Αρκεί το «μαζί»

Ήταν μια νύχτα του βροχερού Δεκέμβρη, όταν κάτσαμε στο σαλόνι σου, να σκεφτούμε πού θα μπορούσαμε να πάμε καλοκαιρινές διακοπές. Επιλογές πολλές, συζητήσεις μεγάλες, μέχρι την τελική απόφαση. Θέλαμε την ξεκούρασή μας, να τρέξουμε μακριά απ’ τη ρουτίνα, αλλά ταυτόχρονα, θέλαμε να κουραστούμε απ’ το περπάτημα, για να γεμίσει το μάτι μας με εμπειρίες και αξιοθέατα.

Ήταν αμέτρητες οι ώρες μπροστά στον υπολογιστή, με φωτογραφίες κι αριθμούς, μέχρι να καταλήξουμε στην τελική απόφαση. Έπρεπε να κλείσουμε έγκαιρα τα εισιτήρια για να είναι οι τιμές στα μέτρα μας. Γι’ αυτό το λόγο, χάσαμε χρόνο γαμώτο. Για κάποιες μέρες επικοινωνούσαμε περισσότερο με υπολογιστές παρά με τους εαυτούς μας. Κολλήσαμε στα σχετικά, λεωφορεία, πλοία, γενικότερα μεταφορικά μέσα. Πού θα μέναμε; Πώς θα γινόταν η διαχείριση χρημάτων; Αγχωνόμασταν για τα πάντα, να μη γίνει λάθος, να πάνε όλα καλά και σωστά, χωρίς μια λοξή γραμμή στην ευθεία.

Δεν ξύπνησα διαφορετικά σήμερα. Απλώς κατάλαβα πως σημασία έχει να είμαστε μαζί οπουδήποτε και να είναι. Με νοιάζουν τα απλά πράγματα. Είτε αυτό είναι να περπατάμε σε μια παραλία είτε να πίνουμε τις μπίρες μας σ’ ένα μπαρ. Δε με νοιάζει αν θα ταξιδέψουμε με λεωφορείο, αεροπλάνο ή αν θα πάμε με τα πόδια. Με νοιάζει να έχουμε χρόνο μαζί. Δε με νοιάζει αν θα έχω τηλέφωνο, εφόσον θα έχω εσένα εκεί να επικοινωνούμε.

Με νοιάζει να μπορώ να σε βλέπω ευτυχισμένο και να καθόμαστε ο ένας απέναντι απ’ τον άλλο. Να μη μετράμε ευκαιρίες που χάσαμε για να βρεθούμε, αλλά, να χάνουμε τον αριθμό των ημερών που ξυπνάμε μαζί. Δεν έχει σημασία για εμένα, αν οι διακοπές μας γίνουν σε αντίσκηνο ή αν θα πάμε τις μέρες σερί. Δεν έχει σημασία το μέρος, μου αρκεί να είσαι εδώ.

Κάθε φορά που φεύγεις νιώθω πως μου λείπεις και σκέφτομαι πότε θα σε ξαναδώ. Έχει σημασία το μήνυμα μόλις φτάσω ή μόλις φτάσεις σπίτι. Έχει αξία το «να προσέχεις στο δρόμο». Με νοιάζει η επιθυμία του να είμαστε μαζί να είναι η ίδια και απ’ τις δύο πλευρές. Πόσες φορές με πιάνω να γελώ μόνη μου μες την ημέρα. Σκέφτομαι τις φάσεις που με ενοχλείς, που με πειράζεις και σου λέω να σταματήσεις κι εσύ συνεχίζεις να με γαργαλάς, μέχρι να δεις ότι πεθαίνω απ’ τις λίμνες δακρύων λόγω γέλωτος.

Με νοιάζει να συνειδητοποιήσουμε πόσο αξίζει μία στιγμή. H κάθε μας στιγμή είναι μία και μοναδική. Δε θα επαναληφθεί ποτέ ακριβώς η ίδια, όσο και να το επιθυμούμε. Θέλω να σπάσω την οθόνη όταν μιλάμε κι όταν είμαστε μαζί θέλω να την χρησιμοποιώ για να σε φωτογραφίζω. Αναστατώνομαι, γιατί μία μέρα έχει 24 ώρες και μου φαίνονται λίγες, αν δεν τις εκμεταλλευόμαστε μαζί.

Ανησυχώ. Δε θέλω να χάνουμε το χρόνο μας για αχρείαστα μικροπράγματα κι ασήμαντους τσακωμούς. Σκέφτομαι διάφορα, γιατί δεν ξέρω τι μου ξημερώνει αύριο. Νιώθω περίεργα, γιατί κανείς δεν μπορεί να νιώσει πόσο θέλω να ξημερώνει η κάθε μέρα μου μαζί σου. Αγχώνομαι, γιατί εμείς οι άνθρωποι δε θέλουμε πολλά-πολλά για να παρεξηγηθούμε μεταξύ μας.

Γι’ αυτό θέλω να το ζήσουμε. Όχι όσο πάει, ούτε όσο θέλει το σύμπαν. Να το ζούμε όσο εμείς ξέρουμε ότι νιώθουμε, όσο τα μάτια μας θα μπορούν να μιλάνε μεταξύ τους.