Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται συνηθίζουμε να λέμε όταν κάποια πράγματα ή λόγια δε χρειάζεται να γίνουν ή να ειπωθούν αφού θεωρούνται αυτονόητα. Κι ισχύει. Είναι χάσιμο χρόνου να επαναλαμβανόμαστε ή να κάνουμε κάτι που θα μπορούσε να μη γίνει χωρίς, βεβαίως, να ‘χει επιπτώσεις.
Κάποιες φορές παρ’ όλα αυτά τα ευκόλως εννοούμενα δεν πρέπει να παραλείπονται γιατί θέλουμε να τ’ ακούμε συνέχεια, γιατί μπορεί να μετανιώσουμε που δε τα λέγαμε συχνά, γιατί μας ανεβάζουν, μας φτιάχνουν τη διάθεση, μας παρηγορούν. Τα ευκόλως εννοούμενα τα ‘χουμε ανάγκη.
Σε μια σχέση από απόσταση που ο ένας λείπει στον άλλον, που οι μέρες μετριούνται πάντα αντίστροφα για την επόμενη συνάντηση, το «μου λείπεις», το «θέλω να σε δω», το «δεν αντέχω μακριά σου», το «σ’ αγαπάω», το «θέλω να κοιμηθούμε μαζί» είναι φράση που πρέπει κι επιβάλλεται να λέγονται ανά οκτάωρο σαν αντιβίωση.
«Καλά, δεν ξέρεις ότι μου λείπεις;»
«Όχι δεν το ξέρω. Θέλω να τ’ ακούω όσο πιο συχνά μπορώ για να μην έχω καμία αμφιβολία».
Ειδικά σε θέματα έρωτα κι αγάπης δε χορταίνονται τα λόγια. Όσες φορές κι αν ακούσουμε «σ’ αγαπάω» δε φτάνει. Πώς να το κάνουμε; Είναι σαν κάθε φορά να ακυρώνει την προηγούμενη, κάθε νέο «σ’ αγαπάω» μοιάζει σαν να ακούστηκε για πρώτη φορά.
Όλοι λίγο ή πολύ ξέρουμε τα καλά μας, ξέρουμε και τα στραβά μας, ξέρουμε πότε ετοιμαζόμαστε και γινόμαστε όμορφοι και πότε απλά υποφερτοί ακόμη και για τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν νιώθουμε ωραίοι και σέξι και μας το λένε ανεβαίνουμε λίγο πιο ψηλά.
Ξέρετε κανέναν να βαρέθηκε ν’ ακούει πόσο ωραία μάτια έχει ή τέλειο χαμόγελο ή αγαλματένιο κορμί, όμορφα χείλη ή άψογη μύτη; Κανένας δε βαρέθηκε ποτέ. Για μια αντικειμενικά όμορφη κοπέλα ή για ένα γοητευτικό άντρα, τα λόγια φιλοφρόνησης είναι ρουτίνα, κι όμως, κάθε φορά σχηματίζουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό τους.
Για έναν καλό μαθητή, για έναν εργατικό υπάλληλο, για ένα καλλιτέχνη το «μπράβο», το «είσαι σπουδαίος», το «σου αξίζουν συγχαρητήρια» είναι τ’ αυτονόητα που εννοείται πως δεν πρέπει να παραμερίζονται. Είναι η δύναμη τους.
Χορταίνει μια μάνα ν’ αγκαλιάζει το παιδί της; Χορταίνει να το κοιτάζει με καμάρι και να του λέει πόσο της γεμίζει τη ζωή; Δε χορταίνει. Αν αυτή η μάνα δεν έλεγε συχνά λόγια αγάπης ή δεν αγκάλιαζε συχνά το παιδί της θα άφηνε πολλά κενά. Ακόμη και στις σχέσεις που θεωρούνται αυτονόητα τα αισθήματα, πρέπει να δηλώνονται να εξωτερικεύονται.
Η επιβεβαίωση είναι μεγάλο πράγμα. Μια μάνα ή κι ένας πατέρας που δε λένε συχνά «σ’ αγαπάω» ή που δεν αγκαλιάζουν και φιλάνε συχνά, δημιουργούν αμφιβολίες στο παιδί τους. «Μάνα μου είναι και λογικό είναι να μ’ αγαπάει, αλλά γιατί δεν μου το λέει συχνά;».
Τα ευκόλως εννοούμενα πρέπει να λέγονται για να μην έρθει η στιγμή να μετανιώσουμε που δεν τα ξεστομίζαμε συχνότερα. Αναλογιστείτε τι γίνεται σ’ ένα χωρισμό ή σε μια απώλεια ή σε μια φυσική φθορά μια φιλικής σχέσης. Σε κάθε περίπτωση περνάει από το μυαλό τι δεν κάναμε, τι δεν είπαμε, τι δε δώσαμε.
Γιατί δε λέγαμε σ’ εκείνο τον άνθρωπο κάθε μέρα «σ’ αγαπάω και να προσέχεις» ή «είσαι ό, τι πολυτιμότερο έχω» ή «χαίρομαι που μπήκες στη ζωή μου»; Τα ευκόλως εννοούμενα είναι αυτά που μοιάζουν μικρά κι ασήμαντα κι όμως κάνουν τη μεγαλύτερη διαφορά στις σχέσεις, σε όλων των ειδών τις σχέσεις.
Υπενθύμιση στο κινητό:
Αύριο να θυμηθώ να πω πόσο πολύ αγαπάω τη μαμά μου, τον μπαμπά μου, τ’ αδέρφια μου, τους φίλους μου, τον σύντροφο μου.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
