Περαστικά στους νέους ανθρώπους που θέλουν να συμβιβάζονται

Πολλοί οι τραγικοί, μικρή η Επίδαυρος. Ως πότε θα προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά; Οι θίασοι και τα θέατρα είναι για τους ηθοποιούς και τους υποκριτές. Με κάποιους γελάμε σαν να έχουν βγει απ’ τις Νεφέλες του Αριστοφάνη και κάποιοι μας σοκάρουν με τη δραματικότητά τους όπως ο Ορέστης του Ευριπίδη. Η δικιά μας η αλήθεια γιατί κρύβεται πίσω από ένα ψέμα; Πίσω από ένα παραμύθι. Μήπως υπάρχει κι ο Άη βασίλης;

Πουλάμε τις ψυχές μας, τις ιδέες και τις ηθικές μας αξίες για κάτι τόσο άγευστο. Οι ζωές μας καταρρέουν κι εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε πρόβα τα λόγια μας για την επόμενη παράσταση ή μάλλον για την αυριανή μέρα στη δουλειά ή τη σχολή ή το δρόμο. Στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Έτσι, τόσο απλά και προβλέψιμα, τόσο επιτηδευμένη αντιμετώπιση στα λόγια της στιγμής, τόσο έτοιμα. Σχεδόν μασημένα. Ο εγωισμός μας στον πυθμένα του χαρακτήρος μας κι εμείς ακάθεκτοι το εργάκι μας. Γιατί; Μάλλον για να λέμε και να κάνουμε όσα θέλουν οι άλλοι να ακούσουν και να δουν. Ίσως για να μας πετάξουν και στη μούρη 20 ευρώ για τη θριαμβευτική μας ερμηνεία.

Τόσα δίνουμε, τόσα θέλουμε να πάρουμε πίσω. Το να συμβιβάζομαι κι εγώ κι όλοι μας με κάτι λιγότερο από αυτό που αξίζουμε, μηδενίζουμε τον εαυτό μας. Σερνόμαστε κι όσο είμαστε κατάχαμα, τόσο θα μας υποτιμούν, τόσο θα μας κλωτσάνε, τόσα περισσότερα σημάδια θα έχουμε στο κορμί μας και μελανιές που δε θα φύγουν ποτέ.

Πρέπει να ξέρεις πότε να σηκωθείς. Είμαστε σε μια ηλικία που η ζωή είναι δική μας, αν δεν τη φτιάξουμε τώρα όπως εμείς θέλουμε, τότε πότε; Με ποιους; Και πώς; Η ζωή μας είναι δούναι και λαβείν, αν δεν παίρνουμε αυτά που δίνουμε από αυτούς που θέλουμε τότε τι έχει αξία;

Μάλλον να ζω στη μετριότητα, στο «είναι και δεν είναι», στο «μεν και το δε», στο «ούτε κρύο ούτε και ζέστη». Φανταστική η μισή απόλαυση, δε λέω, αλλά είμαι εγωίστρια που θέλω να ζήσω; Το σεξ με το καθολικό πάθος του, τον έρωτα με τον ολοκληρωτικό ρομαντισμό του, τη φιλία με τα γέλια και τις χαρές της, τους καβγάδες με νεύρα και την αποτυχία με στρατηγική.

Είναι επιεικώς μικροπρέπεια να μπαίνω σε καλούπια και καταστάσεις αντίθετες με μένα για να καλύψω τα κενά που έχω ανάγκη να μπαλώσω. Να μπαίνω σε μια σχέση που δε με ενθουσιάζει, να έχω φίλους που δε με κάνουν να περνώ καλά, να έχω ανθρώπους δίπλα μου που δε συμμερίζονται τα ελαττώματά μου. Τα πολλά ελαττώματά μου. Ή την οικογένειά μου να είναι δίπλα μου σε όλα τα καπρίτσια και τις κυκλοθυμικές μου αποφάσεις.

