«Συναντήθηκαν να μιλήσουν και τελικά αποφάσισαν να χωρίσουν -ή οι καταστάσεις το αποφάσισαν γι’ αυτούς. Στις 3 τα ξημερώματα χτύπησε το κινητό, ήταν το κολλητάρι. Δεν κατάλαβα και πολλά, έκλαιγε, φώναζε. Ντύθηκα κι έγινα καπνός να πάω να τον βρω». Σου θυμίζει κάτι το άνωθεν σκηνικό;
Όταν χωρίζουν οι καλύτεροί μας φίλοι είμαστε εκεί να τους στηρίξουμε απ’ την πρώτη στιγμή. Θα κτυπήσει το τηλέφωνο και θα βρεθούμε άμεσα όπου βρίσκονται, για να ακούσουμε λεπτομερώς τι έγινε και γιατί. Θα έχουμε πολλές ερωτήσεις, αλλά ίσως κάποιες να μην τις κάνουμε καθόλου. Θα είμαστε οι καλύτεροι ακροατές, σκοπός μας εξάλλου είναι να αισθανθούν καλύτερα. Δε θα ξύσουμε πληγές, δεν είναι ακόμα έτοιμοι. Θα κλάψουμε μαζί τους, ίσως από συμπαράσταση, ίσως γιατί δεν αντέχουμε να τους βλέπουμε έτσι. Θα προσπαθήσουμε να τραβήξουμε λίγη απ’ τη θλίψη τους, γιατί το να τους βλέπουμε λυπημένους πονάει κι εμάς
Βράχοι στις πιο δύσκολες μέρες και τις πιο σκοτεινές νύχτες. Φώναξαν, παραπονέθηκαν, έριξαν δάκρυα μέχρι που κάποια στιγμή κοιμήθηκαν κουρασμένοι δίπλα μας. Τους βγάλαμε έξω (ακόμα και με το ζόρι) και προσπαθήσαμε να τους πείσουμε ότι η ζωή πάντα συνεχίζεται, παρά τις απουσίες. Τους βάλαμε τις φωνές όταν μείωναν τον εαυτό τους κι όταν ήταν πια έτοιμοι να τα ακούσουν και να συνειδητοποιήσουν τα λάθη τους πετάξαμε το γνωστό «στα ‘λεγα εγώ».
Θα περάσει αρκετός καιρός για να νιώσουν καλύτερα κι ακόμα περισσότερος για να είναι όλα όπως παλιά. Θα είμαστε εκεί να κάνουμε τους κλόουν αν χρειαστεί, θα τους λέμε χαζά ανέκδοτα που δεν τα αντέχει ο οργανισμός τους σε στιγμές που δεν το περιμένουν. Θα συζητάμε απ’ το πρωί μέχρι τη νύχτα, ξανά και ξανά το ίδιο θέμα για να ζυγίζουμε τα γεγονότα. Θα θέλουν να μας διώξουν, αλλά εμείς δε θα ξεκουμπιζόμαστε απ’ το σπίτι τους, μέχρι να τους δούμε ήρεμους κι αισιόδοξους. Θα λέμε τις ίδιες κουβέντες για όσες φορές χρειαστεί, μέχρι να γίνει το σωστό βήμα στη ζωή του φίλου μας.
Θα είμαστε μαζί σε μπαράκια όταν πνίγονται, μέχρι να πνίξουμε στο αλκοόλ τις αναμνήσεις. Θα τους βγάζουμε έξω όταν έχουν ανάγκη μια ανάσα και θα τους υπενθυμίζουμε πόσα πολλά αξίζουν. Θα είμαστε το στήριγμά τους για όσο μας χρειάζονται, χωρίς στιγμή να τους κάνουμε να νιώθουν αδύναμοι.
Δε χρειάζεται να μας πουν πολλά, μιλάμε με τα μάτια (ειδικά όταν βρισκόμαστε σε δημόσιο χώρο) και μπορούμε να καταλάβουμε πότε τους λείπει και τι σκέφτονται. Νιώθουμε την αμηχανία τους όταν κάποιος τους θυμίζει αυτό το πρόσωπο και θα μπούμε στη μέση στις αδιάκριτες ερωτήσεις γνωστών, αν χρειαστεί, για να μη γίνουν χειρότερα.
Αν οι σχέσεις των ανθρώπων είναι στηριγμένες σε πήγαιν’ έλα, οι σχέσεις με τα αδέρφια μας, τους κολλητούς μας, είναι ένα σταθερό «είμαι εδώ». Εδώ θα είμαστε και στις 5 το πρωί, και τηλέφωνο θα πάρουμε ό,τι ώρα να ‘ναι κι ενώ θα θέλουν να μας βρίσουν, θα απαντήσουν, γιατί είμαστε πιο σημαντικοί απ’ τον ύπνο τους. Το ίδιο φυσικά κάνουμε κι εμείς για εκείνους.
Θα τα περάσουμε όλα με τους κολλητούς∙ τους χωρισμούς μας, τους νέους έρωτες, τις αποτυχίες, τις χαρές και τις πιο σημαντικές μας στιγμές. Οι καλύτερες μέρες θα έρθουν και θα μας ξημερώσουν μαζί να τους καμαρώνουμε για το θάρρος τους και τη νέα τους αρχή!
Συντάκτης: Δημητριάνα Μπόσκοβικ
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
