Χρωστάμε πολλά σε εκείνους τους καθηγητές που μας έμαθαν ν' αγαπάμε

Ποτέ μου δεν κατάφερα να βρω μια λογική στην ερώτηση «τι θέλεις να γίνεις όταν θα μεγαλώσεις». Είναι μια ξεκάθαρη ερώτηση-παγίδα, την οποία απευθύνεις πιθανότατα σε κάποιο παιδί που ακόμα δεν έχει μεγαλώσει, έχεις τεράστιες και πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες για την απάντηση που περιμένεις και τέλος, αν δεν έρθει η «σωστή», είσαι πάντα έτοιμος να κριτικάρεις και αστειευτείς με το αφελές του πράγματος.

Μα όταν ρωτάς ένα παιδί τι θέλει να κάνει όταν μεγαλώσει, απευθύνεσαι σε έναν άνθρωπο που δεν έχουν τσακιστεί τα όνειρα και οι ελπίδες του από την ασχήμια της πραγματικότητας. Ρωτάς κάποιον που πιστεύει πως οι αστροναύτες κι οι μπαλαρίνες είναι σούπερ σταρ, γιατί είναι. Γιατί ένα παιδί βλέπει έναν άνθρωπο να ξεπερνά τα όρια του πλανήτη, περπατώντας στο φεγγάρι κι αυτό είναι πολύ πιο συναρπαστικό από μια σταθερή, ήσυχη, ασφαλή δουλειά, μια δουλειά για «μεγάλους».

Υπάρχουν όμως και τα κοντινά μας παραδείγματα, εκείνα της καθημερινότητας. Είναι οι άνθρωποι που βρισκόμενοι στο στενό μας περιβάλλον καταφέρνουν θέλοντας και μη, να μας επηρεάζουν καθημερινά, διαμορφώνοντάς μας χαρακτήρα, γαλουχώντας μας απόψεις και συνειδήσεις, κατευθύνοντάς μας προς δρόμους που δεν ξέραμε καν ότι θέλαμε.

Κι όσο κι αν δε θέλεις να το παραδεχτείς, κάποιος ή και περισσότεροι καθηγητές σου, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο τι επέλεξες αργότερα να κάνεις στη ζωή σου. Μπορεί να ήταν απλά επειδή ήταν αρκετά μαλάκας και καθόλου μεταδοτικός, τόσο που σε έκανε να μισήσεις την ίδια την επιστήμη του, ταυτοποιώντας τη μαζί του. Είναι εκείνοι οι καθηγητές που μπαίνουν στην τάξη λες και τους ανήκει το σύμπαν, είναι εγωκεντρικοί και ξεχνούν πως έχουν να κάνουν με παιδιά. Μα όταν έχεις απέναντί σου κάποιον που βαριέται να παθιαστεί με αυτό που κάνει και λέει, τότε κι εσύ θα προτιμήσεις να παίξεις μπάλα στην αυλή.

Είναι όμως κι οι άλλοι, εκείνοι που μιλούν και κρέμεσαι απ’ τα χείλη τους, εκείνοι οι πεισματάρηδες, οι τρελοί, που έχουν βάλει πείσμα να σώσουν ένα σύστημα παιδείας που είναι έτοιμο να καταρρεύσει. Είναι εκείνοι που αγαπούν βαθιά αυτό που κάνουν, που το σέβονται και το εξερευνούν πέρα απ’ τα βασικά. Είναι εκείνη η φιλόλογος που θα βγει εκτός ύλης απλά και μόνο για να σου διαβάσει «Τα ρω του έρωτα», που θα έρχεται στην τάξη με ένα πάκο σημειώσεις που ξενύχτησε για να κάνει. Είναι εκείνος ο καθηγητής που διατηρεί προσωπική επαφή με τον κάθε μαθητή ξεχωριστά, που τον σέβεται και τον νοιάζει. Που τον νοιάζει. Μεγάλη κουβέντα τελικά αυτή.

Είναι αυτός που θα σε εμπνεύσει, που θα μιλήσει μέσα σου και θα σε κάνει να αγαπήσεις ένα μάθημα. Να θελήσεις να κάτσεις να διαβάσεις, γιατί πολύ απλά, σε κατάφερε. Κατάφερε να σε κάνει να το θεωρήσεις σημαντικό, κάτι που δεν είναι εύκολο να αντιληφθείς σε αυτές τις ηλικίες. Είναι εκείνος που θα ασχοληθεί επειδή θέλει κι όχι επειδή πρέπει. Που θα πάει κόντρα στους κανόνες με μεγάλες φιλοσοφικές συζητήσεις περί Θεού κι έρωτα, μα θα σε κρατήσει και στο διάλειμμα και δε θα σε νοιάξει κάστανο. Είναι αυτός που θες μαζί σου στην πενθήμερη, γιατί μπορείς να συζητήσεις μαζί του, να κάνεις πλάκα, αλλά ξέρεις κιόλας πως θα σε μαζέψει όταν ξεφύγεις.

Είναι άνθρωποι όμορφοι, που καμιά φορά δεν καταλαβαίνουν καν πως αλλάζουν ζωές με αυτό που κάνουν. Που πρέπει κι αξίζει να τους πούμε ευχαριστώ, γιατί βοήθησαν στο να να γίνουμε οι άνθρωποι που είμαστε σήμερα.

Αφιερωμένο στον κ. Παπαδόπουλο και την  κ. Στεφανίδου, που μου δίδαξαν πως τα μαθηματικά κι η ποίηση είναι η ίδια τέχνη, σε άλλη γλώσσα. Ευχαριστώ.