Από μικρή θυμάμαι να ζητάω συγγνώμη και ν’ απολογούμαι στους άλλους για τις πράξεις, τις σκέψεις, τα συναισθήματά μου. Δεν ξέρω κι εγώ για τι άλλο έπρεπε να ζητήσω συγγνώμη σ’ αυτόν τον άμοιρο τον κόσμο που δε μου στάθηκε ποτέ ή κι αν μου στάθηκε, δεν είναι πια εδώ. Όλοι μας, λίγο πολύ έτσι μάθαμε, με χάρη κι ενοχή ν’ απολογούμαστε για όλα και σ’ όλους αλλά ποτέ στον εαυτό μας. Να κάνουμε πίσω σ’ ένα μας βήμα για τους άλλους, για τη δουλειά, για τους γονείς, για τ’ αδέρφια, για το κράτος, για τον έρωτα. Να βάζουμε πρώτο, το καλό των άλλων, να δεχόμαστε την εξουσία τους και τη σημαντικότητά τους πάνω μας. Να νοιαζόμαστε για το τι θα πουν, λες και τελικά μετράει η γνώμη τους σε κάτι ή χρειαζόμαστε την έγκρισή τους για να ζήσουμε.
Κάνοντας τον απολογισμό μου λίγο πριν μπω σε μια νέα δεκαετία, ένα έχω να σας πω: ξέχασα πώς να ζω. Οι προτεραιότητές μου, οι στόχοι μου, τα θέλω μου μπήκαν στο περιθώριο χάριν άλλων. Σκεφτόμουνα την κάθε μου κίνηση μήπως κι οι άλλοι στεναχωρηθούν ή θυμώσουν. Kάθε φορά που έλεγα ένα “ναι” σε άλλους χωρίς να σκεφτώ το δικό μου καλό, έλεγα ένα τεράστιο “όχι” σε μένα. Κατέβαζα κεφάλι σε όλους, ναι, μωρέ δεν πειράζει, θα σε βοηθήσω, συμφωνώ. Και το αποτέλεσμα να χάσω τη δική μου φωνή και παρουσία.
Αφέθηκα στη φτιαχτή ωραιοποίηση των άλλων και με απογοήτευσα. Έκανα παρέες με ανθρώπους που τελικά δεν είχα τίποτα να πω, δεχόμενη απλά τη μαύρη τους αύρα. Άκουσα πράματα κι είδα θάματα, από ανθρώπους που δεν περίμενα ποτέ, μετανιώνοντας που τους είχα στον κύκλο μου. Εργάστηκα σε μέρη που το μόνο που ήθελαν ήταν να με χρησιμοποιήσουν για να βγουν μπροστά κρατώντας το ψεύτικο τρόπαιο της νίκης τους. Η δική μου δουλειά, τ’ όνομά μου, πουθενά.
Γι’ αυτό εαυτέ μου, σου ζητάω συγγνώμη. Όμως παράλληλα σου οφείλω ένα ευχαριστώ, γιατί όταν οι άλλοι δεν ήταν ποτέ πραγματικά δίπλα μου, δε μ’ άφησες να πέσω και μου θύμισες πως οι μασκοφορεμένοι λύκοι είναι εκεί, κάθε φορά που δεν έχεις τον εαυτό σου προτεραιότητα κι αφήνεσαι στα χέρια των άλλων, μην πιστεύοντας στη δική σου εσωτερική δύναμη.
Το νου σας λοιπόν. Να προσέχετε τους εαυτούς σας και να τους αγαπάτε. Αφήστε τους άλλους που δεν είναι άνθρωποι καρδιάς στο περιθώριο, γιατί είναι περαστικοί και κάνουν τρομερό θόρυβο. Περιορίστε τον κύκλο σας κι αρχίστε να βγάζετε απ’ έξω τα νηστικά λιοντάρια. Ο κύκλος στη ζωή μας είναι μικρός, χωράνε λίγοι, καλοί, μα το πιο σημαντικό, αληθινοί άνθρωποι, στο βλέμμα των οποίων βλέπεις πραγματικά ότι σε νοιάζονται.
Σ’ αυτή τη ζωή, για την οποία κανείς δε μας εγγυάται το αύριο, ας μην ξεχάσουμε να ζούμε. Μακριά από στερεότυπα, μακριά από βιτρίνες, από κολακείες και “ναι” που σημαίνουν “όχι”. Ας κάνουμε τους εαυτούς μας προτεραιότητα, ας στηρίξουμε τις επιλογές μας, ας κάνουμε την επανάστασή μας με τον τρόπο που επιθυμούμε, κι αν δεν μπορούν όλα να γίνουν, θα έχουμε τουλάχιστον πέσει ηρωικά. Αυτά λοιπόν, ίσως και να ‘ναι μια δικιά μου προσωπική εξομολόγηση. Λίγες μέρες αφότου άλλαξα δεκαετία. Λίγο μετά την απόφαση μου να ζήσω, για μένα.
Συντάκτης: Χρυστάλλα Σωκράτους
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
