Σίγουρα θα θυμάσαι κάποια στιγμή τον μπαμπά σου να γκρινιάζει για τα έξοδά σου και να σου λέει πως τα λεφτά δε φυτρώνουν στα δέντρα. Ε λοιπόν, όταν έψαχνα μια περιγραφή για το καζίνο, κατέληξα πως είναι ακριβώς αυτό. Ένα μαγικό μέρος, εκτός πραγματικότητας, όπου τα λεφτά φυτρώνουν, όχι σε δέντρα, αλλά σε πολλών ειδών πολύχρωμα και φανταχτερά μηχανήματα, με τη μορφή κυκλικών πλαστικών αντίτιμων.
Το καζίνο έχει δημιουργηθεί για να σου δώσει την ψευδαίσθηση μιας ζωής που ουσιαστικά δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στη δική σου, μιας ζωής καθ’ όλα ιδανικής και χλιδάτης, που όμως οι πιθανότητες να δεις κάτι τέτοιο έξω από τους τοίχους του, είναι μηδενική. Γι’ αυτό κι όταν φτιάχνεις εκούσια ένα χώρο εκτός πραγματικότητας, σίγουρα θα πρέπει να σκεφτείς ότι οι ιστορίες και τα πρόσωπα που το συνοδεύουν, θα ‘χουν κάτι το απόκοσμο κι υπερβολικό στην ιδιοσυγκρασία τους. Άλλωστε όλα τα καλά παραμύθια, για όσο κρατάνε, γεννούν χαρακτήρες τόσο πληθωρικούς, όσο είναι και τα ίδια. Γι’ αυτό κι εσύ την πρώτη φορά που θα πας, αν έχεις ανοιχτές κεραίες θα συναντήσεις περιπτώσεις ανθρώπων που από μόνοι τους είναι μια κινητή περφόρμανς.
Το προσωπικό. Το προσωπικό είναι ίσως η πιο μπεζ απόχρωση του πορτρέτου του καζίνο, καθώς λόγω της θέσης τους καλούνται να έχουν μια μόνιμη ψυχραιμία στο βλέμμα και τη συμπεριφορά, σε συνδυασμό μ’ ένα μικρό τουπέ για να διατηρηθεί η απόσταση μεταξύ αυτών και των παικτών. Ακίνδυνοι, σχετικά βαρετοί, πάντα εμφανισιακά εντυπωσιακοί, καθώς η λογική του ωραίου στο μάρκετινγκ δε θα μπορούσε να λείπει από ένα χώρο που πουλάει κι αγοράζει λεφτά. Αν βέβαια καθίσεις και τους μιλήσεις θα ‘χουν να σου πουν τρελές ιστορίες και σκηνικά που εσύ δε θα ‘χες τη δυνατότητα να δεις από μόνος σου. Είναι κάτι σαν να λέμε οι κινητές βιβλιοθήκες του χώρου.
Οι μεγάλοι παίκτες. Δεν παίζει να μην τους καταλάβεις, κυρίως γιατί οι περισσότεροι κυκλοφορούν λες κι είναι μέλη της οικογένειας Κορλεόνε. Το κουστούμι και το ύφος του νικητή δε λείπει ποτέ από την εμφάνισή τους, περπατάνε πάντα σταθερά και στητά, ενώ ταυτόχρονα χτενίζουν το χώρο για να εδραιώσουν την παρουσία τους. Έχουν κάποιο συνθηματικό όνομα που χρησιμοποιούν στα τραπέζια που κάθονται και με το οποίο τους ξέρει ο περισσότερος κόσμος που ασχολείται με τον τζόγο. Είναι οι περίεργοι τύποι του καζίνο κι ενώ μοιάζουν σχετικά ακίνδυνοι, πάντα όταν τους πλησιάζεις έχεις ένα μικρό φόβο μη τρελαθούν και βγάλουν το περίστροφο απ’ το σακάκι.
