Είναι αυτού του είδους η δραστηριότητα που εύχεσαι ποτέ μα ποτέ να μη μάθει η μάνα σου γιατί θα πέσει σε κατάθλιψη –αλλιώς το ανέθρεψε αυτό το παιδί εξάλλου. Γενικότερα, ξέρεις ότι έχεις ζήσει ένα επικό ξεφτιλίκι όταν:
Την επόμενη μέρα έχεις κενά μνήμης, είτε από το ξύδι, είτε επειδή ο οργανισμός σου προσπαθεί αυτόματα να αποβάλλει τη ντροπή κάνοντάς σε να ξεχάσεις. Δεύτερον, θέλεις να το κρύψεις από πολύ κόσμο και τρίτον, έχεις πάντα μαζί σου την παρέα σου. Μπορεί να είστε δύο, τρεις ή δεκαεφτά, δεν έχει καμία σημασία.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είναι οι άνθρωποί σου, είναι αυτοί που θα σε δουν να βουτάς στο βούρκο της αμαρτίας και θα καταλάβουν πόσο γαμάτο είναι, οπότε απλά θα πάρουν φόρα για να σε συνοδέψουν. Είναι εκείνες οι βραδιές που το ζεις τόσο πολύ, που καταλήγεις να μη σε νοιάζει τίποτα παρά μόνο η παρόρμηση.
Είναι εκείνη η φάση που κρατάς το κινητό στο χέρι και ουρλιάζεις –τύφλα- ότι θα στείλεις μήνυμα στο λάθος άτομο τρεις το χάραμα, με τους φίλους σου στα τρία εκατοστά να προσπαθούν να σου κλέψουν το κινητό με ακροβατικά τρίτου τύπου. Φυσικά καταλήγει να σταλεί, αφού το συντάξετε όλοι μαζί με εικοσάλεπτη συζήτηση και σφηνάκια.
Είναι οι ίδιες βραδιές που θα νιώσεις όλα τα συναισθήματα μαζί. Θα ξεκινήσεις λίγο ξενερωμένος γιατί βαριέσαι και λίγο να κουνηθείς, θα συνεχίσεις γκρινιάζοντας, κάποια στιγμή θα σοβαρέψεις, θα μελαγχολήσεις κοιτάζοντας το υπερπέραν και θα καταλήξεις να κλαις και να γελάς διαδοχικά, γιατί απλά μπορείς.
Κι η παρέα σου θα είναι εκεί, συνεπής και διατεθειμένη να σε ακολουθήσει σε όποια μαλακία σου έρθει. Είναι εκεί για να χορέψετε σαν να μην έχετε κόκαλα στα κορμιά σας, να βγάλετε τις μπλούζες σας στο δρόμο γιατί ζεσταθήκατε ή να καταλήξετε ξυπόλυτοι με μαύρες πατούσες και τα μυαλά στα κάγκελα.
Θα καθίσετε πεταμένοι σε κάποιο πεζούλι να φάτε το βρώμικο –το πολύ βρώμικο βασικά-, ενώ δίπλα ένας θα κοιμάται, ένας θα κλαίει κι ένας θα ξερνάει. Θα κουβαλήσετε ο ένας τον άλλον, θα καταλήξετε στο κοντινότερό σας σπίτι να κοιμάστε ο ένας πάνω στον άλλον, θα πέσει ένα φιλί, μια αγκαλιά, θα γεννηθεί ένας έρωτας από το πουθενά.
Θα φύγουν τα απωθημένα, θα ξορκιστούν οι φόβοι γιατί έχετε ο ένας τον άλλον, θα απελευθερωθείτε για λίγες ώρες κι ούτε που θα το καταλάβετε πώς στο καλό συνέβη. Αυτά έχουν οι παλιές καλές παραδοσιακές παρέες. Έχουν μέσα τους την αποδοχή, κουβαλούν την ενσυναίσθηση, είναι ανοιχτές στη φάση και τα συναισθήματά σου. Και σήμερα είσαι εσύ, αύριο θα είναι κάποιος άλλος της παρέας και πάλι, θα είστε εκεί για να κάνετε τα ίδια και χειρότερα χωρίς να το σκεφτείτε δεύτερη φορά.
Το πιο μαγικό όμως, αυτό που δεν αγοράζεται και δεν πουλιέται με τίποτα, είναι ότι μπορεί να μετανιώσεις τις στιγμές, τα λάθη, τα ρεζιλίκια και τις κλήσεις απελπισίας σε πρώην, δε θα μετανιώσεις όμως ποτέ ότι τα έζησες με αυτά τα άτομα. Γιατί το εύκολο, είναι να βρεις άτομα που συνυπάρχεις. Το πραγματικό στοίχημα όμως, είναι να βρεις εκείνους τους δυο-τρεις τρελούς, που αν τους πεις πως θα πηδήξεις από τον γκρεμό, θα σου πουν να περιμένεις δυο λεπτά να βάλουν παπούτσια για να πάτε να πέσετε μαζί.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
