Τρελοί και παλαβοί με τον Χάρι Πότερ, ακόμη και σήμερα

Στις 30 Νοεμβρίου του 2001 συναντήσαμε για πρώτη φορά τον πιτσιρικά μικρό μάγο με την παρέα του. Θυμάστε που τρέχαμε σαν τρελοί να προλάβουμε να τα δούμε στον κινηματογράφο; Όπου κι αν ήμασταν, μόλις μαθαίναμε την ημερομηνία της πρώτης προβολής παθαίναμε μια φρενίτιδα μέχρι να καταφέρουμε να κλείσουμε εισιτήριο και να προλάβουμε θέση.

Ο Χάρι Πότερ ήταν απλώς ένα ορφανό εντεκάχρονο παιδί, μεγαλωμένο απ’ τους θείους του –ή, καλύτερα, φιλοξενούμενο με το ζόρι– κι απλά ήταν μάγος χωρίς να το ξέρει. Τον λατρέψαμε και μεγαλώσαμε μαζί του, ειδικά εμείς που ήμασταν πάνω-κάτω στην ίδια ηλικία με τον ίδιο όταν ξεκίνησε. Τον αγαπήσαμε όταν έκανε τις σκανδαλιές στον ενοχλητικό ξάδερφό του Ντάντλι και στεναχωρηθήκαμε που τον έβαζαν να κοιμάται για αρκετά χρόνια σ’ ένα αποθηκάκι κάτω απ’ τη σκάλα.

Οι θείοι του ως Μάγκλ δεν ήθελαν να έχει καμία σχέση ο Χάρι με τη μαγεία κι έτσι του απέκρυψαν μέχρι και την αλήθεια για το θάνατο των γονιών του. Τότε μπαίνει στο προσκήνιο ο αγαπημένος όλων μας, προστάτης του Χάρι, Χάγκριντ. Αυτός ο μεγαλόσωμος κύριος, όλοι μας όταν ήμασταν μικροί, φανταστήκαμε πως στα καλά καθούμενα θα έρθει να μας πάρει απ’ το βαρετό σπίτι μας και θα μας πει πως είμαστε μάγοι. Και φανταζόμασταν πως μας ξεναγεί στη Διαγώνιο Αλέα, εκεί που θα αγοράσουμε όλα τα μαγικά βιβλία μας, το ραβδί απ’ το μοναδικό ραβδοποιείο του Ολιβάντερ και το κατοικίδιο που θα μας κρατά συντροφιά.

Φυσικά, το μεγαλύτερο όνειρο όλων μας ήταν –κι ακόμα είναι– να λάβουμε εκείνο το πολυπόθητο γράμμα που αναφέρει πως ήρθε η ώρα να ξεκινήσει η εκπαίδευσή μας, πού αλλού; Μα φυσικά στο Χόγκουαρτς. Εκεί όπου οι σκάλες αλλάζουν θέσεις, οι πίνακες μιλάνε και δε χορταίνουμε να χαζεύουμε αυτά τα ατελείωτα γεύματα στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς κι όχι μόνο!

Στο αγαπημένο μας σχολείο, μάθαμε κι εμείς τα πρώτα μας ξόρκια και τα μαγικά φίλτρα, κάναμε το πρώτο πέταγμα με τη σκούπα –εντάξει, η δική μας σκούπα δεν ήταν πιο καλή απ’ αυτή του Χάρι, μάλλον βολευτήκαμε με τη σκούπα που είχε στο μπαλκόνι η μαμά μας– και το διασκεδάσαμε όσο κι αυτός. Παρακολουθήσαμε ατέλειωτους αγώνες Κουίντιτς με όλα τα ατυχήματα που ως γνωστόν περιείχε.

Όχι, πείτε μου, ποιος από μας δεν έχει κουνήσει το χέρι του με μολύβι, στιλό ή ό,τι άλλο θυμίζει ραβδί στη φράση «1,2,3 Wingardium Leviosa»; Και ποιος δε φαντάστηκε τον εαυτό του στη θέση του Χάρι να φοράει το φημισμένο Καπέλο της Επιλογής; Ο καθένας μας σταύρωνε τα δάχτυλα και παρακαλούσε να μπει στο Γκρίφιντορ, εκτός απ’ τους κακιασμένους πανούργους λάτρεις του Ντράκο Μάλφοϊ που ψοφούσαν για μια θέση στο Σλίθεριν.

Όπως σ’ όλα τα σχολεία, έτσι και στο Χόγκουαρτς κάναμε φίλους αλλά κι εχθρούς. Θαυμάσαμε κι είτε ταυτιστήκαμε είτε ευχηθήκαμε να αποκτήσουμε μια τόσο δυνατή φιλία όπως αυτή του Χάρι με τον Ρον και την Ερμιόνη. Μας δίδαξαν πως η φιλία τους παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου και στις δύσκολες στιγμές το μόνο που χρειαζόταν ήταν να μείνουν ενωμένοι. Κι αυτό έκαναν μέχρι το τέλος. Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας είχαν οι δίδυμοι Φρεντ και Τζορτζ με όλες τις σκανδαλιές, τα μαγικά κόλπα που έκαναν από μικροί και δεν είναι μυστικό πως θέλαμε να επισκεφθούμε το μαγαζάκι που είχαν ανοίξει με τα διάφορα μπιχλιμπίδια τους!

