Ξέρεις κάπως έτσι αρχίζουν και τελειώνουν όλες οι ιστορίες που δεν ήταν για να γίνουν.
Καταστροφικά και βίαια, αφήνουν πίσω ό, τι δεν άντεξε για να κρατήσει.
Αλλά ρε φίλε καμιά φορά, πρέπει να αφήνεις στον άλλο μια τελευταία ανάσα. Έτσι για να λες, πως έφυγες νικητής και ταυτόχρονα κατάφερες να είσαι και υπεράνω.
Ξέρεις, τους αγαπάνε όλοι τους υπεράνω. Τους κατανοούν, αναγνωρίζουν την τεράστια αυτοθυσία τους και τους χειροκροτούν για το μεγαλείο τους.
Μαλακίες λέω εγώ.
Καλά έκανες και δεν το έπαιξες υπεράνω. Τόσο είχα για να καταστρέψεις, τόσο λοιπόν και έκαψες.
Και μπράβο σου.
Γιατί αν τολμούσες και άφηνες, έστω και ένα ψήγμα μικρής ελπίδας μέσα μου, σαν το σκυλί θα γυρνούσα για να μυρίσω που έχεις κρύψει την αγάπη σου.
Πέρασες λοιπόν και είπες να σηκώσεις ό, τι είχα διαθέσιμο.
Χρόνο, ενέργεια, έρωτα, τον έρωτα που έψαχνες και είχα να σου δώσω.
Έτσι πρέπει να τελειώνουν όλες οι ιστορίες που δεν ήταν αρκετά ρομαντικές για να γίνουν νυφικά και βιβλία ανυπέρβλητης αγάπης.
Ξεσκίζουν οι άνθρωποι ο ένας τη σάρκα του άλλου, ματώνουν κάθε σπιθαμή του δέρματός τους κι όποιος προλάβει να μείνει ζωντανός, είναι γιατί πρόλαβε και σκότωσε πρώτος τον απέναντι.
Έτσι κι εμείς ως γνήσιοι απέναντι, δοθήκαμε στη μάχη όπως όριζε το πρωτόκολλο.
Γι’ αυτό σου λέω, αυτά τα και καλά υπεράνω είναι για τους φλώρους.
Θέλει τη σαπίλα του ο έρωτας, θέλει να περάσεις και να αφήσεις στον άλλον ένα σωρό απωθημένα.
Κι εσύ πέρασες, με μένα να μένω πίσω με όλα μου τα ερωτηματικά, με όλα μου τα ράμματα απ’ την αρχή ανοιγμένα.
Κι αν τώρα θέλω να σε βρίσω σαν γνήσια πληγωμένη γκόμενα, όταν μου περάσει θα σε παραδεχτώ, γιατί κι εγώ το ίδιο θα ήθελα να σου κάνω αν προλάβαινα.
Δεν χωράει ανιδιοτέλειες ο έρωτας δε θέλει φρουφρού κι αρώματα κι όταν είναι για να τελειώσει, γίνεται πράξη πιο βίαιη κι από το θάνατο.
Μπράβο σου λοιπόν που πρόλαβες να με σκοτώσεις, γιατί εσύ κατάφερες να ζήσεις.
Τι θέλεις να πω; Να κάτσω να κλαφτώ και να αρχίσω τα μου λείπεις και δεν μπορώ μακριά σου;
Αφού το ήθελες, το επιδίωξες. Αν δεν το ήθελες, θα χωρίζαμε πολιτισμένα, θα μέναμε δυο καλοί φίλοι και θα παίζαμε τις κουμπάρες.
Ο πολιτισμός όμως στον έρωτα είναι η μεγαλυτερη ηλιθιότητα. Είναι απλά πολύ λίγος για να μπορεί να υφίσταται χωρίς να βαριέσαι θανάσιμα.
Καλά έκανες μεγάλε σε παραδέχομαι. Σε παραδέχομαι, γιατί όταν σε γνώρισα, δεν περίμενα ποτέ ότι θα βγαίνω για να πιω για πάρτη σου, ότι θα ζητάω σαν σωστή και τίμια χωρισμένη, το δικό μου ξεφτιλίκι.
Μόνο ένα πράγμα ρε φίλε. Τα μάτια σου.
Εκείνα τα γελοία δακρυσμένα μάτια σου. Εκεί ήταν το λάθος, η στιγμή αδυναμίας, αυτό που δεν έπρεπε να δείξεις, για να ολοκληρωθεί επάξια το δυναμικό σου σχέδιο.
Οπότε την επόμενη φορά, απλά γύρνα την πλάτη σου για να μη σε δει κανείς.
Μη δει πως ο νικητής έχει πάντα τρωτό σημείο.
Άλλωστε, να ξέρεις, αυτές οι ιστορίες, πάντα έτσι πρέπει να τελειώνουν.
Με πανηγυρική ήττα. Αναμφίβολη.
Και ποιοι είμαστε εμείς μωρό μου που θα αλλάξουμε την ιστορία;
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
