Με την αδιαφορία δεν ερωτεύτηκε ποτέ κανείς

Το πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι ότι αδιαφορούν εκεί που δεν πρέπει και δίνουν σημασία σε αυτούς που αδιαφορούν. Είμαστε αρκετά εγωιστές για να δείξουμε το ενδιαφέρον μας, αλλά κάνουμε την υπέρβαση κάθε φορά που μπαίνουμε σε τέτοια καλούπια. Εκμεταλλευτείτε το σωστά. Πραγματικά είναι μεγάλη ήττα για εμάς που διεκδικούμε ό,τι αγαπάμε, το ενδιαφέρον μας να πηγαίνει χαράμι επειδή εσείς μεγαλώσατε σαν κακομαθημένα μέσα στην αχαριστία. Γοητευτική η επιβεβαίωση, δε λέω κι όλοι την αποζητάμε, αλλά όχι για να πονέσουμε και να πληγώσουμε αυτούς που μας την προσφέρουν απλόχερα.

Την αγάπη την ακούς στις πράξεις κι επειδή εμείς έχουμε μάθει να εξωτερικεύουμε κάθε μας συναίσθημα που μας τρώει ή μας κατακλύζει, δε γουστάρουμε δίπλα μας ανθρώπους ανέκφραστους, ψυχρούς κι αδιάφορους. Με την αδιαφορία δεν ερωτεύτηκε κανείς. Ακόμα κι αυτοί που τη βρίσκουν με το φτύσιμο από ένα σημείο και μετά τους είναι πολύ δύσκολο να κυνηγάνε για πολύ ακόμα κάτι το αμελητέο και το επίπονο, κάτι που δεν ωφελεί. Γιατί η αδιαφορία είναι οδυνηρή, αυστηρή κι εκδικητική. Πρέπει να μάθουμε να αποφεύγουμε τους τοξικούς ανθρώπους που δεν μπορούν να μας πάρουν στα σοβαρά.

Μερικές φορές για να απομακρυνθείς από έναν άνθρωπο δε χρειάζεται να σου κάνει κάτι, αρκούν όσα δεν έκανε. Αυτοί οι άνθρωποι που αγαπούν τόσο να μας γειώνουν, οι ανήθικα ρεαλιστές που νομίζουν ότι με την αδιαφορία ο άλλος γουστάρει ακόμα παραπάνω είναι μια κατηγορία από μόνοι τους.

Θέλουμε ανθρώπους που να μας κάνουν να νιώσουμε την κατάλληλη σιγουριά, να συμπληρώσουν τα κενά μας και να καλύψουν τις ανασφάλειές μας , όχι να μας βομβαρδίσουν με περισσότερες. Αν νιώθετε κάτι, να μας το δείχνετε, δεν είναι κακό. Ούτε ευάλωτοι, ούτε αδύναμοι θα δείξετε. Εν αντιθέσει θα φανεί ένας άνθρωπος δυνατός, αποφασιστικός που να ξέρει τι θέλει, χωρίς να φοβάται να το φωνάξει και χωρίς να τον νοιάζει για το τι θα πει ο κόσμος.

Έναν άνθρωπο θέλουμε που να γεμίζει με φως τις σκοτεινές ψυχές μας κι όχι κάποιον που θα μετατρέψει τον ουρανό μας με τα λαμπερά αστέρια και την ατέλειωτη θέα σε ταβάνι. Έναν άνθρωπο να γελάμε, να κάνουμε ωραίο σεξ και να ακούμε τις ίδιες μουσικές. Τα σύνθετα πράγματα μόνο στις τραπεζαρίες των σαλονιών μας, ο έρωτας είναι απλός κι εύκολος. Δε θέλουμε τα καψόνια σας κι ούτε να αμφιβάλουμε. Προσπαθούμε να μην πτοούμαστε όμως για να μη λερώνουμε το μυαλό μας με την αρνητική σας αύρα, εμείς όμως θα το πολεμήσουμε.

Εσύ, μάγκα, απ’ την απέναντι όχθη καλή σου τύχη. Όση ώρα εσύ θα λύνεις με φόβο κι όλο τρέμουλο τα κορδόνια σου για να βουτήξεις στα νερά του αυθορμητισμού και του έρωτα, εγώ θα έχω ξεκουράσει τα πανιά μου σε άλλες θάλασσες και λιμάνια. Κακό πράγμα ο εγωισμός, φίλε μου, δε σε αφήνει να ευτυχήσεις.

Θα έρθει όμως εκείνη η μέρα που θα σηκώσουμε κι εμείς τη μύτη μας ψηλότερα απ’ τη δική σας και θα αδιαφορήσουμε γι’ αυτά που κάποτε μας ένοιαζαν, γιατί ρόδα είναι και γυρίζει. Εμείς κάναμε την προσπάθειά μας, γκρεμίσαμε τείχη, ρίξαμε παρωπίδες, κατεβάσαμε ρολά, ενδιαφερθήκαμε, αγαπήσαμε, το δείξαμε. Εσύ τι έκανες πέρα από κατινίστικα, ξεπερασμένα τεχνάσματα και δήθεν νάζια; Έμεινες στάσιμος, κλειστόμυαλος και με μια φιλοσοφία ζωής που θα καταλήξει στη μοναξιά και τα χάπια.

Γύρισε εσύ τη σελίδα σου, αλλά εγώ θα κάψω όλο το βιβλίο.