Μη μας χτυπάτε την πόρτα όταν έχουμε πια διπλοκλειδώσει

Πολλές φορές εκεί που κάθομαι, διερωτώμαι τόσοι φίλοι πού έχουν πάει; Ίσως έχουμε κάνει λάθη κι εμείς, ίσως δεν έδωσες αρκετές ευκαιρίες. Δυστυχώς, η λέξη «αρκετές» δεν είναι μονάδα μέτρησης, ούτε δηλώνει ακριβή αριθμό να ξέρουμε κι εμείς πόσες ευκαιρίες να δίνουμε, δηλαδή, όχι τίποτα άλλο.

Πολύ φοβάμαι ότι όσες και να είναι αυτές οι «αρκετές» τις έχεις ξεπεράσει αρκετές φορές. Πόσες ευκαιρίες έχεις δώσει σε ανθρώπους που δεν άξιζαν ούτε καν να μπεις στη διαδικασία να διερωτάσαι αν έχεις φταίξει κι εσύ κάπου. Είτε είναι η δεύτερη ευκαιρία σε μια σχέση είτε σε μια φιλία, αυτή η διαδικασία της συγχώρεσης και του ν’ ανοίγεις ξανά την πόρτα στον άλλο, σε αφήνει κάθε φορά μ’ όλο και πιο λίγο προσωπικό εγωισμό.

Βασικά, σε κάποιες περιπτώσεις, ο δείκτης εγωισμού σου έχει πέσει κι έχει κολλήσει στο Ε σαν το δείκτη της βενζίνης του αμαξιού σου εν καιρώ κρίσης. Βάζεις 10ευρώ ανεβαίνει λίγο, δεν προλαβαίνεις να διανύσεις λίγη απόσταση και πάλι τα ίδια. Έτσι και με τον εγωισμό.

Σε χτυπάνε όλοι ταυτόχρονα μερικές φορές, ταυτόχρονα και μετωπικά. Κι όλοι σου φέρνουν συναισθήματα μαζί. Συνήθως αυτοί που έχουν εξαντλήσει τις ευκαιρίες τους είναι όσοι έχεις τις πιο ωραίες και, πολλές φορές, τις πιο γλυκές αναμνήσεις μαζί τους. Αναμνήσεις γλυκές που αφήνουν μια δόση πίκρας στο στόμα. Το καλό ουκ έρχεται μόνον.

Αν θα δώσεις μια ευκαιρία νομίζω σαν κριτήριο πρέπει να έχεις τις καλές αναμνήσεις απ’ τη μια και την πίκρα απ᾽ την άλλη, αν και συνήθως η μάχη είναι άνιση, γιατί ο άνθρωπος μπορεί να ξεχάσει τα πάντα εκτός απ’ τα συναισθήματα που τον έχεις κάνει να νιώσει. Κι επειδή η πίκρα νικάει κατά κόρον, κλείνεις την πόρτα της ευκαιρίας, τη διπλοκλειδώνεις και τραβάς και το σύρτη. Ίσως, ίσως λέω, κάποιες φορές βάζεις και τη μουσική δυνατά να μην ακούς τα χτυπήματα. Είσαι επιρρεπής στα χτυπήματά, της ζωής, στην πόρτα. Χτύπημα να ᾽ναι κι ό,τι να ᾽ναι.

-Αν το κείμενο αυτό προοριζόταν για βιβλίο, θα ονόμαζα την παράγραφο αυτή, θράσος-. Αν υπάρχει ένα πράγμα που μπορεί να με εκνευρίσει αυτόματα και στιγμιαία είναι το θράσος. Η μετάνοια δε με συγκινεί, ούτε την πιστεύω κι εύκολα. Ειδικά όταν είναι σε συνδυασμό με θράσος μπορεί να με τρελάνει.

Πόση άνεση μπορεί να έχει ένας άνθρωπος που έκανε ό,τι έκανε, να έρχεται και να σου δικαιολογείται με έπαρση, να σου ρίχνει και μέρος της ευθύνης και να σου λέει «ας προσπαθήσουμε να τα βρούμε»; Καταρχάς η λέξη νομίζω υποδηλώνει άνεση, δηλαδή δε με καίει και τόσο να τα βρούμε. Εν συνεχεία, ο τρόπος που το παραθέτει είναι λες και φταίμε κι οι δυο και πρέπει κι οι δυο να μετανοήσουμε.

Όχι! Έχω κλείσει, έχω διπλοκλειδώσει κι εσύ χτυπάς με μανία. Ξεκλείδωσα, άνοιξα την πόρτα και μου λες αυτά; Το επόμενο βήμα είναι να βγάλω την πόρτα και να την χτίσω.

Ηθικό δίδαγμα: ουδείς αξίζει ευκαιρία πλην όσων το αμάρτημά τους ήταν αμελητέο, όχι τόσο δικής τους ευθύνης, αλλά των γενικότερων περιστάσεων. Τους υπόλοιπους, ούτε στο κουδούνι της οικοδομής να τους απαντάτε.

Την πόρτα σας μόνο από φωτογραφία κι εσάς μόνο απ’ το ίντερνετ -κι αυτό προαιρετικό-. Κι αν καμιά φορά νοσταλγήσετε τα όσα περάσατε μαζί, θυμηθείτε τι σας έκανε, πιέστε μια ασπιρίνη των πεντακοσίων και πέστε για ύπνο.