων το μοτίβο θέλεις να ταυτιστείς.
Αν είναι λοιπόν να έχεις τέτοιες βλέψεις, μάθε ότι ο ηλεκτρικός του Άμστερνταμ σε πάει αεροδρόμιο με 5 ευρώ, αλλά η απόσταση είναι εξαπλάσια απ’ το ΚΤΕΛ- αεροδρόμιο που κάνεις εσύ, όπως επίσης κι η θερμοκρασία του είναι καλύτερο κι απ’ το πιο εύκρατο του εύκρατου κλίματος. Για να μην το πάω σε καθαριότητες και συμπεριφορά προσωπικού γιατί θα μιλάμε μέχρι του χρόνου.
Άρα στην κωλοπετεινίτσα που διάλεξες να υπάρχεις, μάθε ότι τέτοιες μαγκιές δεν περνάνε, γιατί είμαστε και βόρειοι και θα στο κάψουμε το μαγαζάκι καμιά ώρα.
Αυτά από μένα, γύρνα στην απεργία σου τώρα σαν καλό παιδί κι αν καταφέρεις να βρεις το δίκιο σου, που στο εύχομαι, σε παρακαλώ πολύ, μετά βρες και το δικό μου. Γιατί το ψάχνω εδώ και χρόνια μαζί σου κι εγώ και πολλοί άλλοι.
Επιμέλεια Κειμένου Γιοβάννας Κοντονικολάου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
