Δεν ξέρω ποια είναι η καλύτερη εισαγωγή για ένα τέτοιο θέμα. Δεν ξέρω ακόμη, αν μπορώ να τοποθετήσω σωστά τις λέξεις, χωρίς να μου ξεφύγει καμιά απρεπής.
Το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας αποτελεί κόκκινο πανί για εμένα. Θυμώνω και εξοργίζομαι μόνο στη σκέψη μιας βίαιης συμπεριφοράς ανάμεσα σε πρόσωπα μιας οικογένειας. Ίσως, επειδή είχα την ευλογία και την τύχη να μεγαλώσω σε υγιές περιβάλλον.
Όταν φαντάζεστε έναν άντρα να χτυπάει μια γυναίκα, τι σας έρχεται στο μυαλό; Εμένα μου έρχεται ολόκληρος κατάλογός με βασανιστικούς τρόπους δολοφονίας. Θεωρώ ότι είναι ό, τι χειρότερο μπορεί να κάνει ένας άντρας σε μια γυναίκα.
Όταν γνώρισα τον Άλκη κατάλαβα ό, τι το χειρότερο τελικά είναι να το κάνει ένας πατέρας μπροστά στο παιδί του. Ο Άλκης είναι πια δεκαοχτώ χρονών, ολόκληρος άντρας, όπως του λένε όλοι. Μόνο που μεγάλωσε σε συνθήκες που θα του αφήσουν σημάδια για πάντα.
Όσο κι αν τα κρατάει καλά κρυμμένα, ένα μέρος της ψυχής του είναι σπασμένο.
Στην ηλικία των οχτώ κατάλαβε ότι ο πατέρας του άρχισε να έχει προβλήματα στη δουλειά. Γυρνούσε σπίτι αργά, με πρόσωπο σκοτεινιασμένο. Υπήρχαν νύχτες που ο ίδιος του ο πατέρας του προκαλούσε φόβο. Η μητέρα του έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να τον ηρεμεί και να τον καθησυχάζει.
Δεν ήταν μπροστά σε κουβέντες αλλά έπιανε κάποιες συζητήσεις που γίνονταν αργά τη νύχτα κι αυτός δεν είχε ύπνο.
Μετά από καιρό άρχισε να γυρίζει σπίτι πιωμένος. Γελούσε, έβριζε και έσπαγε αντικείμενα. Δεν τον αναγνώριζε πια. Και να τον αναγνώριζε δηλαδή, εκείνος δεν του έδινε καμιά σημασία. Οι συζητήσεις που άκουγε από το δωμάτιο κάθε φορά γίνονταν και πιο έντονες με τη συνοδεία κι ενός γυαλιού που έσπαγε και τα δικά του χέρια να κλείνουν όλο και πιο σφιχτά τα αυτιά του.
Τα πρωινά που έβλεπε τη μάνα του, σφιγγόταν η ψυχή του. Φαινόταν όλο και πιο κουρασμένη και δυστυχισμένη με το πέρασμα του χρόνου.
Έτσι πέρασαν τρία χρόνια.
Στα έντεκά του είχε συνηθίσει την κατάσταση, όσο μπορεί ένα παιδί να συνηθίσει κάτι τέτοιο. Τότε ήταν που άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια στο πρόσωπό της.
Οι δικαιολογίες κλασσικές. «Έπεσα από τη σκάλα», «Χτύπησα στο ντουλάπι», «Γλίστρησα στο μπάνιο». Για δυο χρόνια η μητέρα του κάπου «χτυπούσε» κι αυτός συνέχεια έκανε ότι την πιστεύει.
Ώσπου μια νύχτα την άκουσε να φωνάζει δυνατά κι όταν σηκώθηκε είδε κάτι που δε θα ξεχάσει όσο ζει. Οι λεπτομέρειες δεν αξίζει να ειπωθούν. Δεν αξίζει γιατί θα είναι άλλη μια φρικτή επανάληψη του συμβάντος. Ο Άλκης, όπως και κάθε παιδί που ζει ένα τέτοιο έγκλημα, διότι δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς, το κουβαλάει μέσα του σαν πληγή.
Κάθε φορά που φέρνει στο μυαλό του εκείνη τη νύχτα, νιώθει ένα μούδιασμα στο κεφάλι κι ένα φόβο. Ακόμη και τώρα που πέρασαν χρόνια και ζει σε ήρεμο περιβάλλον έχει μια σκιά στο βλέμμα.
Μέσα στην ατυχία του στάθηκε τυχερός γιατί η μητέρα του όταν τον είδε να την κοιτάει, αφυπνίστηκε. Κατάλαβε τι υπέμενε τόσα χρόνια με την προοπτική ότι η κατάσταση θα άλλαζε.
Αντιλήφθηκε πόσο κακό είχε κάνει στο παιδί της και μετά στη ίδια. Αυτή εν γνώσει της υπέφερε, το παιδί δε χρωστούσε κάτι.
Τον πήρε και έφυγαν την άλλη μέρα. Ήταν δύσκολη η αρχή αλλά τα κατάφεραν. Ο πατέρας του Άλκη προσπάθησε πολλές φορές με συγγνώμες και παρακάλια να τους φέρει πίσω αλλά ευτυχώς αντιστάθηκαν σθεναρά. Δεν ήταν εύκολο. Δεν ήταν γιατί για τον Άλκη ήταν ο πατέρας του και για τη μητέρα του, ήταν κάποιος που κάποτε ερωτεύτηκε, πίστεψε και θέλησε να μείνει μαζί του για πάντα.
Ξέρω πως έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια λέγονται. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από μια τέτοια κατάσταση. Δεν είναι, όμως ακατόρθωτο.
Υπάρχουν πολλά κέντρα στήριξης κακοποιημένων γυναικών και προστασίας παιδιών, αν δεν υπάρχουν άνθρωποι του άμεσου περιβάλλοντος για βοήθεια.
Το κάθε παιδί που ζει τέτοιες καταστάσεις δεν είναι σε θέση να πάρει αποφάσεις μόνο του. Αν είσαι μάνα και γυναίκα που σέβεσαι έστω και λίγο τη ζωή σου και τη ζωή του παιδιού σου, ζήτα βοήθεια. Πάντα υπάρχει κάποιος, είτε γνωστός, είτε ξένος να σου την προσφέρει.
Προς Θεού, όμως, όχι άλλη ανοχή σε τέτοιες απάνθρωπες καταστάσεις. Δεν είσαι τσουβάλι, είσαι άνθρωπος και το παιδί που γέννησες πρέπει ν’ ασχολείται με τα παιχνίδια του, όχι να σου σκουπίζει τα αίματα.
Όχι άλλες ματωμένες ψυχές.
«Η αδικία φέρνει αδικία. Η βία γεννάει βία.» Jean-Baptiste Henri Lacordaire
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
