Παίρνουμε τούμπες στον ίσιο δρόμο

Μέσα σ’ όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους υπάρχουμε κι εμείς. Ποιοι είμαστε εμείς; Αυτοί που σας κάνουμε να γελάτε, βρε χαζά! Από μικρά παιδιά δίναμε ρεσιτάλ στο πέσιμο. Μάλλον φταίει η μάνα μας, που δε μας έφτιαξε καλή περπατόπιτα, λέμε για να παρηγοριόμαστε.

Ναι, είμαστε ατσούμπαλοι και σκοτωνόμαστε στον ίσιο δρόμο, τι σας πειράζουμε; Ούτως ή άλλως γελάτε, εδώ εμείς γελάμε με τη σκέψη και μόνο. Δηλαδή εσάς δε σας έτυχε ποτέ να πέσετε στο ισιάδι που λένε και στο χωριό μου; Το κορυφαίο βέβαια είναι όταν έχουμε και θεατές, που ως συνήθως έχουμε, και τότε πέφτει το γέλιο της αρκούδας.

Ξέρετε τι είναι να σηκωνόμαστε να χορέψουμε ένα ζεϊμπέκικο βαρύ κι ασήκωτο κι εκεί πάνω στην νταλκαδιάρικη στροφή που κάνουμε να σωριαζόμαστε στη γη, λες και πέσαμε για μετάνοιες; Ρωτήστε μας, εμείς ξέρουμε. Ή το άλλο; Να κάνουμε βλακείες με την παρέα μας ή να πηγαίνουμε για extreme sports και στο τέλος να καταλήγουμε στο νοσοκομείο.

Το χειρότερο είναι πως έχουμε καταφέρει να σπάσουμε χέρι, πόδι ή οτιδήποτε άλλο με τρικλοποδιά. Ναι ναι, καλά ακούσατε με τρικλοποδιά. Αυτό το αθώο παιχνίδι λοιπόν καλά θα κάνουμε από ‘δω και πέρα να μην το θεωρούμε και τόσο αθώο. Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά σας που κινδυνεύει η σωματική τους (μας) ακεραιότητα.

Αφού είμαστε άμπαλοι τι να κάνουμε; Δεν είμαστε για πολλά-πολλά γι’ αυτό θα σας παρακαλούσαμε να μη μας ωθείτε στα άκρα καθώς εσείς θα μας τρέχετε μετά στα επείγοντα. Ή τουλάχιστον να μας πηγαίνετε βόλτες με συνοδεία του ΕΚΑΒ κι ένα κινητό φαρμακείο, γιατί αλλιώς δε συμφέρουμε.

Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά μας πιάνουν και τα γέλια. Ξέρετε αυτό το σπαστικό το γέλιο, που δε λέει να μας αφήσει σε ησυχία να κλάψουμε τη μοίρα μας που μας έβγαλε τέτοιους ατζαμήδες. Να πέφτουμε κάτω, να σκοτωνόμαστε, να χτυπάμε χέρια ή πόδια κι αμέσως μετά να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Φυσικά, όποιος μας βλέπει να γελάμε έτσι, λες και μας είπαν κάποιο ανέκδοτο με τον Τοτό, εννοείται πως δε δίνει σημασία στο χτύπημά μας. Γιατί; Μα δεν τα ρωτάμε τέτοια πράγματα!

Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος πέφτει, χτυπάει και γελάει με την καρδιά του;

Όταν χτυπάμε λογικό είναι να πονέσουμε, να κάνουμε μορφασμούς, να φωνάξουμε ή να κλάψουμε, βρε αδερφέ, αλλά όχι. Εμείς γελάμε! Γελάμε γιατί ξέρουμε τον εαυτό μας και γνωρίζοντας τον τρόπο που σωριαζόμαστε κάτω σαν τα κοτόπουλα, έχουμε ήδη κάνει εικόνα τη μεγαλειώδη βουτιά μας και δε γίνεται να μείνουμε σοβαροί.

