Να μας αγαπάτε εμάς τους τρελούς από κούνια

Τι είμαστε; Νευρασθενείς. Γιατί; Γιατί έτσι. Και τι πειράζει; Είμαστε τρελοί, έχουμε ψυχολογικά προβλήματα, μας νευριάζουν πολλά πράγματα, τρώμε πολλές φακές και γενικά η κατάστασή μας επιδεινώνεται. Μπορεί να είμαστε και λίγο κυκλοθυμικοί. Αυτά τα νεύρα όμως που προέρχονται απ’ την κοιλιά της μάνας μας, μας καθιστούν ανθρώπους ατόφιους, ακέραιους κι αγνούς, δεν υποκρινόμαστε κι ό,τι σκεφτόμαστε, το λέμε.

Είτε αυτό θα προκαλέσει αντιδράσεις είτε χαμόγελα. Η υπομονή δε χωράει στην ιδιοσυγκρασία μας, οι εκρήξεις μας είναι συνεχείς κι απρόβλεπτες. Είμαστε ένα κινούμενο ηφαίστειο που η στάθμη της λάβας  αν δεν πας με τα νερά μας θα ξεχειλίσει και το μπαμ που θα κάνει θα παρασύρει πολλούς στο διάβα της φταίχτες και μη.

Είμαστε όμως αρκετά τυχεροί, έχουμε ανθρώπους που μας αγαπάνε γνωρίζοντας ότι δε θα αλλάξουμε ποτέ. Και δε συμβιβάζονται, ξέρουν πως πίσω από αυτά τα νεύρα κρύβεται ενδιαφέρον και βαθιά αισθήματα. Αγαπάμε αυτούς που μας περιβάλλουν, γιατί χρειάζεται γερό στομάχι για να μας αντέξει κάποιος. Ξέρουν ότι πρέπει να παρέλθει κάποιος  χρόνος για να λειτουργήσουμε σαν κανονικοί άνθρωποι και να φύγει το θόλωμα. Οι υπόλοιποι,  βλέποντας το αιμοβόρο μας βλέμμα και την επιθετική μας συμπεριφορά, βιάζονται να μας χαρακτηρίσουν ως νευρασθενικά, πράγμα που καθόλου δε μας προσβάλλει.

Οι εκρήξεις μας είναι ισχυρές, αλλά στιγμιαίες. Δε συγκαταλεγόμαστε στους ανθρώπους που μαζεύουν και μαζεύουν και μαζεύουν κι εκεί που το ποτήρι ξεχειλίσει σου κοπανάνε πράγματα που έγιναν πριν τρεις μήνες, αλλά ποτέ παρ’ όλα αυτά δεν είχαν το θάρρος  να εκφράσουν το θυμό τους και το παράπονό τους εκείνη τη στιγμή.

Ωστόσο, να ξέρετε, τον αγαπάμε το θυμό μας, κομμάτι μας είναι κι ας καταλογίζεται στ’ αρνητικά. Κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να τον μετριάσουμε και να τιθασεύουμε τα νεύρα μας με μεγαλύτερο σθένος. Κι αν δεν το καταφέρουμε, δε μας πειράζει. Ας γινόμαστε ανυπόφοροι καμιά φορά. Ωστόσο, θα συνεχίσουμε να είμαστε απρόβλεπτοι, αυθόρμητοι κι αληθινοί.

Μπορούμε να νευριάσουμε με τον τρόπο που μασάει τη τσίχλα της η άγνωστη διπλανή μας στο λεωφορείο, νευριάζουμε με τους ανθρώπους που γίνονται αγενείς και δε ζητούν συγγνώμη, νευριάζουμε με τις υποδείξεις των γονέων μας, θα νευριάσουμε αν στο περίπτερο της γειτονιάς δεν έχει τα τσιγάρα που καπνίζουμε. Αλλά τελικά τι καπνό φουμάρουμε; Αν θες να καπνίσεις λίγο απ’ το τσιγάρο μας, καλώς ήρθες.

Θα μας βρεις να σε υποδεχόμαστε σε έναν κόσμο παράλογο, που από το στόμα μας βγαίνουν φωτιές και τα μάτια μας πετάν σπίθες. Ζούμε μια μικρή κόλαση που την αγαπάμε και δε θα αλλάζαμε κατοικία. Αυτό σημαίνει πως σε αυτόν τον σκοτεινό και γεμάτο κινδύνους κόσμο, θα συναντήσεις ανθρώπους εξωστρεφείς, ειλικρινείς, που δε πρέπει να τους φοβάσαι.

Δεν κάνουν κακό, δε θυσιάζουμε κανέναν για τα νεύρα μας. Εν αντιθέσει, θυσιάζουμε την ψυχική μας υγεία κι είμαστε όντα αυτοκαταστροφικά. Η αύξηση της θερμοκρασίας μας και το κοκκίνισμα -κοινώς οι εξάψεις-, η διόγκωση των φλεβών μας -με τη διαστολή τους πλέον να είναι ορατή στην επιδερμίδα σου-, το τρέμουλο των άκρων σου κι η αύξηση των παλμών σου, θα χαρακτήριζαν ορθά το παρουσιαστικό μας, σωστά τέρατα.

Μπορεί να είμαστε αντιδραστικοί και νευρικοί, αλλά αυτό είναι μια πολύ καλή άμυνα για να ξεπερνάμε τυχόν δυσκολίες και γεγονότα που μας πληγώνουν. Την ώρα που των εκρήξεών μας μπορεί να μη φαίνεται, αλλά είμαστε άνθρωποι με καλοσύνη και ποικίλες ευαισθησίες μέσα μας. Αν καταφέρεις να μας κουμαντάρεις όμως και βρεις τα κουμπιά μας, τότε κι εμείς κι εσύ θα είμαστε πιο υγιείς.

Προσοχή όμως, είμαστε δύσκολοι άνθρωποι, οπότε αν επιλέξεις να μας ξεκλειδώσεις μπαίνοντας στον πυρήνα του μυαλού μας, θα χρειαστεί να μπεις στον κόσμος μας για λίγο και να καταλάβεις ότι κι η δική μας θέση είναι δύσκολη. Αν έχεις σκοπό όμως με την πρώτη δυσκολία να το βάλεις στα πόδια, καλύτερα κάν’ το εκ των προτέρων, διότι δε θέλουμε αδύναμους και δειλούς ανθρώπους στη ζωή μας.

Θέλουμε ανθρώπους που δε θα έχουν την απαίτηση από εμάς να αλλάξουμε και να ακουμπήσουμε τα ιδανικά τους, να μας αντέχουν και να μας αγαπούν με αυτά μας τα ελαττώματα.