Οι προσωπικοί μας ψυχολόγοι

Κλείνεσαι στον εαυτό σου και θέλεις να χαθείς απ’ όλους κι απ’ όλα, να σταματήσει ο χρόνος για λίγο και να λύσεις τα προβλήματά σου μ’ ένα κουμπί. Συνειδητοποιείς ότι θα τρελαθείς, ότι θέλεις κάποιον να το περάσετε μαζί, να το βγάλεις από μέσα σου, να το συζητήσετε. Θέλεις ν’ ακούσεις μια συμβουλή και να νιώσεις ένα χέρι δίπλα σου, που να έχει πρόθεση να σε βοηθήσει.

Σίγουρα, με τις πρώτες γραμμές που διάβασες, κάποιο άτομο θα είναι ήδη στο μυαλό σου. Ένα άτομο που έχεις στη ζωή σου και είναι ο ψυχολόγος σου, χωρίς να είναι στ’ αλήθεια ψυχολόγος. Ξέρεις, πως το να του μιλήσεις, είναι λύτρωση για εσένα, αφού δεν πρόκειται να σε κρίνει, αλλά, θα προσπαθήσει με κάθε μέσο που έχει να σε βοηθήσει.

Αυτοί οι άνθρωποι, όταν σου μιλάνε, νιώθεις πραγματικά πόσο χαρισματικοί είναι. Είναι οι καλύτεροι ακροατές και βρίσκονται εκεί ν’ ακούσουν με προσοχή ό,τι έχεις να τους πεις, έτοιμοι να σε συμβουλέψουν. Υπεραναλύουν το καθετί που θ’ ακούσουν, το βλέπουν απ’ όλες τις οπτικές κι αν και δε ζουν τις καταστάσεις με τα μάτια σου, προσπαθούν να συνδυάζουν τη λογική και το συναίσθημα μαζί για να βγάλουν ένα συμπέρασμα, για να μπορέσουν στη συνέχεια να βρουν λύσεις.

Μπορεί να μη σπούδασαν το επάγγελμα του ψυχολόγου, αλλά, έχουν γίνει οι δικοί μας ψυχολόγοι, οι ψυχολόγοι της ζωής μας και τους θαυμάζουμε γι’ αυτό. Χειρίζονται τα προβλήματά μας, λες και είναι δικά τους και δεν προσπαθούν να μας παραμυθιάσουν, αφού λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Η πραγματικότητα είναι πως δε θέλουν να σε απογοητεύσουν με τα λόγια τους, αλλά, θα σου πουν την αλήθεια κατάματα κι ας ξέρουν πως θα σε πονέσει. Προτιμούν να σε πληγώσουν, αλλά κάποτε θα είσαι ευγνώμων που κάποιος προσπάθησε να σου πει την ωμή αλήθεια, έστω κι αν εσύ γκρεμιζόσουν μέσα σου.

Ψάχνουν λύσεις για τους προβληματισμούς μας και πριν μας βάλουν κάποια ιδέα στο μυαλό, σκέφτονται αν πραγματικά θα μπορούσε να λειτουργήσει. Οι δικοί μας προβληματισμοί γίνονται και δικοί τους. Δεν είναι απόλυτοι ότι η άποψή τους είναι σωστή, αλλά μπορούν να καθίσουν ώρες και μέρες μαζί μας, συζητώντας το ίδιο θέμα ξανά και ξανά μέχρι να καταλήξουμε κάπου. Έχουν κάτι το διαφορετικό, η φωνή τους μας καθησυχάζει και γενικότερα η ύπαρξή τους.

Αυτά τα άτομα χαραμίζονται που δεν έγιναν ψυχολόγοι. Θα ήταν οι καλύτεροι και το ξέρουμε γιατί έχουν τις ικανότητες. Έχουν την υπομονή και τη δύναμη να μας αντέχουν και να μας ανέχονται όταν ξεσπάμε γιατί μας πνίγει το δίκιο ή όταν νιώθουμε πληγωμένοι. Έχουν την επιμονή, να μπορούν να πουν μία κουβέντα εκατό φορές μέχρι να την συνειδητοποιήσουμε και να την βάλουμε μια για πάντα στο μυαλό μας.

Δεν είναι πιεστικοί, γι’ αυτό τους θέλουμε στο πλευρό μας σε κάθε δυσκολία. Δεν έχουν συμφέρον να μας βοηθήσουν και το μόνο που κερδίζουν είναι συναισθηματική ευτυχία. Χαίρονται με τη χαρά μας και το «ευχαριστώ για όλα» δε θέλουν να το ακούν, απλώς επιθυμούν να μας βοηθήσουν να λύσουμε τα προβλήματά μας και να νιώσουμε ξανά ευτυχισμένοι μετά από μια περιπέτεια που είχαμε.

Αυτό το άτομο που έχουμε στη ζωή μας είναι ένας φίλος, ένας συγγενής ή κάποιος γνωστός που μόλις χτυπήσουμε το τηλέφωνο βρίσκεται εκεί. Ο προσωπικός μας ψυχολόγος είναι μια ευλογία που όλοι θα ήθελαν να έχουν. Είναι ένα φως στο σκοτάδι, λίγη αισιοδοξία μπροστά στη χαοτική καθημερινότητα που μας πνίγει.

Έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς, όσο κλειστός χαρακτήρας κι αν είσαι, ότι χρειάζεσαι κάποιον για να μιλάς, να λες τις σκέψεις σου που ξέρεις μόνο εσύ και το μαξιλάρι σου. Θα ξυπνήσεις μία μέρα κι όλα θα έχουν τελειώσει. Αυτό φυσικά θα το χρωστάς στη δύναμη που έχεις μέσα σου ως προσωπικότητα, αλλά και σε ακόμη έναν άνθρωπο. Στον ψυχολόγο της ζωής σου, που σεβάστηκε την ψυχή σου σαν ναό και σε έπεισε να σηκωθείς, να μην τα παρατήσεις, να συνεχίσεις τη ζωή σου, με αντάλλαγμα να ξαναδεί το χαμόγελο στο πρόσωπό σου.