Ο εαυτός μου βρίσκεται πολύ πιο ψηλά απ’ το ψέμα σας. Η ψυχική μου υγεία κι ηρεμία είναι σημαντικότερη απ’ το γκρίζο χρώμα σας. Το να αναλωθούμε σε ανθρώπους που δε μας προσφέρουν απολύτως τίποτα, να επενδύσουμε συναισθηματικά και να επεκταθούμε σε λόγια που δεν εννοούμε επειδή φοβούνται κάποιοι μην καταλήξουν μόνοι τους, είναι ανασφάλεια και κόμπλεξ. Κι εγώ δε θέλω να τα αποδεχτώ και να πορευτώ με αυτά. Προσπαθώ να τα αποβάλλω και να μη ζω με το φόβο.

Προτιμώ να μείνω μόνη μου απ’ το να βιώνω στην αδιαφορία κι η ευτυχία μου να κυμαίνεται σε μια ευθεία γραμμή, έχοντας ανθρώπους πλάι μου που το μόνο που ξέρουν είναι να εκμεταλλεύονται τους άλλους για το δικό τους ναρκισσισμό. Να ακούν αυτό που θέλουν, να παίρνουν αυτό που θέλουν και να φεύγουν. Να κάνουν το πισωγύρισμά τους για μια επιβεβαίωση και να φεύγουν. Και να συμπεριφέρομαι πως όλα είναι καλά.

Να αδιαφορούν άνθρωποι που ισχυρίζονται πως σε αγαπούν, να σε πουλάνε, να σε πληγώνουν επανειλημμένα. Πώς στο καλό να εμπιστεύεσαι μετά; Πώς να μη φοβάσαι; Κάθε προσέγγιση τώρα φαντάζει απειλή. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Ότι θα συμβιβαστώ με την όλη τοξικότητα επειδή κάποιοι χαίρονται κι απολαμβάνουν να με βλέπουν έτσι, ενώ τους είχα κάποτε ψηλά; Δεν είμαστε εδώ για να επιβεβαιώνουμε τον εγωισμό κανενός, ούτε να καταπολεμάμε εμείς τους φόβους τους, ούτε για να καλύπτουμε κενά που άλλοι είναι ανίκανοι να καλύψουν.

Πες με ακραία, πες με υπερβολική, στη ζωή βρισκόμαστε για να ζούμε κι όχι για να βιώνουμε καθημερινά, ασυνείδητα και μη έναν «μικρό θάνατο». Δε θα συμβιβαστώ με κάτι που δε με κάνει να περνάω καλά, δε θα συμβιβαστώ κάνοντας κάτι που δε με παθιάζει, δε θα συμβιβαστώ σε μια δουλειά που δε θα πηγαίνω με όρεξη κάθε πρωί ούτε με την ανάγκη του καθενός για συντροφικότητα.

Δεν έχω μάθει να συμβιβάζομαι με μέτρια πάθη. Κουράζουν τη ψυχή μου κι αποδυναμώνουν το χαρακτήρα μου, έχω μάθει να  τοποθετώ τον εαυτό μου στο ψηλότερο βάθρο κι όχι να αρκούμαι στα ασημένια και τα χάλκινα. Πρέπει να πάψουμε να υποκρινόμαστε πια και να αποβάλλουμε τον ρόλο του μαλάκα, κάτι που δεν είμαστε, μόνο και μόνο για να χαίρονται οι άλλοι. Να μάθουμε να λέμε «όχι» στη ζωή μας.

Οι μεγαλύτεροι ρόλοι δεν παίχτηκαν πάνω σε σανίδια. Δεν ήταν καν ηθοποιοί. Ψεύτες ήταν. Ψεύτες που σε κοιτούσαν στα μάτια κι έπαιζαν θέατρο. Ζούσαν στο ψέμα τους, μέσα από το οποίο δεν περνούσε κανείς καλά. Τα παραμύθια να τα λέτε στα μωρά, εδώ η ζωή που ζούμε είναι αληθινή και πρέπει να την κυνηγήσεις, να τη διεκδικήσεις, να τη γονατίσεις και να την κάνεις δική σου, διότι αν δεν το κάνεις εσύ θα το κάνει αυτή και θα βρεθείς απ’ το πουθενά μαριονέτα μέσα στο δικό σου κουκλοθέατρο και δε θα είσαι εσύ αυτός που θα κινεί τα νήματα.