Ποιος δεν αγάπησε τον τρανό μάγο όλων των εποχών και διευθυντή του Χόγκουαρτς, Άλμπους Ντάμπλντορ και πόσα αμέτρητα δάκρυα ρίξαμε βλέποντας το θάνατό του; Η καθηγήτρια Μινέρβα ΜακΓκόναγκαλ ήταν η αγαπημένη όλων μας, καθώς ήταν πάντα στο πλευρό του Χάρι όποτε χρειαζόταν βοήθεια. Ο χαρακτήρας που αποτέλεσε μία κατηγορία από μόνος του και μας προκαλούσε απ’ την αρχή ανάμεικτα συναισθήματα, δε θα μπορούσε να είναι άλλος πέρα απ’ τον καθηγητή Σέβερους Σνέιπ. Αυτή η μαυροφορεμένη ανδρική φιγούρα με τα μαύρα καρέ μαλλιά, που απ’ την πρώτη κιόλας ταινία προσπαθούσε να μας πείσει τόσο επίμονα πως μισεί τον Χάρι Πότερ και θέλει το κακό του. Κι εμείς η αλήθεια είναι πως τον αντιπαθήσαμε, τον θεωρήσαμε υπεύθυνο για όλα, τον κατηγορήσαμε και τον μισήσαμε. Κι αργότερα τον αγαπήσαμε, κλάψαμε όταν πέθανε και μετανιώσαμε για όλα όσα είπαμε γι’ αυτόν τόσα χρόνια.

Τελευταίος και μη εξαιρετέος ο φοβερός και τρομερός «He who must not be named» ή «You know who» και «the Dark Lord» με λίγα λόγια ο Βόλντεμορτ. Αυτός ήταν ο δεύτερος καλύτερος μάγος, μετά απ’ τον Ντάμπλντορ φυσικά. Ο Βόλντεμορτ ήταν αυτό που λένε «pain in the ass» ή στα ελληνικά «κακό σκυλί ψόφο δεν έχει». Ο σκοπός του ήταν να σκοτώσει τον Χάρι Πότερ και να κυριεύσει το κακό στον κόσμο, δηλαδή ο ίδιος. Εν τέλει μετά από πολλές προσπάθειες, αυτοί οι πεμπτουσιωτές καταστράφηκαν απ’ τον Χάρι και τους φίλους του κι έτσι έφτασε η μεγάλη ώρα της τελικής μάχης «The Battle of Hogwarts» όπου ο Χάρι σκότωσε τον Βόλντεμορτ και το καλό νίκησε.

Χρόνο με το χρόνο μεγάλωναν οι ηθοποιοί, μεγαλώναμε κι εμείς μαζί τους. Βλέπαμε σιγά-σιγά να χάνεται αυτή η παιδική αφέλεια κι ανεμελιά απ’ τις ταινίες, φυσικά ήταν απόλυτα λογικό. Πώς θα συνέχιζε το παθιασμένο κοινό να παρακολουθεί μια ταινία, αν μετά από τόσα χρόνια εξακολουθούσε να είναι παραμυθένια, ενώ οι ίδιοι ηθοποιοί έχουν πια ωριμάσει, αφήνοντας στην άκρη την παιδική τους χάρη; Αυτό που έκαναν οι συντελεστές των ταινιών του Χάρι Πότερ ήταν τόσο άψογα δουλεμένο και μας χάρισε μια τόσο ήπια μετάβαση των χαρακτήρων απ’ την παιδική στην εφηβική ηλικία, που σχεδόν ξεχάσαμε ότι μεγαλώσαμε κι εμείς κι αυτοί.

Όσα χρόνια κι αν πέρασαν, κι άλλα τόσα που θα περάσουν, οι θαυμαστές μένουμε πιστοί, γνωρίζουμε κάθε ατάκα και γενικά όλους τους διαλόγους κι εννοείται πως ανά τακτά χρονικά διαστήματα διοργανώνουμε μαραθώνιο Χάρι Πότερ, γιατί πολύ απλά ποτέ δε μας φτάνει και ποτέ δεν το βαριόμαστε! Όνειρό μας είναι να πάμε στο Λονδίνο, να περάσουμε απ’ την πλατφόρμα 9 ¾ και να περιηγηθούμε στο θεματικό πάρκο της αγαπημένης μας ταινίας, παίρνοντας λίγη απ’ τη μαγεία της.

Μέχρι τότε «I solemnly swear that I’m up to no good.».