Ο άνθρωπος έχει πέντε βασικές αισθήσεις. Την όραση, την ακοή, τη γεύση, την όσφρηση και την αφή. Και οι πέντε είναι απαραίτητες για ν’ αντιλαμβάνεται κάθε ερέθισμα γύρω του. Όσο σπουδαία είναι η μία άλλο τόσο σπουδαίες είναι κι οι άλλες.
Δυο άνθρωποι όταν γίνονται ένα γνωρίζονται εξ αιτίας των αισθήσεων. Βλέπονται, ακούν τι λέει ο καθένας, μυρίζουν την οσμή του σώματος, των ρούχων, των μαλλιών, ανακαλύπτουν ο ένας τη γεύση του άλλου και αγγίζονται σε κάθε ευκαιρία, σχεδόν αυτοκόλλητοι.
Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να κρατιούνται από το χέρι. Όσο κρατάει ο ένας το χέρι του άλλου, τόσο το δέσιμο μεγαλώνει.
Ξέρετε πόσα πράγματα διδάσκει αυτό το χέρι-χέρι; Όχι μόνο πρακτικά αλλά και συναισθηματικά.
Η αφή χρησιμοποιεί το μεγαλύτερο αισθητήριο όργανο του σώματος, το δέρμα. Με το δέρμα αντιλαμβανόμαστε τ’ άλλα σώματα και τα χαρακτηριστικά τους. Κάτω από την επιφάνεια του δέρματος υπάρχουν χιλιάδες αισθητήρια νεύρα που εξυπηρετούν αυτό το σκοπό.
Το «χέρι-χέρι» δεν είναι μόνο προνόμιο των ερωτευμένων, είναι προνόμιο σε όλων των ειδών τις σχέσεις.
Μια μητέρα κρατάει από το χέρι το παιδί της για να πάνε στο πάρκο, ένας πατέρας για να του μάθει τα πρώτα του βήματα, οι παππούδες κρατούν τα εγγόνια τους από το χέρι καθώς τα πηγαίνουν στο σχολείο, μια γυναίκεια φιλία επισφραγίζεται πλήρως με τις βόλτες χέρι-χέρι κι όταν γεράσουν οι γονείς μας χρειάζονται το κράτημα από το χέρι για να βοηθηθούν στο περπάτημα.
Καλώς ή κακώς είμαστε λίγο κτητικά όντα. Όταν έχουν κάποιον ή κάτι το θέλουμε μόνο για μας. Όταν λοιπόν κρατάμε κάποιον είναι σαν να δηλώνουμε την κτήση μας, σαν να φωνάζουμε: «Αυτός είναι δικός μου και δε θα μου τον πάρει κανείς».
Πέρα, όμως, από το κάπως εγωιστικό κομμάτι υπάρχει και το άλλο.
Όταν κρατάμε τον άλλον από το χέρι, είτε είναι ο/η σύντροφος είτε το παιδί μας ή ο γονιός μας ή ο φίλος μας δηλώνουμε τη διάθεση μας να τον προστατεύσουμε, να μην πάθει τίποτα κακό, να μην τον πειράξει κανείς.
Γι’ αυτό και θέλουμε να κρατούν και το δικό μας χέρι γιατί έτσι νιώθουμε ασφάλεια και προστασία. Διπλασιάζεται η δύναμη μας, γινόμαστε πιο ισχυροί. Δεν είμαστε μονάδα, είμαστε δυάδα.
Το χέρι-χέρι διώχνει μακριά και τους φόβους. «Δώσε μου το χέρι σου και μη φοβάσαι».
Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει πράξη το «έσονται οι δύο σε σάρκα μία»; Μα φυσικά να κρατιούνται από το χέρι για μια ζωή, στήριγμα ο ένας για τον άλλον.
Όταν κρατάς κάποιο άλλο πρόσωπο από το χέρι υπάρχει κι αυτή η διαρκής αίσθηση του χαδιού που είναι ίσως η πιο τρυφερή αίσθηση. Δυο μπερδεμένες παλάμες και δέκα δάχτυλα σε κίνηση.
Όσο μπορούμε, λοιπόν, ας κρατάμε πιο σφιχτά τα χέρια για να αντιμετωπίζουμε παρέα κάθε δυσκολία, για να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας κι ό,τι μας βασανίζει, για να χαιρόμαστε διπλάσια, για να μειώνουμε τη θλίψη, για να προχωράμε με πιο σταθερά βήματα.
Δύσκολα έρχεται η πτώση όταν το ένα χέρι κρατάει σφιχτά το άλλο.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
