Φαίνεται παιδιά και δεν είναι κι ωραίο. Βασικά, είναι απελπιστικά άσχημο, σε φάση που αναρωτιέσαι, πώς σκατά γίνεται να μην το βλέπουμε, ότι γινόμαστε απλά, αστείοι. Δηλαδή, εσύ που ζεις για τον έρωτα και δεν αναφέρομαι στην ποιητική υπόσταση της έννοιας, εσύ που ξυπνάς και κοιμάσαι με τον καημό του «ποιον θα φασώσω σήμερα», δεν εξαντλείσαι από την ταλαιπωρία της σκέψης σου;
Σαν τα σκυλιά που μυρίζουν το κρέας και τρέχουν, μην αρπάξει κανένα άλλο ζωντανό, πρώτο, την μπριζόλα. Αλήθεια, μια τέτοια εικόνα έχω. Τρεχάτε γιατί τελειώνουν οι άνθρωποι, θα πέσει σύρμα για την αποκάλυψη κι άντε να ψάχνεις μετά γκομενάκι, με τόση ταραχή τριγύρω.
Ποτέ δεν κατάλαβα αυτήν τη λογική που λέει πως πρέπει να βγεις, μα αν δε γαμήσεις, δεν έχεις κάνει επιτυχημένη έξοδο. Τζάμπα βγήκες, δηλαδή. Πρέπει να γυρίζεις νικητής, να έχει υπάρξει οργασμός, μπαλαμούτι –πώς το λένε- ή έστω ένα τηλεφωνάκι για καβάτζα, για να έχεις για μεθαύριο. Κατουρήστε βρε παιδιά λίγο, να ηρεμήσετε, γιατί σαν να σας βλέπω λίγο τσιτωμένους.
Δε λέω, προφανώς, πως δεν υπάρχει ανάγκη για σεξ, εντάξει, δεν είμαι ηλίθια, ούτε πεντάχρονο. Λέω απλά, πως η ερωτική πείνα δε δηλώνει απαραίτητα σωματική κι οργανική επιθυμία. Είναι λίγο –ως πολύ- κόλλημα εγκεφαλικό. Είναι σκορ, πιο πολύ θέλεις να το κάνεις, παρά να το πεις. Σήμερα γάμησα, παιδιά, ανοίξτε τις σαμπάνιες.
Τράβηξε μια μαλακία, να το πω κι έτσι ωμά, να κουλάρετε λίγο, να φύγει από μέσα αυτή η μανία. Καλά, δεν αντικαθιστά την πραγματικότητα του μεγαλύτερου ή ίσου του δύο, αλλά, κάπως, σε ξεθολώνει. Και ξέρεις κάτι, δεν είναι απαραίτητα η ανάγκη για να έχεις γκόμενο- γκόμενα, είναι περισσότερο η τάση μας να θεωρούμε τους εαυτούς μας ένα τεράστιο τίποτα, αν δε θέλουμε κανέναν ή δε μας θέλει κάποιος.
Δηλαδή, η αξία σου φαίνεται από το αν σε γουστάρει το κάθε κατακαημένο που θα γνωρίσεις ένα βράδυ και στ’ αρχίδια σου αν θα μάθεις και πως το λένε; Πόσο ανασφαλής πια, πρέπει να είσαι, για να μην μπορείς να δεις ότι σου αξίζει και κάτι παραπάνω; Κι όταν πηγαίνεις από τη μια απελπισμένη απόπειρα στην άλλη –όπως το να στέλνεις το πουλί σου φωτογραφία σε μικρά κοριτσάκια στο fb- και βλέπεις ότι δε λειτουργεί, γιατί δεν σταματάς; Γιατί δεν παίρνεις μια ανάσα, σαν άνθρωπος, να πεις: «Ρε παιδιά, όταν έρθει, θα έρθει, μέχρι τότε θα περνάω καλά.»
Είναι τόσο κουραστικό, τόσο λίγο να ρίχνουμε τους εαυτούς μας, επειδή απλά πρέπει να έχουμε ένα σκορ. Ένα νούμερο να μας καθορίζει, να μας ανεβάζει πάνω από το μέσο όρο. Και βάζω και μένα μέσα, γιατί κι εγώ δεν είμαι αγγελούδι. Κι εγώ ανασφαλής είμαι, δεν ξέρω τι θέλω, πολλές φορές, φοβάμαι και θέλω επιβεβαίωση, χωρίς εν τέλει να τη χρειάζομαι.
Μα όταν ηρεμήσεις, όταν κάνεις ένα βήμα πίσω κι απλά περιμένεις, τότε, μπορείς πραγματικά να δεις. Τα μάτια της αγαμίας είναι ύπουλα, δε λέω, αλλά δεν είναι αυτά που θέλεις να φοράς κάθε μέρα. Το θέμα είναι να το αφήσεις και λίγο στην τύχη, στη συγκυρία, να απολαύσεις το πόσο εύκολα μπορούν να γίνουν τα πράγματα, όταν απλά είσαι ανοιχτός στις πιθανότητες, χωρίς να σου γίνεται κόμπος στο λαιμό. Ή στο πουλί.
Αστειεύομαι, προφανώς. Να φλερτάρετε, να περνάτε καλά και να μην ξεχνάτε, πως αν δεν κάτσει σήμερα, υπάρχει πάντα του youporn.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
