«Ένας άνθρωπος αξίζει τόσο όσο αξίζει αυτό που αγαπάει», Saul Bellow, Αμερικανοκαναδός συγγραφέας.
Κάπως έτσι, μπαίνεις σε σκέψεις. Από ένα τυχαίο απόφθεγμα που διάβασες την ώρα που έπληττες θανάσιμα στη δουλειά. Αυτό είναι. Είμαστε αυτά ή αυτό που αγαπάμε. Αυτή είναι η αξία μας. Είναι τόσο απλό και τόσο βαθύ ταυτόχρονα.
Θα μου πεις «καλά εσύ από μία πρόταση ενός συγγραφέα το κατάλαβες πως είμαστε αυτό ακριβώς;». Ναι. Πολλές φορές τα απλά πράγματα δεν τα σκεφτόμαστε και τόσο απλά και τα κάνουμε περίπλοκα, τ’ αναλύουμε, τους δίνουμε μεγαλύτερο βάρος απ’ το κανονικό τους, τα πάμε από ‘δω, τα φέρνουμε από ‘κει και στο τέλος ούτε λύση βρίσκουμε ούτε συμπέρασμα βγάζουμε.
Αυτά που αγαπάμε είναι η εικόνα μας, το είδωλο μας σ’ ένα φανταστικό καθρέφτη.
Αν μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε αυτά που αγαπάμε ή πιο συγκεκριμένα αυτό τον άνθρωπο που αγαπάμε θα εντοπίσουμε όλη την αξία μας. Γιατί όλοι ίδιοι είμαστε μέχρι να μας δώσει κάποιος σημασία, να μας υψώσει ή να μας καταρρακώσει.
Οι άλλοι είναι αυτοί που μας δίνουν την αξία μας. Ναι μεν, πολλοί έχουν την αυτογνωσία ή την αυτοπεποίθηση να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους, ν’ αναγνωρίζουν τις ικανότητες, τα καλά και τα κακά τους αλλά όταν κάποιος άλλος τα επιβραβεύει, τότε έρχεται η επισφράγιση, η δικαίωση.
Όταν αυτά που αγαπάμε μας ανταποδίδουν αγάπη, σεβασμό, ανταπόκριση και δε μας αφήνουν κενά τότε τα πράγματα κυλούν αρμονικά. Δίνουμε και παίρνουμε με ίσους όρους.
Όταν, όμως, δίνουμε αγάπη σε κάποιον που, όχι μόνο αγάπη δε μας προσφέρει, αλλά μας φορτώνει προβλήματα και δυσάρεστα συναισθήματα και δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτό, τότε πολύ απλά έτσι κοστολογούμε τον εαυτό μας κι έτσι πορευόμαστε. Αυτό μας αξίζει κι αυτό έχουμε.
Γιατί χαμηλώνεις τις απαιτήσεις σου και κάνεις συνεχώς εκπτώσεις; Γιατί επιτρέπεις σε ανθρώπους που αντικειμενικά ξέρεις τι καπνό φουμάρουν να σε διαλύουν; Γιατί ενώ δε σε «χορταίνει» αρκείσαι στα αποφάγια;
Δεν έχει τελικά «γιατί». Πολύ απλά τόσο θεωρείς πως αξίζεις. Αν είχες έστω και την παραμικρή εντύπωση πως αξίζεις παραπάνω θα κουνούσες το δαχτυλάκι σου και θ’ άλλαζες πορεία.
Όλοι το έχουμε κάνει. Όλοι κάναμε σκόντο, ειδικά σε ανθρώπους. Όλοι δώσαμε πολύ περισσότερα απ’ αυτά που κάποιο άλλοι άξιζαν με μόνο αποτέλεσμα να μειώνουμε τη δική μας αξία και ν’ ανεβάζουμε του άλλου. Μόνο εκεί που νιώθουμε πως έχουμε την αξία που θέλουμε είμαστε καλά. Στις άλλες περιπτώσεις κάνουμε υπομονή μέχρι να σκάσει η βόμβα.
Μόνο που η ζωή δεν είναι εμπόριο να χαμηλώνει η τιμή του ενός προϊόντος για ν’ αυξάνεται του άλλου. Ούτε εκπτώσεις της αρμόζουν ούτε προσφορές. Οι ανταλλαγές γίνονται –ή θα ‘πρεπε να γίνονται– πάντα «εδώ και τώρα». Τόσα δίνω και τόσα απαιτώ.
Κι όχι μόνο στο ερωτικό κομμάτι, σ’ όλες τις σχέσεις. Ακόμη και στα ενδιαφέροντά μας. Όταν κανείς γεμίζει με το κάνει φιλανθρωπίες, να προσφέρει, να βοηθάει, όταν το μόνο που κάνει είναι ν’ αγαπάει και να μοιράζεται μ’ ανιδιοτέλεια και μακριά απ’ τα φώτα, δεν μπορεί να έχει μικρή αξία.
Αντίθετα όταν κανείς αγαπάει να ρημάζει και να καταστρέφει ζωές ή αντικείμενα, πόση μπορεί να ‘ναι η αξία του;
Αξίζουμε όσο αξίζει αυτό που αγαπάμε κι ας μην είμαστε πολλές φορές σε θέση να το παραδεχτούμε. Εθελοτυφλούμε. Το θέμα είναι ν’ αντιλαμβανόμαστε έγκαιρα το θέμα και να του δίνουμε τη λύση του. Να μη χάνουμε τη δική μας αξία για χάρη μια χαμηλής αξίας κάποιου άλλου.
Μπορεί όλος ο ρομαντισμός και το ροζ συννεφάκι να καταρρέουν όταν μετατρέπουμε τις ανθρώπινες σχέσεις σε συναλλαγές, αλλά δυστυχώς μόνο οι άγιοι είναι σε θέση να δίνουν χωρίς να ζητούν πίσω.
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Φωτιάδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
