Δε θα γραμμώσουμε ποτέ κουφάλα παραλία

Το «θέλω μαυρισμένο σώμα, σοκολά το χρώμα» το ξέρετε; Στην περίπτωσή μας, αφήνουμε στην άκρη το χρώμα και πιάνουμε τη σοκολάτα. Τα μπέργκερ, τα σουβλάκια, τις πίτσες, τις τηγανιτές πατάτες. Είμαστε εμείς που πάντα βρισκόμαστε σε δίαιτα, αλλά εν τέλει δε χάνουμε γραμμάριο.

Τρώμε σαν να μην υπάρχει αύριο όλο το χειμώνα, με το κίνητρο ότι το καλοκαιράκι αργεί ακόμα, συνεπώς κι έχουμε χρόνο να σπαταλήσουμε στα γυμναστήρια και τις διατροφές. Να όμως που αυτή η εποχή έρχεται. Καταφτάνει και σε βρίσκει εσένα απροετοίμαστο με λίγο γύρο χοιρινό να ξεχειλίζει απ’ το μπουκωμένο στόμα, μαζί με την τομάτα και το τζατζίκι να χαϊδεύουν τον ουρανίσκο σου.

Έχουμε γίνει πια μικρά Αμερικανάκια, αλλά δε μας νοιάζει και πολύ. Είμαστε έτοιμοι να βγούμε στις παραλίες με τους ξένους να μας κοιτούν με χαρά και συγκίνηση, ερχόμενοι να μας χαϊδέψουν την κοιλιά, ρωτώντας μας σε ποιο μήνα είμαστε. Όχι, φίλε, δεν είμαι έγκυος, αυτά που πιάνεις είναι τα μπέργκερ που χρυσοπλήρωνα, τα σουβλάκια του κυρ Μανώλη που έχει το γυράδικο της γειτονιάς, οι σοκολάτες απ’ το γωνιακό ψιλικατζίδικο κι οι μπίρες που μας χώνεψαν μετά από πολλά γεύματα. Οι πολλές μπίρες. Αγαπάμε το καλό φαγητό και δε μας πειράζει ο ένας και μεγάλος κοιλιακός που με τόσο κόπο κι ιδρώτα καλοσχηματίσαμε.

Δε μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τα κακεντρεχή σχόλια για το σώμα και τη μορφή μας. Η παραλία δεν είναι πασαρέλα. Βουτάμε σαν τις φώκιες στη θάλασσα και κολυμπάμε μέχρι τα βαθιά σαν τα μικρά παιδιά. Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε μην πνιγούμε -για ευνόητους λόγους φυσικά. Έχουμε αυτοπεποίθηση, πορευόμαστε με τα κιλά και την κοιλιά μας κι αδιαφορούμε για το αν χαλάμε την αισθητική των υπολοίπων. Ξέρετε ποιων. Αυτών με τα πολλά τατουάζ, τους αμέτρητους κοιλιακούς και τους λουσμένους με baby oil. Κάτι που εμείς πιθανότερο είναι να βουτήξουμε πάνω τους μισό καρβέλι ψωμί, απ’ το να το βάλουμε πάνω μας και να το παίξουμε μοιραίοι κι ωραίοι. Αυτοί που για να βγουν στην παραλία πέρασαν καμιά 300αριά ώρες στο γυμναστήριο, αυτός είναι ο δικός τους ασφαλής μηχανισμός.

Πίνουμε τη φραπεδιά και παίζουμε το τάβλι μας αμέριμνοι κι απτόητοι, την ώρα που οι άλλοι πασπαλίζουν την ανασφάλειά τους με άσκοπα φιγουρατζίδικα κι επιτηδευμένα στιλάκια κι εμείς τους κοιτάμε όλο άγνοια τη στιγμή που ρευόμαστε το κλαμπ σάντουιτς. Ο εαυτός μας δεν είναι εχθρός μας, τον αγαπάμε και τον φροντίζουμε, όπως εμείς ξέρουμε καλά. Χωρίς φάρμακα, κρέατα, διατροφές και πόνο. Είμαστε οι κλασικοί τύποι που ποντάρουμε στο χιούμορ και την προσωπικότητά μας κι όχι στους καλογραμμωμένους κοιλιακούς. Δεν ντρεπόμαστε να κρύψουμε τις αδυναμίες μας κι έχουμε το προτέρημα να καθιστούμε κάθε ελάττωμα υπέρ μας.

Δε μας αγχώνει το καλοκαίρι. Δε μας νοιάζει να βγούμε στις ακτές 10 κιλά λιγότεροι, ούτε και να το παίξουμε σωματαράδες όπως οι ναυαγοσώστες στο Baywatch. Περνάμε καλά χωρίς κόμπλεξ και μικροπρέπειες και δε στερούμαστε το πολυαγαπημένο μας φαγητό. Ό,τι κι αν είναι αυτό.

Δε θα γραμμώσουμε ποτέ, πουτάνα παραλία, που σπέρνεις φόβο και τρόμο στους ανθρώπους κι είσαι άκρως αποκαλυπτική γι’ αυτούς που καλά περνούσαν το χειμώνα με τα πουλόβερ και τα μπουφάν τους κι έκρυβαν κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε τους ατέλεια. Ρουφιάνα, ριμάδα παραλία που είσαι φύσει εκδικητική για τις χειμερινές μας ατασθαλίες.

Δε ξέρετε ότι η κοιλίτσα είναι γοητεία; Άλλωστε το καλοκαίρι τα πράγματα είναι πιο ελεύθερα. Ούτε πολλές σκέψεις ούτε πολλά ρούχα. Κι ας λέει ο καθένας ό,τι θέλει. Ας σχολιάζει το όχι και τόσο γυμνασμένο μπράτσο σου, ή την πλαδαρή κοιλιά σου, ή τον όχι τέλεια ανορθωμένο και σφιχτό κώλο σου, ασ’ τους να γυμνάζονται αυτοί αντί για σένα.

Εσύ άραξε στην ξαπλώστρα σου με τα ακουστικά και τα περιττά κιλά σου κι αγνόησέ τους επιδεικτικά. Άναψε ένα τσιγάρο και φύσα όλο τον καπνό σου πάνω τους, έτσι για να τους μπουχτίσεις λίγο και να έχουν έναν παραπάνω λόγο να σε σχολιάζουν, έτσι για την υπερβολή. Δειξ’ τους ότι στην κοιλιά σου, το μόνο που δε χωράει είναι το κόμπλεξ.