Δε φταίει το σύμπαν, εσύ φταις

Κατηγορούμε τους πάντες. Λέμε τον πόνο μας σε όλους, αναλύουμε ότι μας πλήγωσαν, ότι  διέλυσαν τα συναισθήματά μας. Σκεφτόμαστε το τι πάθαμε, τον εαυτό μας, το εγώ μας. Κανένας, όμως, δε σκέφτεται το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, για όλα αυτά τα γεγονότα που του συμβαίνουν. Επιρρίπτονται ευθύνες στους γύρω μας και ξεχνάμε πως η αρχή της ιστορίας ήμασταν εμείς.

Πόσες φορές να ακούσουμε τα ίδια και τα ίδια. «Μακριά από τοξικούς ανθρώπους». Πολύ σχολιασμένη και βαρετή συζήτηση πλέον για τα μέτρα μας. Βαρετή συζήτηση, όταν συνειδητοποιείς ότι δε φταίνε οι άνθρωποι που σε κατέστρεψαν, αλλά εσύ που τους ανέχτηκες. Άφησες ανθρώπους να μπαινοβγαίνουν στη ζωή σου, λες κι ήσουν ένα φθηνό μαγαζί.  Να έρχονται, να βλέπουν αν έχει κάτι καινούριο και να φεύγουν όποτε οι ίδιοι γουστάρουν, ή όποτε βαριούνται. Να μπορούν να είναι εδώ όποτε θέλουν, χωρίς περιορισμούς, χωρίς δεύτερη σκέψη ή άλλους ενδοιασμούς.

Είναι τρομακτικό πόσο χειριστικοί μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι κι η επίδρασή τους σ’ εμάς, όταν τους αφήνουμε, είναι τεράστια. Μας ταπείνωναν και μέναμε ατάραχοι, εκεί, να ζητάμε συγγνώμη και να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας για να είμαστε στα μέτρα τους. Κλείναμε τα μάτια και προσποιούμασταν πως δεν ξέραμε τι μαχαιριές κρύβονταν πίσω απ’ την πλάτη μας. Δίναμε ευκαιρίες, χωρίς να απαιτούμε, χωρίς να περιμένουμε την ανάλογη ανταπόκριση. Από τότε, λοιπόν, το παιχνίδι μας ήταν χαμένο.

Μας είπαν να φύγουμε, αλλά μείναμε, γιατί θέλαμε απ’ την ξεροκεφαλιά μας, με το ζόρι μια θέση στη ζωή τους. Κάναμε υποχωρήσεις, πολλά βήματα πίσω, ρίξαμε νερό στο κρασί μας, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα που ήδη ξέραμε από την αρχή μέσα μας. Ότι δεν άξιζε τον κόπο. Αλλά πώς αλλιώς να σταματούσαμε αν δε χτυπούσαμε; Πώς να αλλάξουμε τα γεγονότα, αν το πάθημα δε γίνει μάθημα;

Δεν έχουμε το δικαίωμα να τα σπάμε όλα στο φινάλε και να βγαίνουμε θύματα αν οι ίδιοι δεν προσπαθήσαμε, δεν κάναμε πράξεις και βήματα, για να αλλάξουμε όλο αυτό που μας ενοχλούσε. Γ’ αυτό, απαγορεύονται τα παράπονα από όποιον έσκυψε το κεφάλι του χωρίς να φωνάξει με δύναμη σε  ό,τι του έκαιγε τα σωθικά. Ό,τι δικαιώματα δίνεις, αυτά θα σου σερβίρουν να πάρεις πίσω. Μην ξεχνάς πως ό,τι δε λύνεται, κόβεται.

Στην τελική, ο καθένας έχει τη ζωή του και κάνει τις δικές του επιλογές. Καιρός είναι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Μη δίνεις τις μετρημένες θέσεις ανθρώπων, που έπρεπε να έχεις στη ζωή σου, σε κάποιον που πρόκειται να σε πουλήσει, γιατί αν η διαδρομή σου φανεί ωραία, το τέλος θα είναι απότομο κι ανυπόφορο.

Η απόδραση ξεκινάει απ’ το μυαλό. Δεν παίζουμε τη ζωή μας τυχαία, ανίδεοι, σαν μια παρτίδα τράπουλας. Ήρθε η ώρα για στροφή 180 μοιρών προς την πραγματικότητα. Ξύπνα κι αναθεώρησε τα άτομα που ονομάζεις δικούς σου ανθρώπους, γιατί δε φταίνε οι «τοξικοί άνθρωποι», δε σε σκοτώνουν αυτοί. Σκοτώνεις τον εαυτό σου με τις επιλογές σου και τα δικαίωμα που δίνεις. Εσύ δίνεις το χέρι σου στους δολοφόνους των συναισθημάτων σου, πατώντας τη σκανδάλη. Ο μόνος που μπορεί να αλλάξει τα γεγονότα είσαι εσύ.