Ο χρόνος μας δεν είναι δεδομένος

Όλοι εμείς οι άνθρωποι πάντα θα έχουμε μέσα μας ένα σοβαρό ελάττωμα, την αχαριστία μας. Πάντα βαφτίζαμε τα στιγμιαία αδιέξοδά μας σαν προβλήματα κι αργούσαμε να αντιληφθούμε πως ίσως οι πραγματικές δυσκολίες να είναι δίπλα μας, όπως οι πόλεμοι, οι αρρώστιες, οι απώλειες. Η ζωή, σαφώς, θα συνεχίζεται, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, όμως, ποτέ δε θα είναι η ίδια για όσους από εμάς καληνυχτίζουμε καθημερινά κάποιον άνθρωπο που δεν υπάρχει πια στη ζωή μας -ή στη ζωή γενικότερα.

Όταν χάνεις κάποιον απ’ τη ζωή, τίποτα δεν μπορεί να αποκαταστήσει τη μορφή του, τα λόγια του, δεν μπορεί ούτε καν να πλησιάσει στα συναισθήματα που ένιωσες και θα νιώθεις πάντα μέσα σου. Όσοι από εμάς χάσαμε τη γιαγιά, τον παππού, ή κάποιο άλλο συγγενικό πρόσωπο, ξέρουμε πολύ καλά ότι χάθηκε κι ένα κομμάτι του εαυτού μας.

Τα συναισθήματα γαλήνης, αγάπης κι ενθουσιασμού που ένιωθες όταν περνούσες έξω απ’ το σπίτι του ατόμου που έχασες, δεν είναι πλέον τα ίδια, αφού πνίγεσαι μέσα σε κλάματα, σε μια θάλασσα που δεν ξέρεις να κολυμπάς και μάλιστα χωρίς σωσίβιο. Νιώθεις πως ταξιδεύεις σε ένα πλοίο χωρίς καπετάνιο, απροστάτευτος με πολλές θαλασσοταραχές.

Αν έχασες κι εσύ κάποιον αγαπημένο, έναν παππού ή μια γιαγιά, καταλαβαίνεις τι σημαίνει να σου λείπει μια πόρτα που περνώντας την έβαζες τρία κιλά από πολλά νόστιμα φαγητά. Επίσης ξέρεις πολύ καλά να παίρνεις κρυφά, λες και πρόκειται για ναρκωτικές ουσίες, χαρτζιλίκι και μια τσάντα γεμάτη λιχουδιές για το σπίτι. Θυμάστε όταν κτυπούσατε την πόρτα για να μπείτε στο σπίτι τους ποια ήταν η πιο ωραία εικόνα; Το χαμόγελό τους. Η ανιδιοτελής αγάπη τους, η ζεστασιά τους, η πιο ειλικρινής αγκαλιά. Εκείνο το «να προσέχεις» που πραγματικά ένιωθες το καρδιοχτύπι τους, την έγνοια και την αγωνία τους για να είσαι ευτυχισμένος.

Στο πέρασμα των χρόνων πλέον, αντιλαμβάνεσαι την αξία που έχει μια φωτογραφία, τη δύναμή της να μένει στο χρόνο και να φυλακίζει τη στιγμή παντοτινά, με ανθρώπους που πλέον δεν μπορείς να γελάσεις και να μοιραστείς άλλες στιγμές. Φωτογραφίες αγκαλιά σε οικογενειακά τραπέζια, που γκρίνιαζες πως δε θέλεις να βγάλεις, φωτογραφίες που ούτε καν θυμάσαι, γιατί ήσουνα σε μικρή ηλικία.

Δυστυχώς, κρίμα κι άδικο για τους ανθρώπους μας, που έφυγαν πολύ νωρίς, παλεύοντας με κάποια ασθένεια ή χάνοντας τον έλεγχο μιας μοτοσυκλέτας. Η ζωή καμιάς οικογένειας δε θα είναι η ίδια.  Πάντα στο τραπέζι η μια καρέκλα θα είναι κενή. Όλοι σκεφτήκαμε κάποια μέρα να μπορούσε να χτυπήσει η πόρτα μας και να μας πει κάποιος πως όλα ήταν ένας άσχημος εφιάλτης. Αδιαμφισβήτητα, αυτός είναι ο κύκλος της ζωής κι όλο αυτό κάποτε θα τελειώσει.

Για τους ανθρώπους που σας λείπουν, χαρείτε τη ζωή σας, τουλάχιστον να ξέρετε πως φεύγοντας από αυτήν ζήσατε και δεν υπήρχατε απλά σαν πιόνια μιας παλιάς σκονισμένης σκακιέρας. Αγαπήστε τους ανθρώπους στο πλάι σας, κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η τελευταία του στιγμή. Βάλτε στόχους, κάντε περήφανο τον εαυτό σας και το άτομο που θα σας χειροκροτούσε απ’ την πρώτη θέση του κοινού, αν βρισκόταν στη ζωή.

Μοιραστείτε το χρόνο σας με τη γιαγιά και τον παππού που «βαριέστε όταν σας παίρνουν τηλέφωνο». Αγκαλιάστε τους φίλους σας και δείξτε τους ότι τους έχετε ανάγκη. Πάρτε αγκαλιά τη μαμά σας και πείτε «ευχαριστώ» για το φαγητό που βρίσκετε έτοιμο το μεσημέρι και σας περιμένει, μαζί με ένα χαμόγελο. Εκφράστε τα συναισθήματά σας, χαράξτε την πορεία σας, διεκδικήστε ανθρώπους.

Προσέχετε τον εαυτό σας.  Όσο σημαντικός είναι κάποιος για σας, τόσο πολύτιμος είστε και εσείς για κάποιον άλλο.  Δεν «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», γιατί δεν είμαστε σε παραμύθι. Παλέψτε για τους ανθρώπους σας, γιατί κάποτε ίσως να είναι αργά κι ο χρόνος δεν έχει πισωγυρίσματα. Είστε πρωταγωνιστές και το ταξίδι θα είναι σύντομο. Ζήστε.