Έχετε σκεφτεί ότι τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή συμβαίνουν τη νύχτα; Την πιο γοητευτική κι ελκυστική ζώνη της ημέρας. Πόσες στιγμές έχετε να θυμάστε; Φιλιά, αγκαλιές, μεθύσια, πάρτι, μηνύματα, σεξ, έρωτα.
Φιλιά παθιασμένα, ερωτικά, πολλά υποσχόμενα. Κάτω απ’ τη βροχή σαν βγαλμένα από ταινία. Φιλιά που φωνάζουν «μείνε», «σε θέλω», «σ’ αγαπώ». Φιλιά νοσταλγικά έξω από ένα τρένο έτοιμο ν’ αναχωρήσει για Θεσσαλονίκη ή έξω από ένα πλοίο που σπεύδει να σαλπάρει για Χίο. Φιλιά που συναντιούνται ξανά μετά από χρόνια γιατί έλειπες για το μεταπτυχιακό σου στο εξωτερικό. Τα ωραιότερα φιλιά όμως συνοδεύονται με μια αντίστοιχη αγκαλιά.
Η ωραιότερη αγκαλιά που έχω δώσει κι έχω πάρει στη ζωή μου ήταν και αυτή αργά το βράδυ. Αγκαλιές τεράστιες που χωράνε κάθε λογής ανασφάλειες. Παραδομένες ολοκληρωτικά μπροστά από ένα τζάκι, κρατώντας ένα ποτήρι ημίγλυκο κρασί. Αγκαλιές που λένε «θα μου λείψεις» και καμιά φορά ξεχασμένες έξω απ’ το μετρό ή στο βρομερό παγκάκι της πλατείας που ήταν το στέκι σου όλα αυτά τα χρόνια.
Και με όλα αυτά τα συναισθήματα που δημιουργούνται μέσα απ’ τις αγκαλιές και τα φιλιά, περνάει η ώρα κι αλλάζουν οι διαθέσεις. Αρχίζεις να ετοιμάζεσαι, να καλλωπίζεσαι. Η επιφάνεια αρχίζει να σε αγγίζει περισσότερο και νιώθεις την ανάγκη να τη βγάλεις προς τα έξω. Σε ένα αφτεράδικο στο Γκάζι, σε ένα κλαρινομάγαζο στο Κολωνάκι, σε μια urban μπυραρία στα Εξάρχεια ή σε μία συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου πίνοντας τσίπουρα και ρακές.
Η γλώσσα του σώματος αρκεί. Λίγο το eye contact, λίγο το τίναγμα του μαλλιού, λίγο οι λάγνες ματιές. Και να σου οι τεκίλες και να σου κερασμένα τα σφηνάκια απ’ τη διπλανή χαζοαντροπαρέα και να σου τα υποβρύχια απ’ τον barman για να γυρίσει κι αυτός με μια γκόμενα σπίτι.
Δυνατή μουσική, αλκοόλ να ρέει, ένας χώρος αποπνιχτικά γεμάτος από καπνούς. Δε θέλει και πολύ για να γίνεις σταφίδα. Και καταλήγεις να σηκώνεσαι το επόμενο πρωί χωρίς καν να θυμάσαι πώς έφτασες σπίτι σου. Πονοκέφαλος κι ανακατωσούρες μην μπορώντας να ανοίξεις τα μάτια σου απ’ το φως της μέρας. Είδατε πόσο βλαβερά είναι τα πρωινά, ξεπροβάλλοντας η λάμψη του ηλίου απ’ το παράθυρο;
Αγαπημένα φοιτητικά πάρτι με χορό, τσιγάρα, selfies, βλέποντας ακόμα και τον πιο ευάλωτο να είναι η ψυχή της παρέας με λυμένη γλώσσα μόλις στο τρίτο ποτήρι βότκα. Μη ανεκτικά σώματα και οργανισμοί παρθενικοί στο αλκοόλ. Γέλια, χαρές, ξεγνοιασιά κι ουρές έξω απ’ τις τουαλέτες για να βγάλει ο καθένας τους τα «εσώψυχά» του.
Κι αν είσαι από αυτούς που δε σηκώνουν τα οινοπνευματώδη με τη γλώσσα ροδάνι και το μυαλό θολωμένο πας να στείλεις το κλασικό μεθυσμένο μήνυμα, χωρίς να σκεφτείς τις συνέπειες. Κάποιοι όμως έχουν τη τύχη με το μέρος τους, κάνουν αυτό που νιώθουν τη στιγμή που πρέπει και κερδίζουν αυτό που ήταν γραφτό να χάσουν. Μπορεί επίσης να είναι ένα μήνυμα για καληνύχτα μετά από μια κουραστική μέρα ή ένα «να προσέχεις» λόγω των συχνών ατυχημάτων.
Πόσο αγαπάμε τελικά το σκοτάδι που καλύπτει τη γη μετά τη δύση του ήλιου; Μου αρέσει να βλέπω να περιπλανιούνται αποσταμένοι έρωτες σε ξεμοναχιασμένους δρόμους. Καθημερινά προσπαθώ να βρω τρόπους να καθυστερώ τη νύχτα.
Αναμμένα κρεβάτια, παρατημένα σεντόνια, ηδονικά βράδια. Έντονες αισθήσεις κι άγρια ένστικτα που ζητούν απεγνωσμένα να εκτονωθούν. Βογγητά να αντηχούν στους τοίχους του δωματίου, απανωτοί οργασμοί κι αγγίγματα που σε ταξιδεύουν σε έναν απαγορευμένο κόσμο βουτηγμένο στην αμαρτία και το πάθος.
Το σεξ καταλήγει εμπόλεμη ζώνη αλλά στο τέλος βγαίνουμε κι οι δύο νικητές. Τελειώνουμε κι οι δύο μαζί ταυτόχρονα έχοντας πάρει μια ικανοποιητική δόση κάβλας. Και κάπως έτσι λοιπόν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι φορώντας ο ένας το σώμα του άλλου και χαζεύοντας τη θέα που προσφέρει το παράθυρο, μας παίρνει ο ύπνος. Παραδίνομαι σ’ αυτόν τον ύπνο κι ονειρεύομαι την επόμενη νύχτα πλάι του.
Ο τελευταίος να σβήσει το φεγγάρι. Καληνύχτα!
Επιμέλεια Κειμένου Νότας Κάρλε: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νότα Κάρλε
