Ο πρώτος μας δάσκαλος οδήγησης ήταν ο πατέρας μας

Ανέμελοι έφηβοι, χωρίς έγνοιες.  H πιο μεγάλη μας ανησυχία ήταν τα μαθήματα και τα προβλήματα λύνονταν πιο εύκολα με μια γραμμή στη μέση του θρανίου. Όμορφα χρόνια ε; Όλο αυτό κορυφώθηκε και νιώσαμε πιο κοντά στην ενηλικίωση τη στιγμή που έρχεται ο πρώτος μας δάσκαλος οδήγησης, ο πατέρας μας, να μας μάθει να οδηγούμε. Ένας άνθρωπος στο πλευρό σου που να έχει τα μάτια του παντού.  Ο αγαπημένος μας ήρωας ήταν εκεί για να μας ενθαρρύνει όταν είχαμε άγχος κι όταν έβλεπε πως θέλαμε δουλειά, μας το έλεγε ευθαρσώς για να βελτιωθούμε.

Ήταν δίπλα μας για να έχει τα μάτια του, τα μάτια μας κι άλλα δεκατέσσερα ταυτόχρονα. Βρισκόταν στο πλευρό μας για να μας επιβραβεύει, να νιώσει έκπληξη με τις ικανότητές μας και να μας φωνάζει όταν τα κάναμε μαντάρα για να μην επαναλάβουμε το ίδιο λάθος, θέτοντας τη ζωή μας σε κίνδυνο. Ο μπαμπάς μας ήταν εκεί όταν πήραμε το τιμόνι πρώτη φορά να μας μάθει ένα-δύο βασικά πράγματα.

Κρατάμε τα κλειδιά ξαφνικά στα χέρια μας κι αλλάζουν οι θέσεις που είχαμε συνηθίσει.  Κάθεσαι στη θέση του οδηγού κι έχεις στο πλευρό σου τον καλύτερο συνοδηγό. Ξέρεις πως, ειδικά οι πρώτες φορές, μπορεί να ήταν αγχωτικές κι αμήχανες.  Δίπλα σου μπορεί να μην είχες τον πιο αυστηρό κριτή σου, αλλά, η γνώμη του πάντα θα έχει μια βάση στη ζωή σου.

Πρώτο μάθημα οδήγησης σημαίνει ένα άδειο χωράφι στη μέση του πουθενά, ένας άδειος δρόμος με μας να είμαστε περίεργοι να μάθουμε πώς θα ξεκινήσουμε. Με τον πιο προσεκτικό δάσκαλο στο πλευρό μας, ο πατέρας ήταν έτοιμος να μας αρπάξει το τιμόνι ανά πάσα στιγμή. Ο άντρας του σπιτιού, για πολλούς από εμάς, ήταν το καλύτερο παράδειγμα. Ήταν ο άνθρωπος που μας χαμήλωνε το ράδιο στις αρχές για να συγκεντρωθούμε περισσότερο. Ήταν στο πλευρό μας να μας ρωτά αν είδαμε τα σήματα και να φωνάζει για το καλό μας, για να μην ξεκινήσουμε την κακή συνήθεια «ένα χέρι στο τιμόνι ένα χέρι με φραπέ».  Ήταν εκεί για να μας ρωτάει «είδες πόσο είναι το όριο; Γιατί πηγαίνεις παραπάνω; Θες να φας καμιά κλήση;»

Μετά το πρώτο μάθημά μας, βολιδοσκόπησε σε τι κατάσταση είμαστε και πόσο καιρό θα χρειαστούμε να βάλουμε μπρος κι αμέσως μας το έλεγε. Μας άφηνε στα χέρια του έμπειρου καθηγητή για τα υπόλοιπα μαθήματα και περίμενε να μας καμαρώσει όταν ερχόμασταν σπίτι. Ήταν το άτομο που με περηφάνια ανακοίνωνε στην οικογένεια ότι πήρες τιμόνι για πρώτη φορά στα χέρια σου. Ήταν ο άνθρωπος που σου έμαθε και σου είπε να θυμάσαι πάντα, πως το αυτοκίνητο είναι τρόπος μεταφοράς και όχι αγώνας δρόμου.

Ο πρώτος μας δάσκαλος, ο πατέρας μας, μας περίμενε μετά την εξέταση με χαρά να ακούσει τα καλά μαντάτα.  Γ’ αυτό μπαμπάδες, σας χρωστάμε πολλά ευχαριστώ γιατί το κάθε βήμα μας ήταν και δικό σας. Μαζί σας είχαμε τα πρώτα μας βήματα.  Μικρά–μικρά αλλά τόσο σημαντικά.

Μεγαλώσαμε μπαμπά κι ούτε που το καταλάβαμε. Πότε είπαμε την πρώτη μας λέξη και πότε αποφοιτήσαμε από το σχολείο με τόσες εμπειρίες και γνώσεις στην πλάτη μας; Μέσα σ’ όλη αυτήν την πορεία δε θα μπορούσε τίποτα να ήταν το ίδιο χωρίς εσένα για στήριγμα. Κι αν γυρίζαμε το χρόνο πίσω, το πιο σίγουρο είναι πως θα επιλέγαμε να καθόμασταν στις ίδιες θέσεις μ’ εσένα να μας χαμογελάς και να μας διδάσκεις.