Διανύουμε τις μέρες του «κετελαπόγκο», του άφθονου αλκοόλ, των πολύχρωμων ενδυμασιών και των διακαών πόθων να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε, κάτι που θα ‘θέλαμε να είμαστε ή κάτι που δε μας άφησαν να γίνουμε. Τα νοσοκομεία γεμίζουν ανθρώπους σε κακή κατάσταση εξαιτίας του αλκοόλ, οι δρόμοι είναι μονίμως λερωμένοι από χαρτάκια κίτρινα, κόκκινα, μπλε, πράσινα κι όπου βρεθείς πρέπει να μαντεύεις ποιος είναι ποιος.
Απόκριες, η γιορτή της τρέλας, της ξεγνοιασιάς και του ατελείωτου πάρτι. Όχι, όμως, για όλους. Υπάρχουν και κάποιοι που τις μισούν τις απόκριες κι ό,τι αυτές περιλαμβάνουν.
Δεν ξέρω τι απ’ όλα είναι αυτό που φταίει πιο πολύ. Η διάθεση, η ηλικία, οι αντοχές, το γενικότερο κλίμα; Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, προσωπικά δε βρίσκω την παραμικρή ουσία στη γιορτή αυτή. Το αντίθετο μάλιστα. Μπορώ να την απαξιώσω μέχρι εκεί που δεν πάει. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήταν απ’ τις μέρες που περίμενα με λαχτάρα.
Όλες αυτές οι μεταμφιέσεις, οι μάσκες, οι αποκριάτικες στολές, οι ξαφνικοί θόρυβοι από κάτι που θα σκάσει δίπλα, πέρα από τρομακτικά, πολλές φορές είναι και θλιβερά πράγματα. Άγριες μάσκες που από κάτω δεν ξέρει κανείς τι θα συναντήσει. Ρυτιδιασμένα «πρόσωπα», χαλασμένα δόντια, αίματα, σημάδια, περίεργες ελιές, αλλόκοτες μύτες σε συνδυασμό με πλαστικές περούκες ή κι όχι, συνθέτουν ένα φρικτό σκηνικό.
Απ’ την άλλη μεταμφιέσεις χωρίς καμία πρωτοτυπία επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο. Άγγελοι, διάβολοι, νοσοκόμες, άντρες ντυμένοι γυναίκες, Ινδιάνοι, καλόγριες και παπάδες. Το αγγελάκι παρέα με το διαβολάκι κι ο παπάς να προσπαθεί να ξεμοναχιάσει την καλόγρια με τη ζαρτιέρα πάντα.
Είναι κι αυτοί που πίσω απ’ τις μάσκες και τις περούκες τους βρίσκουν την ευκαιρία να απελευθερωθούν και να τολμήσουν ό,τι δεν έχουν τα κότσια να κάνουν τον υπόλοιπο χρόνο. Πού είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χορεύουν ξέφρενα, μιλούν χωρίς ντροπή σ’ αυτόν που θέλουν και φλερτάρουν ασύστολα; Οι απόκριες τους φέρνουν κι οι απόκριες τους παίρνουν.
Το χειρότερο όλων, βέβαια, είναι η στιγμή που θα βγει η στολή. Πρώτες πρωινές ώρες, το σπίτι, που ευτυχώς βρέθηκε, γυρίζει γύρω-γύρω, η στολή ιδρωμένη, λερωμένη και κακομεταχειρισμένη βγαίνει, ο τόπος γεμίζει πολύχρωμα, μικρά χαρτάκια, η περούκα βγαίνει κι αφήνει ελεύθερα κάτι ταλαιπωρημένα μαλλιά και το μακιγιάζ έχει μετατρέψει το πρόσωπο σε αφηρημένη τέχνη. Μόνο σε μένα όλο αυτό προκαλεί απέχθεια;
Χώρια που η γιορτή αυτή δε διαθέτει καμία οικολογική συνείδηση. Τόνοι χαρτιού για σερπαντίνες και κομφετί, τόνοι πλαστικού για μάσκες κι αξεσουάρ, σπρέι για διάφορες χρήσεις. Ξέρω πως για κάποιους η γιορτή αυτή είναι παράδοση και θεσμός και την περιμένουν μ’ αγωνία. Πολλές είναι οι πόλεις στην Ελλάδα που ζουν σε καρναβαλικούς ρυθμούς αυτό το διάστημα. Δεν παύουν παρ’ όλα αυτά να ισχύουν τα παραπάνω.
Αν κοιτάξει κανείς φωτογραφίες από απόκριες του παρελθόντος θα τα βρει όλα αυτά συγκεντρωμένα. Γιατί όλοι έχουμε τέτοιες φωτογραφίες. Όλοι κάποιες φορές παρασυρθήκαμε απ’ το διαφορετικό του πράγματος. Είτε μας άρεσε είτε όχι.
Καλές απόκριες λοιπόν κι απολαύστε με σύνεση.
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Φωτιάδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
