Τα χιλιόμετρα δε χωρίζουν τους πραγματικούς φίλους

Μετά τις πανελλήνιες, πολλοί νέοι μπαίνουν στη διαδικασία να γεμίσουν μια βαλίτσα ρούχα κι αυτοπεποίθηση και να χαράξουν την πορεία τους προς άλλα λιμάνια, νέους σταθμούς, αφήνοντας πίσω φίλους κι οικογένεια. Ενώ έχεις συνηθίσει τον απογευματινό καφέ με την παρέα, να μιλάτε ολημερίς κόβοντας βόλτες στη γειτονιά ή στις πλατείες, ξαφνικά το μόνο που απομένει για να σας φέρνει κοντά είναι ένα τηλέφωνο για να ακούς τη φωνή τους, άντε και να τους βλέπεις μέσω μιας οθόνης.

Λογικό είναι πως όλα αλλάζουν μετά από ένα τέτοιο βήμα. Διαφορετικές συνήθειες, άλλος τόπος διαμονής. Καινούριες γνωριμίες, νέοι άνθρωποι διεκδικούν θέση στη ζωή μας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρόκειται να αφήσουμε τους φίλους μας απ’ έξω. Είναι αδύνατον, όμως, να αντέξουμε αυτή την αλλαγή της ζωής μας χωρίς να τη μοιραστούμε με άλλους ανθρώπους. Έτσι κοινωνικοποιούμαστε και συναναστρεφόμαστε με τους συμφοιτητές μας, χτίζουμε νέες φιλίες, χωρίς στιγμή να ξεχνάμε εκείνους τους δικούς μας, που βρίσκονται χιλιομετρικά μακριά μας.

Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δεν είναι δύσκολο κι αδύνατο να συνδυαστεί. Όταν υπάρχει θέληση σε ένα 24ωρο χωράνε όλα. Μπορεί να έχουμε να φτιάξουμε το σπίτι μας, να πάμε στη σχολή, να διαβάσουμε και να τακτοποιήσουμε τις υποχρεώσεις μας. Σίγουρα, όμως, μέσα σε ολόκληρη μέρα μπορούμε να βρούμε πέντε λεπτά να πάρουμε τηλέφωνο τους ανθρώπους που νοιαζόμαστε για να ακούσουμε τα νέα τους κι αν είναι καλά -όχι από υποχρέωση, αλλά επειδή το έχουμε ανάγκη.

Η κατάσταση θα αρχίσει να περιπλέκεται αν λόγω των νέων γνωριμιών μας αισθανθούν οι φίλοι μας από απόσταση πως είναι σε δεύτερη μοίρα κι ότι τους έχουμε αντικαταστήσει απ’ τα νέα πρόσωπα. Στη θεωρία ισχύει πως «ουδείς αναντικατάστατος», αλλά κανείς δεν μπορεί να πάρει την ίδια ακριβώς θέση που είχε κάποιος άλλος στη ζωή μας, πόσο μάλλον όταν εμείς δεν το επιτρέπουμε. Ο καθένας είναι διαφορετικός, ξεχωριστός κι ιδιαίτερος στα μάτια μας κι ειδικά ο κολλητός μας, που μας στηρίζει, έχουμε μοιραστεί τόσα κι έχουμε να ζήσουμε ακόμα πολλά μαζί του.

Μετά την εξεταστική, ανυπομονούμε να κλείσουμε τα εισιτήριά μας για επιστροφή, κάτι που συνήθως τους κρύβουμε για να τους κάνουμε έκπληξη. Η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι επιστρέφεις στον τόπο σου, στο σπίτι σου, στους φίλους σου, που τόσο πολύ τους έχεις επιθυμήσει, ντύνεται με ανυπομονησία και γλυκιά προσμονή. Η φάση που συνειδητοποιείς πόσο πολύ σου έλειψαν τα μικρά που κάνετε μαζί, να αράξετε μια νύχτα σε ένα παγκάκι με μπίρες και να λέτε την κάθε χαζομάρα που ζήσατε χώρια, μέχρι να ξημερώνει και να μην έχετε πάρει πρέφα πώς πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα.

Σκέφτεστε κι οργανώνετε όσα θα κάνετε μαζί αυτόν τον κοινό χρόνο, καθορίζοντας το πρόγραμμά σας όπως ήταν παλιά, προσπαθώντας να κερδίσετε το χαμένο καιρό που περάσατε χωριστά. Η επανασύνδεση πετυχαίνει σαν να μην πέρασε μια μέρα, άλλωστε φαίνεται η χαρά στα πρόσωπά σας.

Δεν αντέχουν όλοι την απόσταση ούτε φυσικά είναι εύκολη διαδικασία, αλλά στα δύσκολα φαίνονται οι αληθινές σχέσεις, πόσο μάλλον οι αληθινοί φίλοι και με την τεχνολογία να εξελίσσεται, συνειδητοποιείς ότι τα πράγματα είναι με το μέρος σας. Σκαλί-σκαλί ξεπερνιούνται τα εμπόδια κι ειδικότερα ο φόβος για αποτυχία, αφού μια σχέση με γερά θεμέλια δεν έχει να ανησυχεί για τίποτα.

Μας λείπουν πολύ, τα γέλια τους, οι γκριμάτσες τους και γενικότερα το πόσο ξεχωριστοί είναι για εμάς, αλλά η κάθε αρχή απαιτεί θυσίες. Εξάλλου, ένας πραγματικός φίλος θα σε στηρίζει όσο πραγματοποιείς τα όνειρά σου, όσο μακριά κι αν βρίσκεστε. Τα χιλιόμετρα δε χωρίζουν τις πραγματικές φιλίες, γιατί η θέληση κι όλες οι κοινές στιγμές σας τα μηδενίζουν.