Βαρεθήκαμε τα πισωγυρίσματά σας

Μια μεγάλη κουταλιά εγωισμού, μια τεράστια δόση επιβεβαίωσης, μια γιγαντιαία ποσότητα ναρκισσισμού, φτιάχνει το ωραιότερο μείγμα της ανασφάλειας του χαρακτήρα σου. Βαρέθηκα τη μίζερη φύση σας, αυτή που σας ωθεί να δηλητηριάσετε τις πιο καθαρές κι αγνές ψυχές.

Είναι αυτό που με κρατά ξάγρυπνη γύρω στις 3 και τέταρτο περίπου. Θα μιλήσω για ανθρώπους αξιοκαταφρόνητους, αλαζόνες κι ιδιοτελείς, με μια ψυχρή ιδιοσυγκρασία να τους διακατέχει που να μην τους ωθεί στο παραμικρό. Που ο εγωισμός τους υπερτερεί του πάθους τους.

Βαρέθηκα τις θεωρίες και τον δήθεν έρωτα που έχετε μάθει να πουλάτε. Άνθρωποι σαν αυτούς είναι επικίνδυνοι, χρησιμοποιούν τα πιο αθέμιτα μέσα για να πάρουν αυτό που θέλουν, χωρίς να τους ενδιαφέρει τι αντίκρισμα θα έχουν οι πράξεις τους. Να αναζητούν την αγάπη και το ενδιαφέρον όποτε το έχουν ανάγκη, γιατί κάποιος άλλος πιο δυνατός από σένα κατάφερε να ισοπεδώσει την περηφάνια του, κλωτσώντας και χλευάζοντας κάθε απομεινάρι του.

Ξαφνικά όμως εκεί πρέπει να βρίσκεσαι εσύ που θα τον βλέπεις από μακριά να πλησιάζει κατατρεγμένος, γεμάτος πληγές και την καρδιά ραγισμένη. Να τον αντικρίζεις τη στιγμή που δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να σέρνεται στα δικά σου και να παρακαλάει για ένα σου βλέμμα και μια στάλα σημασίας.

Φορώντας το ίδιο του το αίμα στο πουκάμισό του, εσύ να βρίσκεσαι εκεί για να επουλώσεις τις πληγές του κι αντί να ρίξεις αλάτι στο ήδη πληγωμένο εγώ του, γίνεσαι διά μαγείας το γιατρικό του. Το βοτάνι που τον ζωντανεύει ξανά και ξανά, μέρα με τη μέρα, μετά από κάθε μάχη με κάποιον όμοιό του.

Γίνεσαι το μαγικό φίλτρο που τον επαναφέρει στον παλιό κακό του εαυτό και κάπως έτσι σου ανταποδίδει την καλοσύνη και την αγάπη σου για την αφεντιά του με περιφρόνηση και εμπαιγμούς. Εκείνη τη στιγμή επιστρέφει ο εγωισμός, η υπεροψία κι η ανάγκη για επιβεβαίωση, που ενώ την πήρε και δεν την έχει ανάγκη πια, φεύγει. Εκείνα τα μούτρα που δε ρίχνει ποτέ, θα έρθει η μέρα που θα τα φτύνει στον καθρέφτη και δε θα έχει σάλιο αρκετό για να μετανοήσει. Για μένα δεν ανησυχώ, εγώ τα μούτρα μου τα έφαγα.

Ερωτώ λοιπόν, οφείλουμε εμείς να σεβαστούμε τέτοιες υπάρξεις; Υπάρξεις που υπηρετούν μόνο τη φιλαυτία τους. Είναι άραγε πιο καλό, πιο σοφό, πιο πρέπον, να θυσιάζουμε στον εγωισμό παρά στο πάθος και την αλήθεια; Το δεύτερο αξίζει περισσότερο κι όποιος ακούει αυτή τη φωνή είναι αναμφίβολα πιο ορθολογικός, εφόσον μόνο η λογική είναι το αποκλειστικό όργανο της φύσης.

Αδιαφόρησε γι’ αυτές τις επιβλαβείς επιστροφές. Παρακάτω προχώρα. Δεν είσαι υποχείριο κανενός πληγωμένου μαλάκα -ανεξαρτήτως φύλου-, που σπεύδει κάθε φορά να πληγώνει εσένα και να σου μαυρίζει τη ψυχή. Άσε να φεύγει καθετί που δε σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός.

Πέθανε κάθε συναίσθημα μέσα του, δε θέλει να γυρίσει πραγματικά. Έδωσε πάλι τη μάχη του, κάνοντας το πισωγύρισμά του για να γεμίσει λίγο τα ντεπόζιτα του άδειου του εγωισμού και ναρκισσισμού που κάποιος άλλος είχε το θάρρος να καταστρέψει.

Μην παίξεις λοιπόν το παιχνίδι του, είσαι πρωταγωνιστής, όχι κομπάρσος, οπότε την επόμενη φορά που θα αναζητήσει την παρηγοριά σου και μετά θα του είσαι και πάλι περίσσευμα, δειξ’ του πώς παίζεται. Δειξ’ του πως η μάχη είναι άνιση, έτσι ώστε να τον κάνεις να ψάξει για κάποιον άλλον το ίδιο μικροπρεπή μ’ αυτόν για να εκμεταλλευτεί την αφέλειά του.

Μάθε να αψηφάς κάθε νεκρή συγγνώμη, ηλίθια βλέμματα μετάνοιας και φαινομενικά όμορφα και γλυκά λόγια. Όταν θα ξαναγυρίσει εσύ φρόντισε να βρίσκεσαι εκεί μόνο για να τον παραλύσεις ακόμα πιο πολύ συναισθηματικά. Μη γίνεις για άλλη μια φορά ο αυτόχειρας, άσε εκείνον να πεθαίνει αργά-αργά με τα σάπια κόμπλεξ του.

Καμιά φορά η μεγαλύτερη εκδίκηση είναι να αφήνεις τον άλλον με τις επιλογές του. Εσύ μέχρι τότε να συνεχίσεις να φοράς την ψυχή στο πρόσωπό σου. Θα έχεις ανακάμψει, θα στέκεσαι στα πόδια σου, όρθιος και φουσκωμένος από περηφάνια. Και όχι από ψωροπερηφάνια. Αυτός ακόμα θα σέρνεται για λίγη αυτό-επιβεβαίωση κι εσύ θα του γνέφεις επιδεικτικά το πόσο πλέον δεν έχεις ανάγκη την προσοχή και το πισωγύρισμά του.