Δε γουστάρουμε όλοι τα Χριστούγεννα

Καταναλώστε, γεννήθηκε ο Χριστούλης! Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, αλλά οι εταιρείες παιχνιδιών κι οι ανεπιτυχείς διαφημίσεις  του δε μας αφήνουν να το ξεχάσουμε. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά κι όλοι ανυπομονούν. Στολίζετε δέντρο ένα μήνα πριν μπας και μπείτε από νωρίς στο γιορτινό κλίμα των ημερών. Μαζί με τη γέννηση του Χριστού, γεννιέται κι ο καπιταλισμός σε επίπεδα ανεξέλεγκτα. Οι δρόμοι γεμάτοι, τα μέσα μεταφοράς αποπνικτικά, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, δίπλες, ζώντας βαθιά στο πνεύμα του υπερκαταναλωτισμού που όλους λίγο-πολύ μας διακατέχει.

Αφορμή για μπουζούκια ψάχνετε κι αφορμή για να πέσετε με τα μούτρα στο φαΐ. Ε, κι ένα γουρουνόπουλο παραπάνω δεν κάνει κακό, χρονιάρες  μέρες είναι ας το εκμεταλλευτούμε τρώγοντας σαν τα ζώα.

Κι εδώ τίθεται το ερώτημα. Τι γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα τελικά; Τη γέννηση του Χριστού; Την παντοτινή αγάπη κι αλληλεγγύη; Την ανανεωμένη γκαρνταρόμπα μας; Υπάρχουμε κι εμείς, που λέτε, που δε γουστάρουμε τα Χριστούγεννα, βαριόμαστε τα οικογενειακά τραπέζια και τον θείο που θέλει μονίμως να κάθεται με τη νεολαία και δε μας αρέσουν ούτε τα μελομακάρονα ούτε κι οι κουραμπιέδες.

Τις  περνάμε σαν απλές καθημερινές μέρες με τη μόνη διαφορά ότι τα πρωινά δεν πάμε σχολή ή δουλειά. Μέχρι κι ο ύπνος σκάρτος, να θες να ξεκουράσεις το βασανισμένο σου κορμί και τα μούλικα να είναι απ’ τις 9 η ώρα στο πόδι και να σου χτυπάνε επίμονα τα κουδούνια σαν τους Ιεχωβάδες. «Να τα πούμε;». Όχι, να μην τα πείτε. Το προηγούμενο βράδυ κατέβασα ένα μπουκάλι ουίσκι μόνη μου και γύρισα σπίτι μου γκολ. Θέλω να κοιμηθώ και τα λεφτά μου βγαίνουν με ιδρώτα. Οπότε φύγε απ’ την πόρτα μου και πήγαινε να κυνηγήσεις κανένα πόκεμον καλύτερα.

Είναι κι αυτοί που δεν έχουν καλές αναμνήσεις με αυτές τις γιορτινές μέρες. Είναι αυτοί που δεν έχουν οικογένεια, είναι και αυτοί που βαράνε δωδεκάωρα στη δουλειά για να ζήσουν, είναι αυτοί που νιώθουν μοναξιά, τα παιδιά που δε γνωρίσανε ποτέ Άγιο Βασίλη γιατί οι γονείς τους δεν είχαν λεφτά έστω για τα βασικά. Είστε κι εσείς που ζείτε στη δική σας τη φούσκα κι εγώ που χάνω την υπομονή μου γιατί το Μαράκι κόβει την κυκλοφορία, διότι  κοιτάει δέκα ώρες τις  βιτρίνες και δεν έχει αποφασίσει τι δώρο θα πάρει στον Χρήστο κι εγώ θέλω να περάσω για να πάω στη δουλειά μου.

Θέλω αυτές τις μέρες που φαντάζουν ξεχωριστές στα μάτια σας να τις ζω εγώ καθημερινά. Γιατί να περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να κάνουμε δώρα στα αγαπημένα μας πρόσωπα; Γιατί να βλέπεις  μαζεμένο το σόι σου μόνο τότε; Δεν είμαι τύπος των γιορτών και φαίνεται μάλλον.  Είμαι αυτοκαταστροφική σαν Σκορπιός και γουστάρω το Πάσχα, απολαμβάνω τη μοναχικότητά μου και την καταθλιψάρα μου. Το να υποκρίνομαι ότι είμαι χαρούμενη επειδή δε με ξεχνάει ο Άγιος Βασίλης μου κάθε χρόνο είναι για να καθησυχάζω τον εαυτό μου.

Μου θυμίζει κάτι από Αγίου Βαλεντίνου. Θλίβονται οι ελεύθεροι που περνάν μόνοι τους μια τέτοια  γιορτή, ενώ στο βάθος ακόμα ελπίζουν. Ευελπιστώ να έχω κάποια συντρόφια που με στηρίζουν σε αυτή μου την αρνητικούρα. Δε νιώθω γαλήνια με τους μαγικά στολισμένους δρόμους  της Αθήνας, δεν ανοίγει η όρεξή μου, δεν ανυπομονώ να στολίσω το δέντρο μου.

Δε μου αρέσει το χιόνι κι οι κακές καιρικές συνθήκες κι επιτέλους γαμώτο έχω βαρεθεί να βλέπω το «Μόνος στο σπίτι».  Προτιμώ να βλέπω μέχρι να πεθάνω «Καφέ της χαράς» με υπότιτλους. Δεν ονειρεύομαι εμένα και το ταίρι μου αγκαλιά και δίπλα μας να σιγοκαίνε τα ξύλα απ’ το τζάκι, φορώντας παπούτσια με ταράνδους πάνω και ψήνοντας Marshmallows στη φωτιά.

Δεν είναι αυτό το πνεύμα των Χριστουγέννων, είναι μια υπερτιμημένη γιορτή που την έχει μεγαλοποιήσει ο άνθρωπος στο μυαλό του για να ξεφεύγει απ’ τη ρουτίνα που τον καταβάλει. Εγώ τουλάχιστον σαν μονόχνοτη και κυνική που είμαι περνάω ένα διβδόμαδο ξεκούρασης. Αυτό και μόνο σημαίνει για μένα. Ο άστεγος κι ο τυφλός που ζητιανεύουν στους δρόμους για λίγα ψιλά δε θα περάσουν τις γιορτές βασιλικά όπως εσύ. Θα τους ποδοπατάει ο κόσμος για να πάει να ψωνίσει για το Thanksgiving κι όλα αυτά τα ξενόφερτα με τα οποία έχει ξιπαστεί ο Έλληνας.

Όλοι έχουμε τους λόγους μας που δεν αγαπάμε κάτι που είναι αποδεκτό απ’ τη πλειονότητα κι εγώ είμαι μια από αυτούς που ήρθα να αναιρέσω αυτήν την παμμέγιστη αγάπη σας για κάτι τόσο άγευστο κι αμελητέο.