Έχουμε τα κότσια να παραδεχόμαστε πότε έχουμε άδικο

Σε έναν κόσμο που όλοι παλεύουν να επιστρατεύσουν τις δυνάμεις τους, να ακουστεί η γνώμη τους και να υπερισχύσει το εγώ τους, να ακούσουν το πολυπόθητο «έχεις δίκιο», σε μια κοινωνία που όλοι επαναπαύονται με τα λάθη τους και χαϊδεύουν το κεφάλι τους με τις ίδιες τους τις παλάμες, υπάρχουν κι εκείνοι που σέβονται τον εαυτό τους και λένε τα πράγματα με το όνομά τους.

Δεν αφήνουν τις αλήθειες τους να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές, τις πετάνε ανά πάσα ώρα και στιγμή στα μούτρα αυτών που ονειροπολούν στη δήθεν τελειότητά τους. Κανείς δεν έχει πάντα δίκιο. Είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ και τα λάθη είναι δικά μας, όπως κι οι σιωπές μας τη στιγμή που καταλαβαίνουμε πως έχουμε πει ή κάνει μαλακία.

Έχεις τα αρχίδια να πεις «έχω άδικο»; Να επανορθώσεις για τις πράξεις σου που πλήγωσαν κάποιον που δεν άξιζε; Να μετανιώσεις για τα ξεσπάσματά σου σε ανθρώπους που απλά ήθελαν να σε βοηθήσουν; Να πεις συγγνώμη για τις λέξεις-σφαίρες που ξεστόμισες και σκότωσες κάποιον ακαριαία ενώ απλά ήθελε το καλό σου; Τι να τα κάνεις τα όπλα όταν υπάρχουν οι λέξεις; Πόσους ανθρώπους έχεις χάσει απ’ τη ζωή σου επειδή δεν παραδέχτηκες ποτέ το λάθος σου και δε ζήτησες έστω μία συγγνώμη;

Υπάρχουμε κι εμείς όμως που έχουμε πάντα άδικο. Αυθόρμητοι και παρορμητικοί, δε μετριάζουμε και δε φιλτράρουμε τα λόγια μας και δε ζούμε με μια ζυγαριά. Είμαστε ακραίοι και στο χιούμορ και στην καλοπέραση και στο θυμό μας. Δε σκεφτόμαστε ποτέ τις συνέπειες των πράξεών μας, αλλά και ποτέ δε φοβόμαστε το κάθε τίμημα.

Θα βρίσουμε, θα φωνάξουμε σαν κακομαθημένα, θα σπάσουμε πράγματα σαν απατημένοι σύζυγοι. Γιατί με όποιο θράσος και θάρρος εκφράσαμε την όποια προσβολή, έτσι με την ίδια διαδικασία παραδεχόμαστε και το σφάλμα μας.

Δεν είμαστε αχάριστοι ούτε αγνώμονες και πάντα θα προσπαθούμε γι’ αυτούς που αγαπάμε. Οι ευαισθησίες μας  είτε τις κρύβουμε είτε όχι, είναι όλες δικές μας. Εσείς λοιπόν οι δήθεν αψεγάδιαστοι που μας κολλάτε στη γωνία με το ένα πόδι και μας κουνάτε το δάχτυλο για το τι είναι σωστό και τι όχι, μάθετε πως εμείς θα εξελιχθούμε. Θα πάμε μπροστά, διότι τα λάθη κι οι μαλακίες μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα. Μάθαμε απ’ τις αδικίες που σκορπίσαμε από ‘δω και από ‘κει. Είμαστε ενήλικες στο μυαλό και διαθέτουμε την ενσυναίσθηση των πράξεών μας και εξιλεωνόμαστε. Στα λάθη των ανθρώπων ο εγωισμός πρέπει να εξαφανίζεται από προσώπου γης.

Ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο και μαθαίνουμε απ’ τα λάθη μας. Βιαζόμαστε κι είμαστε ανυπόμονοι να αδράξουμε την κάθε στιγμή. Δεν αφήνουμε κανένα δευτερόλεπτο να πάει χαμένο, αναλογίζοντας μονίμως τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι. Είμαστε ενθουσιασμένοι με τη ζωή και λατρεύουμε τις δυσκολίες της, δεν το βάζουμε ποτέ κάτω.

Για μας βγήκε το «όσα παίρνει ο άνεμος» και το «περί ανέμων κι υδάτων». Δεν προσπαθούμε να είμαστε σε όλα τέλειοι, ίσως να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Κάνουμε ό,τι μας κατέβει γιατί εκεί θα φανεί ποιος πραγματικά μας αγαπάει γι’ αυτό που είμαστε. Αγαπάμε τα λάθη και τις στιγμές αδυναμίας μας κι η φάτσα μας θυμίζει μικρού παιδιού που του έχουν πάρει το γλειφιτζούρι, όταν πληγώνουμε τους ανθρώπους μας.

Δεν εθιζόμαστε στο καλό και γι’ αυτό δε μας φοβίζει το καλύτερο. Καλύτερος όμως γίνεσαι απ’ τις λανθασμένες δράσεις κι αντιδράσεις σου. Αυτοί που παλεύουν για μια τελειότητα που δεν υφίσταται, περαστικά τους. Αφήστε τους να κατακρίνουν εμάς, αυτοί θα μείνουν στάσιμοι, όχι εμείς που δε χτίζουμε τείχη εγωισμού.

Μπορεί το μυαλό μας να ζει στην πλήρη αταξία, αλλά η λογική μας σκοτώνει. Ζούμε για το συναίσθημα, για τις βαθιές συγκινήσεις, τις έντονες στιγμές και το ωραίο σεξ. Ζούμε γι’ αυτό το ανεξήγητο τελικά που μπροστά του η λογική υποκλίνεται και παραδίδει τα σκήπτρα στο απόλυτο λάθος. Σε αυτό το λάθος που δε μας τρομοκρατεί, σε αυτή την κακή μας συνήθεια.

Η προσωπικότητά μας όμως είναι αναλλοίωτη κι ακόρεστη στο χρόνο και δεν πρόκειται να αλλάξουμε. Κάνουμε όμως τα πάντα για να επανορθώσουμε για τις κακίες και τις αδικίες που άθελά μας σκορπίσαμε.