Το άκουσες;
Εσύ; Το άκουσες;
Δεν μπορεί να μην το είδες ούτε να το άκουσες κάπου.
Μα φυσικά και το άκουσες.
Είχε βουίξει ο τόπος πριν μια βδομάδα.
Είχε βουίξει ο τόπος σαν να ήταν μια μεσημεριανή κίτρινη είδηση, και τα site μαζί με όλα τα αριστερίζοντα κανάλια βάζουν τα δυνατά τους να βρουν μια δυνατή φωτογραφία και έναν τίτλο φωτιά. Να πουλήσουν αίμα για να βγάλουν θέαση.
Η δεξιά σιωπά. Περνάει ξυστά το θέμα, και επιστρέφει στη λάμψη του μουντιάλ.
Ναι δεν μπορεί να μην το άκουσες.
Σκότωσαν μια κοπέλα. Τη λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου γιατί παντρεύτηκε εκείνον που ερωτεύτηκε.
Μια νεαρή γυναίκα. Έτσι αναγράφεται παντού. Όνομα πουθενά.
Δε δικαιούται όνομα. Ούτε επιλογές δικαιούνταν όσο ζούσε.
Κάπου διάβασα πως την έλεγαν Φαρζάνα. Κάπου αλλού ότι ήταν έγκυος.
Λιθοβολήθηκε, γράφουν οι τίτλοι, γιατί αψήφησε τις εντολές της οικογένειάς της.
Την έσυραν σε μια γωνιά, ο πατέρας και τα αδέρφια της και τη χτύπησαν μέχρι να ξεψυχήσει μαζί με τον πρώην αρραβωνιαστικό.
Έξω από τι δικαστήριο της Λαχόρης, τέθηκε υπό εφαρμογή η δικαιοσύνη που επιβάλλουν οι άγραφοι νόμοι.
Νόμοι που έχουν χαραχτεί στην ιστορία με το αίμα χιλιάδων γυναικών, που σαν άλλες Αντιγόνες, απλώς αρνήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι.
Αρνήθηκαν να σιωπήσουν, και να ζήσουν μια ζωή κλεμμένη με στόματα κλειστά και δάκρυα πνιγμένα.
Ξέφυγαν όλοι, γράφουν οι εφημερίδες.
Τους άφησαν να ξεφύγουν, θα γράψω εγώ.
Κι εκείνη νεκρή. Όπως τόσες και τόσες άλλες γυναίκες που δε συμμορφώθηκαν στον οικογενειακό νόμο, πληρώνοντάς το με την ίδια τους τη ζωή.
Μια ζωή που ποτέ δεν της δόθηκε η παραμικρή αξία.
Ας μιλήσουμε με νούμερα, να ψυχράνουμε την κατάσταση.
Να γραφτούν οι αριθμοί για τους λογικούς τετράγωνους ανθρώπους.
40 είναι τα χρόνια που μια γυναίκα στις χώρες της Μέσης Ανατολής είναι υποχρεωμένη να έχει ως κηδεμόνα της ένα αρσενικό (πατέρα- αδερφό ή σύζυγο). Στις αναπτυγμένες χώρες.
74 είναι τα χτυπήματα που επιβάλλονται ως ποινή στις γυναίκες που τολμούν να κυκλοφορούν χωρίς τη μαντήλα, να τους καλύπτει την περιοχή του προσώπου. Χτυπήματα που μπορούν να εφαρμοστούν από οποιονδήποτε άντρα περαστικό τύχει να τις δει.
2000 είναι οι γυναίκες που στερούνται τη ζωή τους κάθε χρόνο από τα χέρια της ίδιας τους της οικογένειας, για θέματα τιμής.
Από 2 έως 4, είναι η ηλικία που μια γυναίκα υποβάλλεται σε κλειτοριδεκτομή και 150.000.000 τα θύματα της σε Ευρώπη- Ασία και Αφρική.
0 είναι τα χρόνια φυλάκισης για έναν άντρα που θα βιάσει τη γυναίκα του (αν κι αναγράφεται πολύ πιο ρομαντικά ως σεξουαλική συνεύρεση παρά τη θέλησή της).
0 είναι τα χρόνια φυλάκισης αν τη σκοτώσει για θέματα τιμής, όπως απιστία.
Δεν ψηφίζουν, δεν οδηγούν δεν έχουν το δικαίωμα να βγάλουν διαβατήριο χωρίς την έγκριση του άντρα.
Δε σπουδάζουν με δική τους πρωτοβουλία ή επιλογή αντικειμένου.
Δε μιλούν, περπατούν δειλά, σιωπηλά, δε χαμογελούν δεν κλαίνε και δε φωνάζουν.
Δε ζουν. Σέρνουν τα σώματά τους σε έναν κόσμο που δεν τις χωράει.
Κι ο θάνατος, συχνά λύτρωση κι ελπίδα. Από τον φόβο που περπατάει δίπλα τους, σκιά από τα γεννητούρια τους.
Τα φλεγόμενα σουτιέν, οι διαμαρτυρίες έξω από διαγωνισμούς καλλιστείων οι πορείες για τα γυναικεία δικαιώματα, η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός δεν έφτασαν ποτέ στα αυτιά τους.
Ίσως πέρασαν ξυστά από στόμα σε στόμα, βαμμένο με κόκκινο κραγιόν, και θάφτηκαν σαν μύθος.
Γιατί δεν τις αφήνουν να ονειρεύονται. Μπορεί και να τις φοβούνται.
Να τρέμουν το μεγαλείο τους, τη γυναικεία δύναμη, που γεννά ζωή μέσα από το σώμα της, πονάει για δυο κι ύστερα την τρέφει μέχρι να σταθεί από μόνη της στα πόδια της.
Την τρέμουν και τη φοβούνται αυτή τη δύναμη, γιατί παραμένει μυστήριο και μάγισσα ανά τους αιώνες έτσι παράλογη και υπέροχη που είναι.
Μα εκείνη θα αγαπάει μέχρι να μην μείνει άλλο αίμα να της πάρουν.
Και ίσως, ίσως μια μέρα ο φόβος να φύγει, να ξορκιστεί με την φωνή της που θα υψωθεί περήφανη και δυνατή.
Τη λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου, γράψανε οι εφημερίδες.
Τη σκότωσαν γιατί ερωτεύτηκε. Ή γιατί δεν ερωτεύτηκε εκείνον που θέλησαν άλλοι, όπως το θέλησαν.
Άλλη μία γυναικοκτονία.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
