Το τρέμουλο στην πρώτη αγκαλιά επανασύνδεσης

Όλοι έχουμε ένα φιλικό πρόσωπο ή απλό γνωστό, όπου χρειάστηκε να αποχωριστεί το ταίρι του, τους κοντινούς του ανθρώπους και την καθημερινότητά του για ένα καλύτερο μέλλον, κάπου πιο μακριά. Το αίμα νερό δε γίνεται, έτσι παρά την απόσταση, η οικογένεια θα παραμείνει σταθερή αξία όπως πάντα. Οι φίλοι, θα ξεχωρίσουν, οι γνωστοί θα εξαφανιστούν κι όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά θα το δείχνει.

Έτσι, πολλοί, λοιπόν, αναγκάστηκαν λόγω των συνθηκών να κάνουν μια «σχέση εξ αποστάσεως», είτε αυτό προέκυψε λόγω δουλειάς, είτε λόγω σπουδών, ή κάτι άλλο. Και μαζί με αυτή τη νέα κατάσταση έρχεται πάντα κι η στιγμή που όλοι όσοι περνάμε απ’ αυτή τη διαδικασία ακούμε τα γνωστά «παύει να είναι σχέση, απ’ τη στιγμή που δε θα βλέπεις τον άλλον», «μια οθόνη θα αντικαταστήσει το πρόσωπό του», «ξανασκέψου το», «δε θα κρατήσει, άσ’ το καλύτερα γιατί θα πληγωθείς».

Πραγματικά, περισσότερο στεναχωριέμαι γι’ αυτούς τους ανθρώπους που έλεγαν ότι ήθελαν να το δοκιμάσουν, αλλά δεν το προσπάθησαν από φόβο μην αποτύχουν. Γιατί αν δεν προσπαθήσεις, ποτέ δε θα μάθεις αν μπορούσες να το ζήσεις και τουλάχιστον στον άνθρωπο που μοιραστήκατε πολλά, αξίζει να του αποδείξεις την πρόθεσή σου να συνεχίσετε αυτό το ταξίδι μαζί. Στα εύκολα, εξάλλου, όλους μπορείς να τους έχεις. Για τα δύσκολα τι θα θυσίαζες με πράξεις από όλα όσα υποσχόσουν τόσο καιρό;

Δεν είναι θέμα πρόκλησης, δεν πρέπει να αποδείξεις στους φίλους σου το αντίθετο από αυτό που υποστήριζαν και σε παρακινούσαν να κάνεις. Πρέπει απλά να αποδείξεις στον εαυτό σου και στον άνθρωπό σου αν πραγματικά θέλεις να λειτουργήσει αυτό παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες.

«Τίποτα δε γίνεται τυχαία, ούτε τα άσχημα ούτε τα ωραία», όπως λέει και στο τραγούδι της η Μαρινέλλα. Χρειάζεται να ξέρεις τον άνθρωπό σου καλά, γιατί κατά τη διάρκεια οποιουδήποτε τσακωμού σας –που σίγουρα θα υπάρξει, άθελα ή μη– δε θα τον έχεις στο πλευρό σου, να τον πάρεις μια αγκαλιά και να περάσουν όλα. Θέλει υποχωρήσεις κι απ’ τις δύο πλευρές, εμπιστοσύνη και κυρίως θέληση.

Σημαντικότερο ρόλο στο τραπέζι, έχει η ειλικρίνεια κι οι γερές βάσεις από καιρό πριν, για να μπορεί να συνεχιστεί αυτή η ανυπομονησία κι από απόσταση. Ποτέ δε θα είναι εύκολο. Η τελευταία αγκαλιά σε λιμάνια κι αεροδρόμια, τα κλάματα. Πολλές φορές είναι εκείνες οι στιγμές που θα θελήσεις πραγματικά να σπάσεις κάθε λογική και να βρεθείς εκεί, να αγγίξεις τον άνθρωπό σου πέρα από μια οθόνη που σας εμποδίζει, να τα μηδενίσεις όλα και να ξεκινήσετε πάλι απ’ την αρχή.

Και στην τελική, λυπάμαι όσους νιώθουν «λύπηση» για όλους εμάς τους υπόλοιπους, που ζήσαμε αυτή τη διαδικασία. Τους λυπάμαι γιατί δεν ένιωσαν την μαγεία της επανασύνδεσης μετά από αρκετό καιρό χώρια. Αυτές τις στιγμές, προσωπικά, τις έχω στον φάκελο των πιο έντονων συναισθηματικά στιγμών της ζωής μου που δε θα άλλαζα ποτέ με κάτι άλλο. Μπορεί αρχικά στη σκέψη να φοβόμουν, αλλά η μοναδικότητα της στιγμής είναι ανεπανάληπτη.

Η ανυπομονησία, οι παλμοί που ανεβαίνουν, ένα άγχος ανεξήγητο.  Πόσες μέρες πριν, απλά, ονειρεύεσαι τη στιγμή που θα δεις τον άλλον; Σκέφτεσαι ξανά και ξανά τι θα του πεις με λεπτομέρειες, μόνο και μόνο για να μην παραλείψεις κάτι. Υπεραναλύεις τα πάντα και κανονίζεις το πρόγραμμά σου προτού φτάσεις στον τόπο του εγκλήματος.

Έστω κι αν βρίσκεσαι στην άλλη άκρη της Γης, μαγεία είναι οι ματιές μετά από καιρό που φωνάζουν ευτυχία.  Το τρέμουλο στην πρώτη αγκαλιά επανασύνδεσης. Όταν δύο απ’ τα κομμάτια του παζλ έλειπαν και συμπληρώνεται επιτέλους ένα πανέμορφο τοπίο. Η αυτοεκτίμηση κι ο σεβασμός, οι προσπάθειες, οι θυσίες, οι δυσκολίες, οι υποχωρήσεις, όλες οι πράξεις κι απ’ τις δύο πλευρές που σας κρατούν ακόμη μαζί.

Μαγεία πάντα θα είναι όσα θα θυσίαζα για να βλέπω, να νιώθω και να ακούω τον άνθρωπό μου ευτυχισμένο, όσα χιλιόμετρα μακριά κι αν βρισκόμαστε.