Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί λόγοι που ερωτευόμαστε κάποιον. Ένας άνθρωπος μπορεί να σου δώσει χίλιους δύο λόγους για να σε κάνει να μπεις στην καρδιά του και να μη βγεις ίσως και ποτέ από ‘κει.
Κι οι αληθινοί έρωτες, αυτοί που έχουν αντοχή, έχουν επειδή βασίζονται σε ουσιαστικά και βαθιά πράγματα, συναισθήματα κι αισθήματα. Η επιφάνεια γρήγορα ξεφτίζει.
Ως άτομα αποτελούμαστε από δύο υποκατηγορίες: το έξω μας και το μέσα μας, την ομορφιά και την ψυχή.
Μέχρι να ενηλικιωθούμε και να σχηματίσουμε έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα ελκόμαστε από την εξωτερική εμφάνιση του άλλου και σπάνια κοιτάζουμε την εσωτερική του.
Έχετε ακούσει κανένα παιδάκι εφτά, δέκα, δεκαπέντε χρονών να λέει πως ερωτεύτηκε κάποιον γιατί ήταν υπομονετικός, έξυπνος, εργατικός, δοτικός, καλόψυχος; Μάλλον όχι. Στις ηλικίες εκείνες ερωτευόμαστε τον άλλον γιατί είναι ο πιο όμορφος του σχολείου. «Όλες θέλουν τον Άρη γιατί είναι ο πιο κούκλος της τάξης.» θα ακούσεις κι ας είναι ο Άρης το μεγαλύτερο «κάθαρμα» του σχολείου ή «κοιτάζουν την Αμαλία και τρέχουν όλων τα σάλια.» κι ας είναι η Αμαλία η πιο κακομαθημένη ύπαρξη της περιοχής.
Ο κάθε Άρης κι η κάθε Αμαλία που διαθέτουν άψογη εξωτερική εμφάνιση κι ομορφιά γίνονται ερωτεύσιμοι χάρη σ’ αυτή.
Υπάρχουν, παρ’ όλα αυτά, κι νήλικες που ερωτεύονται μόνο με τα μάτια κι όχι με το μυαλό κι υποστηρίζουν ότι πρωταρχικός τους στόχος είναι η καλή εμφάνιση του άλλου.
Προσωπικά, δε γνωρίζω κανέναν τέτοιον έρωτα που να ευδοκίμησε εξαιτίας ομορφάδας.
Το έξω του καθένα μας κρατάει όσο το φροντίζουμε και το περιποιούμαστε και καλά κάνουμε και το διατηρούμε γιατί καλώς ή κακώς είναι η βιτρίνα μας, αλλά όπως κι αν το κάνουμε δεν αρκεί.
Πώς μπορεί να είσαι ερωτευμένος με μια κοπέλα που ναι μεν είναι κούκλα αλλά ταυτόχρονα είναι και κενή; Ή μ’ έναν άντρα που εξωτερικά μοιάζει μ’ άγαλμα αλλά εσωτερικά με το γύψο του αγάλματος;
Η ενηλικίωση πάει πακέτο με την ωριμότητα κι η ωριμότητα δε ταυτίζεται με την επιφάνεια αλλά με το βάθος. Κι αν όντως έτσι είναι τότε είναι κάπως οξύμωρο να είσαι ενήλικας και να δίνεις προτεραιότητα στην εμφάνιση.
Ασφαλώς κι υπάρχουν περιπτώσεις που το έξω και το μέσα είναι σε απόλυτη αρμονία, δε σημαίνει πως όποιος είναι όμορφος είναι και χαζός, ίσα ίσα.
Νομίζω, όμως ότι είναι λιγάκι επιπόλαιο να έχεις περάσει μια ηλικία και να δίνεις σημασία πρώτα στην εμφάνιση κι έπειτα στο χαρακτήρα.
Γιατί, ξέρεις κάτι; Ο Άρης ο κούκλος κι η Αμαλία η οπτασία μεγαλώνοντας θ’ αλλάξουν και μπορεί να ‘ναι ακόμη όμορφοι αλλά αν ο χαρακτήρας τους είναι σκάρτος θα αποτυπώνεται καθημερινά στο πρόσωπο τους και στο σώμα τους.
Δυστυχώς ένας έρωτας, μια σχέση δεν έχουν μόνο ευτυχισμένες μέρες και ξέγνοιαστες στιγμές έχουν και τις άσχημες φάσεις, τ’ απρόσμενα γεγονότα, τις γκρίνιες και τους καβγάδες κι εκεί η ομορφιά δεν μπορεί να δώσει λύσεις ούτε να σκεπάσει το πρόβλημα. Στ’ άσχημα ο χαρακτήρας είναι που δίνει μάχη.
Όσο μεγαλώνουμε και το μυαλό πήζει ζητάμε άλλα πράγματα από τον άλλο. Η ομορφιά δεν μπορεί να ικανοποιήσει το μυαλό. Ικανοποιεί μόνο τα μάτια και τα σεξουαλικά ένστικτα για λίγο διάστημα γιατί πολύ απλά συνηθίζεται κι όταν δεν μπορεί να σε πάει παραπέρα την βαριέσαι και θέλεις κάτι άλλο, καινούριο.
Ο έρωτας κι η αγάπη μπορούν να μεταμορφώσουν το τέρας σε πρίγκιπα αλλά δεν αντέχουν να προσπαθούν συνεχώς να κρατήσουν την πριγκίπισσα για πάντα νέα κι όμορφη.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
