Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα που ήρθε και στάθηκε απέναντί μου με τα τεράστια πράσινα μάτια του και με απορημένο ύφος με ρώτησε τι είναι η περίοδος.
Όταν πάλι έκανα το πρώτο μου τατουάζ κρυφά από τον μπαμπά, εκείνος το ήξερε και το κράτησε κρυφό με συνέπεια, σαν να ήταν ένα μεγάλο και πολύ σημαντικό μυστικό που έπρεπε να διαφυλάξει με άκρα σοβαρότητα και πειθαρχία.
Όταν τον άφηνα να φάει ένα μπισκότο παραπάνω χαμογελούσε λες και διαπράττουμε μαζί την πιο ελκυστική παρανομία, ενώ όταν μαγείρευα εγώ στο σπίτι, όλα του φαίνονταν πιο νόστιμα και η μάνα μου χτυπιόταν ότι δεν βγάζει νόημα κανένα με μας.
Είναι αυτό που λέμε, το φαινόμενο της δεύτερης μάνας.
Μιας μάνας που κρατάει μόνο τα θετικά, ενδιαφέροντα στοιχεία και διατηρεί όλη τη χαλαρότητα και κατανόηση της μικρότερης διαφοράς ηλικίας από αυτή του γονιού.
Είστε μια συμμορία, η σχέση σας έχει σώμα και προσωπικότητα, είναι το αιώνιο και σταθερό σχήμα του μικρότερου αδερφού και της μεγαλύτερης, σοφότερης, τελειότερης και εντελώς σπαστικής, ενίοτε, αδερφής.
Από την άλλη, είναι απίστευτα ενδιαφέρον μια αδερφική σχέση με διαφορά ηλικίας. Έχει περισσότερη πλάκα ν’ ανακαλύπτεις τον άλλον σε ένα κάποιο πιο πρώιμο στάδιο της ζωής του, να τον πλάθεις με τον τρόπο σου και να αναπλάθεσαι κι εσύ μέσα από αυτόν, ν’ αναγνωρίζεις την ευθύνη που έχει η επιρροή σου πάνω σε έναν άνθρωπο, να αγαπάς και να αγαπιέσαι με τρόπο που περικλύει τόσες πτυχές της οικογένειας.
Κι όταν με κοιτάει με εκείνα τα μεγάλα πράσινα λυπημένα του μάτια, γιατί πάλι τον μάλωσαν που δεν πήρε είκοσι, ή που έπαιξε δυο ώρες παραπάνω μάιντ κραφτ, ξέρει ότι τον καταλαβαίνω.
Ξέρει ότι παρ’ όλους τους καβγάδες και τα αναγκαία τραμπουκίσματα ή επιβολές εξουσίας που υπάρχουν σε μια αδερφική σχέση, θα έχει ένα στήριγμα και μια φωνή λογικής μέσα στο σπίτι.
Ξέρει ότι μπορεί να χαλαρώσει μαζί σου και με μια ελαφριά συστολή να σου πει για την γκόμενα που τον γράφει, με δυο κουβέντες πάντα, μέχρι να αλλάξει και πάλι θέμα.
Θα θέλει το τελευταίο κομμάτι από την πίτσα, μα αν του το ζητήσεις θα στο δώσει με δήθεν βαριά καρδιά κι εσύ θα το μοιραστείς μαζί του.
Όταν θα κάνετε το σπίτι Βιετνάμ από τις φωνές και τις υστερίες γιατί θέλετε και οι δύο την τηλεόραση, θα καταφέρετε με διαπραγματεύσεις και παζάρια να βρείτε μια συμβιβαστική λύση, βλέποντας ντίσνευ στο τέλος.
Θα παίζετε σκαμπλ και θα σε βλέπει σαν κάτι ανώτερο και μαγικό που ξέρεις τόσο δύσκολες και συνθετες λέξεις κι εσύ θα κορδώνεσαι που έχεις έναν μικρό θαυμαστή.
Είναι αυτή η απίστευτη γοητεία του να αγαπάς κάποιον που σου την σπάει, μα αυτό με κάποιον τρόπο να είναι η βάση της σχέσης σας και αυτό που την κάνει εν τέλει βιώσιμη και λειτουργική.
Είναι ο άντρας που θέλεις να του μάθεις για τα ψαγμένα συγκροτήματα που εσένα δεν σου έμαθε κανείς, ή να τον προλάβεις από λάθη που εσένα ποτέ κανένας δεν σου δίδαξε πως να αποφύγεις, γιατί οι γονείς ήταν πολύ απασχολημένοι με το να σε μεγαλώνουν.
Όπως το ζελέ στα μαλλιά ή το πορτοκαλί πουλόβερ συνδυασμένο με κόκκινο παντελόνι, ή τον τρόπο που κάνεις σωστά σκονάκια για να μη σε πιάσει η γαλλικού.
Είναι ένας έρωτας και μια αγάπη μικρή, ευαίσθητη, είναι μια φιλία και ένας σύμμαχος που πρέπει να κρατήσεις με νύχια και με δόντια δίπλα σου, είναι μια ανεξάντλητη πηγή δύναμης.
Είναι εσύ σε μια νεότερη, αλλιώτικη εκδοχή σου κι εσύ είσαι λίγο μάνα, αδερφή, φίλη και δεσμοφύλακας, μα θα τον προσέχεις σαν τα δυο μεγάλα πράσινα μάτια του, γιατί θα είναι πάντα το αντράκι σου.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