Εμείς είμαστε αυτοί οι φίλοι που όταν πέφτει κάτω κάποιος μπροστά μας, είτε φίλος μας είτε άγνωστος, πεθαίνουμε στα γέλια με το θέαμα. Άρα εφόσον γελάμε με τους άλλους, είναι δυνατόν να μη γελάμε με τα χάλια μας; Άλλωστε μεταξύ μας, μ’ αυτόν τον τρόπο ο πόνος γίνεται λίγο πιο υποφερτός και όλοι ξέρουμε πως όταν διακωμωδείς ένα ατυχές συμβάν, τρως λιγότερο δούλεμα –και καλά– απ’ τους φίλους που ήταν μπροστά.

Μιλάμε για πλάκα και γέλια μέχρι δακρύων όταν το χτύπημά μας δεν είναι σοβαρό, ή γελάμε παντός καιρού και πάσης περιστάσεως; Πολλές φορές δεν έχουμε επίγνωση της σοβαρότητας του τραύματός μας τη δεδομένη στιγμή, οπότε συνήθως δε δίνουμε ιδιαίτερη σημασία. Με λίγα λόγια μας έχει τύχει να σπάσουμε πόδι ή χέρι κι εμείς εκεί στον κόσμο μας να έχουμε πέσει κάτω απ’ τα γέλια, κλασσική περίπτωση βλάβης.

Ένα απ’ τα χειρότερα σενάρια είναι να συμβεί κάτι ανάλογο στο χώρο εργασίας μας, κι εκεί κλάφτα Χαράλαμπε. Όχι ότι μας φταίει κι αυτός ο έρμος ο Χαράλαμπος δηλαδή, επειδή εμείς είμαστε ατσούμπαλοι, αλλά να ‘χαμε να λέγαμε.

Πέφτουμε στον ίσιο δρόμο, σε ανηφόρες-κατηφόρες, δεν κάνουμε διακρίσεις εμείς, ούτε χατίρι χαλάμε. Χτυπάμε, δεν έχουμε και την καλύτερη σχέση με τη λέξη ισορροπία και γενικώς είμαστε απρόσεκτοι. Δεν ξέρουμε πού οφείλεται αυτό, κάποιες φορές μας αρέσει να το αποδίδουμε στη βιασύνη μας γιατί κάποιος πρέπει να παίρνει το φταίξιμο. Πολλές φορές αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να τα κάνουμε εμείς αυτά και μετά θυμόμαστε τα περιστατικά γελώντας. Το είδωλό μας και αγαπημένος παιδικός μας ήρωας είναι ο ένας και μοναδικός Σκουντούφλης απ’ τα Στρουμφάκια, τον οποίο υπεραγαπάμε.

Το λόγο όλοι τον γνωρίζουμε και δε χρειάζονται περαιτέρω αναλύσεις γιατί δε δεχόμαστε κουβέντα για το Σκουντούφλη μας, με τον οποίο ταυτιζόμαστε απόλυτα και αυτό μας φτάνει.

Για όλα τα παραπάνω είμαστε τόσο αγαπητοί και πάντα μας καλούν σε όλα τα πάρτι, γάμους, γλέντια μπας και γελάσει λίγο το χειλάκι των φίλων μας. Κι αυτοί που δε μας καλούν μία είναι η λογική εξήγηση: φοβούνται μην τους κλέψουμε τη δόξα. Όπως και να ‘χει αυτοί είμαστε και αφού σας προσφέρουμε τέτοιου είδους απολαυστικά θεάματα, θα πρέπει να σας κόβουμε και είσοδο ή τουλάχιστον ν’ ακούμε ένα ευχαριστώ, ρε παιδάκι μου.

Το γέλιο είναι ζωή, γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα πετύχουμε κάποιον να πέφτει θα προσπαθήσουμε να μείνουμε σοβαροί, αλλά από μέσα μας θα ψοφάμε να γελάσουμε δυνατά. Ο μόνος λόγος που κρατιόμαστε είναι επειδή κάποιοι αισθάνονται άβολα κι εμείς ποτέ δεν έχουμε την πρόθεση να προσβάλλουμε κάποιον.

Αλλά, ρε παιδιά, και το πέσιμο μες το πρόγραμμα είναι, γι’ αυτό καλύτερα να γελάσετε και να το πάρετε χαλαρά. Στην τελική δεν έγινε και κάτι, αυτοί είμαστε και σ’ όποιον αρέσουμε κι άμα λάχει θα ξαναπέσουμε!