Υπάρχει ένας μύθος από παλιά, από τότε που δεν μπορούσαν να εξηγήσουν κάποια φαινόμενα και δημιουργούσαν ιστορίες για να δώσουν μια ερμηνεία στα γεγονότα.
Ο μύθος αυτός, λοιπόν, λέει ότι όταν μια έγκυος γυναίκα έβλεπε κάτι, το ζήλευε και δεν μπορούσε να το φάει τότε αυτό αποτυπώνονταν στο σώμα του παιδιού της ή όταν άπλωνε το χέρι της κι έπαιρνε κάτι που δεν ήταν δικό της.
Μ’ αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι εξηγούσαν τα σημάδια που έχουμε στο σώμα μας και μοιάζουν με κάτι από τη φύση. Τα σημάδια αυτά είναι τα τατουάζ που δε διαλέξαμε αλλά μας τα χάρισε η φύση. Μοναδικά για τον καθένα. Ανεξίτηλα κι αναλλοίωτα στο χρόνο.
Τις περισσότερες φορές είναι καλά κρυμμένα σε σημεία του σώματος που μόνο χωρίς ρούχα διακρίνονται.
Στην εσωτερική πλευρά του μηρού, κάτω από το στήθος, στην κοιλιά, κάπου στην πατούσα, λίγο πιο κάτω από τη μέση.
Βρίσκονται σε σημεία που μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να τα δει, να τα χαζέψει και να σε ρωτήσει: «τι είναι αυτό;».
Κι όταν μάθει την ιστορία που κρύβεται πίσω από το σημάδι αυτό, θα το αγαπήσει σαν κάτι πολύτιμο πάνω στο σώμα σου. Το ίδιο θα κάνεις κι εσύ για το σημάδι του άλλου.
Τότε ανακαλύπτεις κι ένα ακόμη λόγο για τον οποίο ερωτεύεσαι τον άνθρωπο απέναντι σου. Τον ερωτεύεσαι και γι’ αυτά τα μικρά ή μεγάλα σημάδια στο σώμα του. Αυτά τα φανερά ή κρυφά σημάδια που για κάποιον άλλον είναι ασήμαντα, άλλες φορές ίσως κι αποκρουστικά, αλλά για ‘σένα είναι τα ομορφότερα ακανόνιστα σχήματα του κόσμου.
Για ‘κείνες τις ελίτσες που πηγαίνουν και φυτρώνουν στα πιο περίεργα μέρη του κορμιού.
Κάθεσαι και χαζεύεις αυτό το λίγο πιο σκούρο σημάδι στην γυμνή πλάτη και φτιάχνεις ιστορίες. «Λες όντως ν’ άπλωσε το χέρι της η εγκυμονούσα στο πλατάνι του γείτονα και να βγήκε αυτό;» αναρωτιέσαι και χαμογελάς με τη σκέψη σου.
Το χαϊδεύεις με τις ώρες, σχηματίζοντας το περίγραμμά του ξανά και ξανά μέχρι να το μάθεις απ’ έξω και να μπορείς να το αποτυπώσεις σε χαρτί. Λες και θα έρθει κανένας να σου ζητήσει να το ζωγραφίσεις.
Φτάνεις στην απόλυτη ικανοποίηση όταν κάνεις τον άλλον να αγαπήσει το σημάδι του που μέχρι πριν θεωρούσε αποκρουστικό. Όταν εκείνη την παράξενη κηλίδα στο μάγουλο την κοιτάς σαν έργο τέχνης ενώ οι άλλοι την κοιτούν περίεργα κι αδιάκριτα ή κι άλλες φορές με μια κάποια αηδία στο βλέμμα.
Έτσι δεν κάνει άλλωστε ο έρωτας; Τα μείον τα μετατρέπει σε συν παραβλέποντας κάθε μαθηματική πράξη.
Κι όταν κυλάει ο χρόνος τα σημάδια γίνονται κτήμα. Εκείνο το τριανταφυλλάκι πίσω από το μηρό το θέλεις μόνο για δικό σου. Να το βλέπεις και να το αγγίζεις μόνο εσύ, να είναι το καθημερινό λουλούδι σου, να μη στο πάρει ποτέ κανένας.
Όπως κι εκείνο το λευκό σημάδι κάτω από το μπράτσο που μοιάζει με σύννεφο, που όσο κι αν μαυρίζει το δέρμα αυτό παραμένει λευκό, κανείς δεν πρέπει να στο κλέψει. Πάνω σ’ εκείνο το σύννεφο κάνεις τόσο ωραία ταξίδια. Ειδικά το καλοκαίρι που γινόταν όλο και πιο φανταχτερό.
Λένε ότι τα σημάδια του έρωτα είναι οι πληγές που μένουν στην ψυχή εξαιτίας του. Νομίζω πως είναι λάθος.
Τα πραγματικά σημάδια του έρωτα είναι αυτά τα σημάδια του σώματος και του προσώπου. Τα μοναδικά στον καθένα. Αυτά που δίνουν στον άλλον έναν ακόμη λόγο για να τον θεωρούμε ξεχωριστό άνθρωπο.
Όσο για τα σημάδια που αποκτούμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωή μας, αυτά απλά μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους και δίνουν στον άλλον λόγους για να μας αγαπάει πιο βαθιά. Γι’ αυτό να μην τα κρύβετε.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
