Αδέρφια ονομάζονται δύο ή περισσότεροι άνθρωποι που έχουν τους δυο γονείς τους κοινούς ή σε κάποιες περιπτώσεις τον έναν απ’ τους δύο. Κουβαλούν, δηλαδή, με κάποιο τρόπο κοινό γονιδίωμα.
Τ’ αδέρφια ανήκουν στη λεγόμενη αδερφική σχέση, είτε ζουν στο ίδιο σπίτι, είτε σε διαφορετικά, σε περιπτώσεις διαζυγίων για παράδειγμα.
Η αδερφική σχέση είναι από τις δυνατότερες κι ισχυρότερες σχέσεις των ανθρώπων. Ο αδερφός ή η αδερφή δεν αντικαθίσταται από κανέναν άλλον. Δύο ή περισσότεροι άνθρωποι βγαλμένοι από την ίδια κοιλιά ή στην περίπτωση που δεν έχουν κοινή μητέρα, με ίδιο πατρικό DNA.
Η αγάπη, η στοργή, η δοτικότητα, οι θυσίες, η στήριξη, η κατανόηση θεωρούνται δεδομένα. Όπως και πολλά άλλα ανάμεσα στ’ αδέρφια. Και να μαλώσουν συνηθίζεται να λέγεται, «αδέρφια είναι, αργά ή γρήγορα θα τα βρουν», όπως έχουμε ξαναπεί.
Όχι. Μπορεί να μην τα βρουν ποτέ και για κανέναν λόγο. Υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις.
Το ότι από κάποια θεϊκή ή συμπαντική σύμπτωση ορισμένοι άνθρωποι έγιναν αδέρφια, πολλές φορές δεν είναι αρκετό. Τι έγινε που είναι αδέρφια; Ήταν απλώς ένα τυχαίο γεγονός.
Σε πολλά άτομα οι δεδομένες σχέσεις δε λένε κάτι. Πολλές φορές άδικα, πολλές φορές δίκαια. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να διασφαλιστεί τίποτα με μόνο γνώμονα το κοινό αίμα. Επειδή πολύ απλά το κοινό αίμα δεν αποτελεί αρκετά ισχυρό σχοινί, ώστε να δέσει τους ανθρώπους.
Ο κύριος και βασικότερος λόγος που τ’ αδέρφια παύουν να έχουν, αυτό που λέμε, αδερφική σχέση είναι το χρήμα, το τι κληρονόμησε ο ένας και τι πήρε ο άλλος, ποιος ξοδεύει περισσότερα, ποιος αδικήθηκε στο μοίρασμα.
Δεν μπορώ να μπω σ’ αυτή την αντιπαράθεση, διότι δεν μπορώ να κατανοήσω πως μπορούν κάποια αδέρφια να μη μιλήσουν ποτέ ξανά εξαιτίας των χρημάτων. Γνώμη μου είναι ότι όταν ο άλλος είναι αδερφός, τον στηρίζεις και τον βοηθάς, δεν κοιτάς ποιος πήρε τι, αλλά με ποιο τρόπο θα είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Αυτή, όμως, είναι η δική μου γνώμη η οποία ξέρω πολύ καλά ότι δε συμβαδίζει με κάποιων άλλων. Το χρήμα, δυστυχώς, μπορεί να χωρίσει με πολύ άσχημο τρόπο τους ανθρώπους.
Δεν αμφισβητώ, ούτε αντιλέγω, πως όντως μερικοί γονείς αδικούν τα παιδιά τους και φέρονται μεροληπτικά. Η απορία μου είναι η εξής: δεν μπορούν, παρ’ όλα αυτά, τ’ αδέρφια να τα βάλουν κάτω και να βρουν δίκαιες λύσεις;
Όχι, ε;
Ίσως γιατί, όπως λένε, τ’ αδέρφια μπορεί να τα βρουν, αλλά δεν είναι μόνα τους πολλές φορές. Έχουν κάνει δικές τους οικογένειες κι άρα μπλέκονται κι άλλοι στο παιχνίδι. Συννυφάδες και μπατζανάκια επηρεάζουν τις αποφάσεις.
Πέρα από κληρονομιές και χρήματα υπάρχει κι άλλος βασικός λόγος τον όποιο μπορώ ευκολότερα να καταλάβω.
Το ότι τυχαίνει να υπάρχει κοινός παρονομαστής, για κάποιους, είναι τόσο αδιάφορο. Δεν μπορούν να ταιριάζουν όλοι μ’ όλους κι αυτό είναι απόλυτα σεβαστό.
Δύο, πόσο μάλλον περισσότερα, αδέρφια είναι πολύ πιθανό να έχουν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα, πιστεύω, πεποιθήσεις, ενδιαφέροντα κι ασχολίες. Δεν μπορεί να τους κρίνει κανείς γι’ αυτό.
Στις περιπτώσεις αυτές, οι άνθρωποι αυτοί λειτουργούν ως γνωστοί πιο πολύ, παρά ως αδέρφια, με το κενό της αδερφικής σχέσης να καλύπτεται από τους φίλους.
Η ζήλια, επίσης, κάνει μεγάλο κακό σε τέτοιου είδους σχέσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που ζηλεύουν ότι κινείται γύρω τους, χωρίς να λογαριάζουν σχέσεις και δεσμούς.
Για κάποιους από ‘μας –τυχερούς θα μας χαρακτηρίσω– η αδερφική σχέση είναι μια σχέση ακλόνητη. Για κάποιους άλλους είναι ένα τυχαίο γεγονός.
Κάποιοι κουβαλούν το βάρος της αντιπαράθεσης με τ’ αδέρφια τους κι άλλους δεν τους αγγίζουν τα γεγονότα.
Όπως κι αν έχει, για τη δική μου προσωπική άποψη, οι σχέσεις των αδερφών πρέπει να διατηρούνται κι ας μην είναι αυτοκόλλητα όλη μέρα. Λύσεις πάντα υπάρχουν αρκεί να υπάρχει θέληση.
Αδερφός κι εχθρός δεν ταυτίζονται σαν έννοιες.
«Δύο αδέλφια μονοιασμένα κι αγαπημένα είναι πιο δυνατά κι από τα τείχη μιας πόλης.» Αντισθένης.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
