Ποιoς πρίγκιπας ούτε το άλογο δεν έρχεται

Είναι άσπρο, μαύρο και καμιά φορά καφέ. Είναι όμορφο, έχει πλούσια χαίτη και είναι χαρισματικό. Τρέχει γρήγορα, χλιμιντρίζει και είναι πανέξυπνο. Όλοι λίγο-πολύ το αγαπάμε γιατί είναι καλόκαρδο κι αξιολάτρευτο. Ναι, μιλάω για το άλογο. Καθόλου προβλέψιμη ε; Αξιοθαύμαστη η γοητεία του δε λέω, αλλά δεν ενισχύεται κάπως παραπάνω συνοδευόμενο κι από τον έρωτα της ζωής σου;

Το Χόλιγουντ λοιπόν προνόησε για εμάς, γνωρίζοντας την ονειροπόληση των γυναικών με αποτέλεσμα να περιμένουμε σαν την Πηνελόπη το δικό μας πολυμήχανο Οδυσσέα. Βολέψου με το σκύλο του, εν ονόματι Άργος, μιας και μόνο αυτός γεννήθηκε για να σου είναι πιστός. Οι ταινίες μας καθιστούν ολοένα και πιο χαζές κι όχι ποτέ δε θα γίνεις μια Άλι Χάμιλτον ζώντας ονειροπαρμένη το δικό σου ημερολόγιο. Είμαι εδώ για να στα απομυθοποιήσω όλα.

Καθώς λοιπόν νοσταλγείς τον πρίγκιπα του παραμυθιού, τον βρίσκεις έξω απ’ τον αχυρώνα ντυμένο στα λευκά σαν παγωτατζής να καβαλάει ένα αντίστοιχα άσπρο άλογο. Θυμίζει λίγο Αθηνά Ωνάση από μακριά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Μέχρι κι αυτή με τόσα λεφτά και εν τέλει δε βρέθηκε να την αγαπήσει κανείς πραγματικά. Ωστόσο σε πλησιάζει σιγά-σιγά με το άλογό του γεμάτο χάρη κι αρχίζει την εξομολόγηση. Σε θέλει δίπλα του, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εσένα, είσαι ό,τι καλύτερο του έχει συμβεί, μ’αγαπάς ή τζάμπα πίνω και τέτοια. Τα μάτια σου από εκεί που ήταν μελαγχολικά και πρησμένα από το κλάμα σχηματίζουν ροζ καρδούλες βρίσκοντάς σε έτοιμη να πεις το «κι εγώ».

Εδώ είναι η φάση που ξυπνάς και που αναρωτιέσαι αν αυτό που έβλεπες ήταν όνειρο ή εφιάλτης. Κι εκεί κάπου που φαίνεσαι διχασμένη και μπερδεμένη, σηκώνεσαι από το κρεβάτι, πας και φτιάχνεις μια σκέτη φραπεδιά και κάπως έτσι στην τρίτη τζούρα επανέρχεσαι στην πραγματικότητα. Τρως ένα χαστούκι από το σήμερα και στανιάρεις.  Στην εποχή που δε γίνονται αυτά πλέον, που δεν υπάρχουν αγνά συναισθήματα, που δε βγαίνουν πια ποιοτικές ελληνικές ταινίες με τον Κωνσταντάρα και τον Παπαγιαννόπουλο και που σπάνια πλέον θ’ ακούς τη γλυκιά αυτή μελωδία της λατέρνας στο κέντρο της Αθήνας, διότι όλοι βρίζουν, φωνάζουν και κορνάρουν.

Σύνελθε, είμαι εδώ για να σε ταρακουνήσω. Ονειρεύεσαι τον πρίγκηπα, ενώ και το άλογο σε φτύνει; Ούτε πόνι δεν είναι διαθέσιμο πια. Μην αναπολείς τη δεκαετία του ’60 ούτε ζευγαράκια πλέον, βλέπε Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ. Το πολύ να περιμένεις κανένα σκούντηγμα στο facebook, άντε και κανένα like στο σύνδεσμο που κοινοποίησες. Όλα τα άλλα είναι παλιομοδίτικα κι απολιθωμένα. Όντως πιστεύω ότι οι άντρες είναι πιο ευαίσθητοι απ’ τις γυναίκες, αλλά αναρωτήθηκε κανείς σας το γιατί; Βλέπετε η εποχή κι η δήθεν εξέλιξή μας να μας αφήνει να ζήσουμε το όνειρό μας και να είμαστε ρομαντικές και γλυκανάλατες;

Μην περιμένεις τον έρωτά σου να καβαλάει ένα λευκό άτι. Περίμενέ τον να έρθει από κανένα tinder ή κανένα badoo καλύτερα. Να σου κάνει κανένα σπαμ στις φωτογραφίες του facebook ή να σου σχολιάσει σε κανένα ποστ σου «Κούκλα, κάνε με αντ είμαι μπλοκ». Και κάπως έτσι δειλά-δειλά όλα αυτά τα wanna be προχώ μου προκαλούν μια ευχάριστη αηδία και τάση προς εμετό.

Μόλις δει ο άνθρωπος που βρίσκεται η πραγματική εξέλιξη των πραγμάτων και ποια είναι η ουσιώδη επανάσταση, τότε μπορούμε να ελπίζουμε. Μην επαναστατείτε στα συναισθήματα. Μην επενδύετε στα άλογα και σε καθετί ζωντανό. Επενδύστε στους ανθρώπους, είναι πιο ενδιαφέρον. Αφήστε επιτέλους τις ταμπέλες. Η απογοήτευση δεν ήταν ποτέ λύση για κανέναν και τίποτα. Τα συναισθήματα είναι για να σπάνε τον εγωισμό των ανθρώπων και να τους φέρνουν πιο κοντά.

Γιατί γαμάμε έτσι τις ανθρώπινες σχέσεις; Είναι τόσο απλές κι ανεκτίμητες. Άσε τους πρίγκηπες και τα παραμύθια για τον Ντίσνεϊ. Εδώ είναι η ζωή που ζεις και ζήσε την τώρα, γιατί είναι πολύ μικρή. Απ’ τη ζωή που δεν τη ζεις μέχρι αυτή που λαχταράς, ένα τσιγάρο δρόμος.

Ξεκινάει η αρχή του τέλους. Το άλογο τρέχει πίσω στο καταφύγιό του να φάει σανό κι ο πρίγκηπας πάει στο βασίλειό του και παίζει μέσα στην έδρα του. Κρύβεται πίσω απ’ την οθόνη όπου εκεί και μόνο νιώθει ο εαυτός του κι εσύ με τη σειρά σου ακούγοντας το κουδούνι της πόρτας να χτυπάει επίμονα, ανοίγεις και καλωσορίζεις την αγαπημένη σου φίλη την πραγματικότητα. Η κατάρριψή της είναι αναμενόμενη, ξενερώνεις και πας να ξανακοιμηθείς με στόχο να συνεχίσεις το όνειρο που έβλεπες.