Ο γάμος σε μικρή ηλικία αντέχει τελικά;

Όλοι λίγο-πολύ είμαστε λάτρεις των ρομαντικών ιστοριών με «happy end» στην πραγματική ζωή. Ειδικά, αν το ζευγάρι είναι μαζί από νεαρή ηλικία κι έχει αντέξει στο πέρασμα των ετών, εκεί είναι που πετάμε τη σκούφια μας. Για την ακρίβεια, αν το σκεφτούμε είναι πολύ όμορφο, σχεδόν παραμυθένιο, να πορευτείς στη ζωή με τον πρώτο σου έρωτα.

Η αρχή γίνεται με τη συγκατοίκηση, διανύουμε την περίοδο που είμαστε στα μέλια και θέλουμε να τα μοιραστούμε όλα με τον άνθρωπό μας. Εφόσον όλα λειτουργούν άψογα μέσα στη σχέση, αποφασίζουμε να την επισημοποιήσουμε και πλέον η ζωή μας παίρνει ένα διαφορετικό δρόμο. Πλέον έχουμε κάνει την επιλογή μας πως μ’ αυτόν τον άνθρωπο είμαστε «ένα» και δεν τον αλλάζουμε για κανέναν.

Μπορούμε, όμως, να πάρουμε μια τέτοια απόφαση σε τόσο νεαρή ηλικία; Έχουμε, άραγε, πλήρη επίγνωση των πράξεών μας; Είναι ο έρωτάς μας «αρκετός», ώστε να μας αποτρέψει απ’ τους επερχόμενους πειρασμούς;

Θα νιώσουμε πως στερούμαστε πράγματα και στιγμές, όντας δέσμιοι των επιλογών μας; Ίσως όχι στην αρχή, αλλά αργότερα θα βομβαρδίζεται το μυαλό μας απ’ το ερώτημα: «Κι αν δεν ήμουν μαζί του, πώς θα ήταν τα πράγματα;». Όλα αυτά τα ερωτήματα δε θα τα κάνουμε ποτέ στον εαυτό μας, όσο είμαστε ευτυχισμένοι. Συνήθως προκύπτουν αργότερα, πιθανώς όταν ο έρωτάς μας πνίγεται απ’ τη ρουτίνα.

Ένα ζευγάρι όταν ερωτεύεται κι αποφασίζει να ξεκινήσει τη ζωή του ―στην ηλικία των 20, ας πούμε― σκέφτεται και σχεδιάζει το μέλλον με μια αφέλεια, τόσο μαγική και ταυτόχρονα αστεία. Όταν είμαστε ερωτευμένοι κι έχουμε πλέον δεσμευτεί, δε μας απασχολεί πως στο μέλλον οι εμπειρίες μας θα διαφέρουν απ’ αυτές των φίλων μας, σε τομείς όπως η φοιτητική ζωή και τα φλερτ. Για την ακρίβεια δεν το σκεφτόμαστε καν.

Τι γίνεται, όμως, όταν έρθει η στιγμή που θα έχουν περάσει τα χρόνια και θα έχουμε κάνει οικογένεια; Θα μας έχουν μείνει απωθημένα; Θα κατηγορήσουμε τον εαυτό μας για τις στιγμές που χάσαμε με την παρέα μας; Τις τρέλες που θα κάναμε και τα πεσίματα που απορρίπταμε συνεχώς, θα τριγυρίζουν στο μυαλό μας; Η απάντηση σ’ αυτές τις ερωτήσεις είναι καταφατικές τις περισσότερες φορές. Ναι, ίσως μας μείνει απωθημένο εκείνο το καλοκαίρι που επιλέξαμε να πάμε διακοπές με το ταίρι μας, αντί να ξεσαλώσουμε σε κάποιο νησί με την τρελοπαρέα μας απ’ την σχολή.

Είναι πιθανόν να κατηγορήσουμε, όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά και τον άνθρωπό μας, θαρρείς και μας ανάγκασε κάποιος να κάνουμε αυτήν την επιλογή.Όχι, το κάναμε γιατί το γουστάραμε! Το κάναμε γιατί η καύλα του ερωτευμένου δε συγκρίνεται με άλλη καμία και δε μετανιώνουμε γι’ αυτό σε καμία περίπτωση. Οι επιλογές μας είναι αυτές που καθορίζουν τη ζωή μας και δε φέρει κανένας άλλος την ευθύνη.

Βέβαια, σίγουρα, μπορεί να σκεφτήκαμε κάποιες φορές «Αχ, εκείνος που μου την έπεσε, ήταν και γαμώ τα παιδιά. Τι κρίμα που δεν μπορώ!». Αυτή η σκέψη σε κάποιους είναι φευγαλέα, δεν υποκύπτουν στον πειρασμό γιατί εν τέλει είναι τόση η τρέλα και το πάθος που έχουν για το ταίρι τους που δεν έχουν μάτια γι’ άλλον. Σε άλλες περιπτώσεις αυτή η σκέψη μάς τρώει, με αποτέλεσμα να χάνουμε το ενδιαφέρον μας, σκεπτόμενοι πως θέλουμε να αναζητήσουμε νέες εμπειρίες που δεν έχουμε ζήσει στο παρελθόν.

Αυτό το αίσθημα συνήθως προκαλείται όταν πλέον έχουμε αρχίσει να κουραζόμαστε μέσα στο γάμο, έχουμε πλέον βαρεθεί ο ένας τον άλλον κι είτε τον διαλύουμε είτε παραμένουμε σ’ αυτόν από συνήθεια ή συμβιβασμό. Οποιαδήποτε απ’ τις δύο αυτές επιλογές το μόνο που θα προκαλέσουν είναι δυστυχία και γκρίνια, πράγμα που δε θέλουμε σε καμία περίπτωση.

Όμως, ρε παιδιά, μεταξύ μας, ποιος θα άφηνε τον έρωτά του να χαθεί; Όταν έχεις μια αγάπη δυνατή, πώς επιτρέπεις να μπει κάποιος άλλος στο μυαλό σου; Δύσκολη ερώτηση ή μήπως όχι; Όταν η αγάπη κυριαρχεί όλα τ’ άλλα μοιάζουν τόσο μικρά, τόσο ασήμαντα μπροστά της, σε βαθμό τρομακτικό. Τα εμπόδια, μικρά και μεγάλα, τα αντιμετωπίζουμε και τα ξεπερνάμε, εφόσον υπάρχει θέληση. Αρκεί να μην αφήσουμε τη μαγεία να χαθεί. Μπορούμε;