Οι γκόμενες. Εντάξει, εδώ δε θέλει και πολλές συστάσεις. Είναι τα δώρα της φύσης στην ανθρωπότητα, που όμως κάτι πήγε στραβά στο τέλος, λες και δεν κόλλησαν μεταξύ τους καλά τα κομμάτια. Είναι αυτές οι πανέμορφες γυναίκες, που ‘χουν τις τέλειες αναλογίες και που αν περάσουν δίπλα σου δεν παίζει να μη γυρίσεις το κεφάλι να τις κοιτάξεις. Συνοδεύουν συνήθως κάτι τύπους σαν τον από πάνω, αμίλητες και χαμογελαστές κι αν είσαι πολύ τυχερός μπορεί και να τις ακούσεις να λένε μια λέξη όλο το βράδυ. Είναι κυρίως εκεί για να φυσάνε τα ζάρια για καλή τύχη και να κάνουν όλον τον υπόλοιπο γυναικείο πληθυσμό να νιώθει άσχημα με τον εαυτό του. Φανταχτερές και υπερστολισμένες, έχουν τη νοοτροπία της γλάστρας στο πετσί τους, με αποτέλεσμα να μην τις πειράζει η σχετική τους νοητική ανυπαρξία, αφού το βράδυ θα κοιμηθούν στην υπερχλιδάτη σουίτα που κέρδισε ο γκόμενός τους στη ρουλέτα.
Οι απελπισμένοι. Είναι ίσως η πιο θλιβερή περίπτωση προσωπικότητας, που μπορείς να δεις σ’ έναν τέτοιο χώρο. Είναι οι άνθρωποι που το πρωί θα σου σερβίρουν τον καφέ σου ίσως σε κάποιο μαγαζί, θα σου χτυπήσουν τιμολόγιο στην τράπεζα, θα σου κάνουν σέρβις το αυτοκίνητο ή θα σου κουρέψουν τα μαλλιά. Είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, σε κανονικές θέσεις εργασίας, που το βράδυ βγάζουν ό,τι πάθος κι απωθημένο έχουν, μέσα στους χρυσούς τοίχους του καζίνο.
Πιθανότατα να ‘χουν ήδη χάσει μια περιουσία στις ρουλέτες, αλλά ο εθισμός έχει ήδη αρχίσει να κυλάει στις φλέβες τους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα γίνουν είδηση των οχτώ και τέταρτο, επειδή κάποια στιγμή το ‘χασαν κι έσπασαν όλο το καζίνο ή γυρνούν και βρίζουν τον ντίλερ και τις κάμερες επειδή δεν τους πέτυχε η μπίλια στο 23 μαύρο. Είναι απελπισμένοι και χαμένοι σ’ αυτό που λέμε τζόγος, επειδή κάποτε πίστεψαν ότι με τα λεφτά του καζίνο θα μπορούσαν να φτιάξουν τη ζωή τους. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, σταματούν όταν το πράγμα αρχίζει να ξεφεύγει, στη χειρότερη, πέφτουν από γέφυρες και φυτεύουν σφαίρες στο κεφάλι τους, επειδή χρωστάνε μέχρι και τη ζωή τους.
Γενικά είμαι υπέρ των παραμυθένιων και φανταστικών κόσμων που για λίγο σε μεταμορφώνουν σε κάτι άλλο πέρα από αυτό που είσαι, χαρίζοντάς σου μια εκδοχή του εαυτού σου που ‘χει κάτι από ταινία. Απλά όπως και καθετί που σε τραβάει μακριά απ’ οτιδήποτε γνωστό κι οικείο σου, πρέπει να προσέξεις μήπως ο κόσμος που θα μπεις, δε διαθέτει έξοδο κινδύνου.
Γιατί αν δεν έχει, φρόντισε να το σκεφτείς πολύ καλά πριν κάνεις το βήμα και χωθείς μέσα του. Γιατί μπορεί να μείνεις εκεί. Κι ένας κόσμος χωρίς ρολόγια και παράθυρα είναι σίγουρα ελκυστικός για λίγο, αλλά θα ‘ρθει η στιγμή που θα θελήσεις να ξαναδείς ουρανό κι ήλιο.
Επιμέλεια Κειμένου Γιοβάννας Κοντονικολάου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
