Λένε πως οι περισσότερες γυναίκες αυτού του κόσμου είναι προετοιμασμένες να γίνουν μητέρες, είναι καταγεγραμμένο στο DNA τους, κουβαλούν τη μητρότητα σαν ένστικτο.
Πέρα απ’ αυτό είναι και στην πλεονεκτική θέση να προετοιμάζονται εννιά ολόκληρους μήνες γι’ αυτό. Μια καρδιά ακόμη χτυπάει μέσα στο σώμα τους, ένα πλάσμα αποκτά μορφή, σάρκα, οστά και κάνει τούμπες μέσα στην κοιλιά τους.
Στην άλλη πλευρά αυτού του θαύματος βρίσκεται ο άντρας.
Έχετε ακούσει κανένα αγοράκι να θέλει να παίξει με καροτσάκια, κούκλες-μωράκια και να λέει «όταν μεγαλώσω και γίνω μπαμπάς…»; Αν υπάρχει θέλω να το γνωρίσω.
Κανένας άντρας όσο κι φαίνεται προετοιμασμένος για τη γέννηση του παιδιού, δεν είναι.
Η πατρότητα είναι κάτι που αντιλαμβάνεται ο άντρας όταν δει το παιδί του να γεννιέται, όταν δει το μωρό και ο μαιευτήρας του δώσει τα συγχαρητήρια του.
Τις προάλλες συζητούσα με το Χρήστο που στα τριάντα του έζησε το θαύμα της γέννησης του παιδιού του.
Μπορούσε να μιλάει ώρες για τον απόγονο του, έγινε πατέρας ενός αγοριού ύψους πενήντα δύο εκατοστών και βάρους τριών κιλών.
Τα μάτια μου έλαμπαν, λίγο από τη συγκίνηση και λίγο από το πάθος με οποίο μιλούσε για το γιο του.
Τις πρώτες ώρες, μετά τη γέννηση, καθόταν και τον χάζευε να κοιμάται μέσα σ’ αυτό το γυάλινο κρεβατάκι. Η γυναίκα του κοιμόταν κι αυτή κουρασμένη από τον πολύωρο τοκετό.
Περιέγραφε τη στιγμή εκστασιασμένος.
Ήταν οι πρώτες τους στιγμές. Πατέρας και γιος. Τον κοιτούσε και δεν μπορούσε ακόμη να πιστέψει ότι αυτό το μικρό ανθρωπάκι ήταν δικό του.
Μια γελούσε και μια έκλαιγε. Είχε τόσα πολλά αισθήματα μέσα του που δεν ήταν σε θέση να τα διαχειριστεί.
«Βρε σαν ποιον μοιάζει;» σκεφτόταν μέσα του και γελούσε με την ίδια του την σκέψη.
Οι σκέψεις του κουβάρι που δεν ξεμπλέκονταν με τίποτα. Σκεφτόταν πράγματα που κορόιδευε μέχρι χθες.
Αναρωτιόταν αν θα είναι καλός πατέρας, αν θα κακομάθει το παιδί του, τι ομάδα θα είναι, σε ποιο σχολείο θα πάει, αν θα τον παραμελεί τώρα η γυναίκα του κι αν ισχύει τελικά αυτό που λένε ότι από ‘δω και πέρα άλλος θα έχει την πρώτη θέση στο σπίτι τους.
Μετά συνερχόταν. Είναι δυνατόν να ζηλεύει αυτό το πλάσμα που κοιμάται τόσο γαλήνια;
Αναπάντητα ερωτήματα, μέρος δύο.
Αν ήταν κορίτσι; Θα ένιωθε διαφορετικά; Θα του έβγαιναν, μήπως, εκείνα τα ένστικτα του τύπου «αν πειράξει κανείς το κορίτσι μου, τον έφαγα»;
Και στο σπίτι τώρα; Θα χωράνε; Θα τον ακούν όταν κλαίει το βράδυ; Κι αφού δεν μιλάει πως στο καλό, θα καταλαβαίνουν αν πεινάει, διψάει, πονάει ή θέλει άλλαγμα;
«Πατέρας ήθελες να γίνεις Χρηστάκη, ε; Άντε να σε δω τώρα πώς θα τα καταφέρεις, αγόρι μου». Αυτή τη σκέψη την έκανε δυνατά, δεν είχε καταλάβει ότι τόση ώρα η Σοφία τον κοιτούσε.
Με το που τον άκουσε έσκασε στα γέλια.
«Μη φοβάσαι, αγάπη μου, θα τα καταφέρουμε» του είπε.
Φυσικά, ακολούθησαν οι φωτογραφίες που με τόσο καμάρι μου έδειξε.
Δεν ξέρω αν ξέρετε αλλά κάθε νέος πατέρας έχει το παιδί θαύμα. Μπορεί η κουκουβάγια να βλέπει το παιδί της σαν το πιο όμορφο παιδί του κόσμου, ο πατέρας κουκουβάγια, όμως, το βλέπει σαν το μοναδικό παιδί του κόσμου.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που για τους νέους μπαμπάδες χρησιμοποιούμε τον όρο «χαζομπαμπάς». Μόνο αυτό τους χαρακτηρίζει. Και η αλήθεια είναι πως είναι τόσο απολαυστικοί σ’ αυτό το ρόλο, όταν αποφεύγονται, βεβαίως, οι υπερβολές.
Δεν ξέρουν καλά καλά να κρατήσουν ένα μωρό, στην αρχή του μιλούν με τόση αμηχανία, λες και θα τους απαντήσει και συνεχώς αναρωτιούνται αν είναι εντάξει το μωρό και αν το τάισαν σωστά.
Όλα αυτά πάντα με το στήθος φουσκωμένο από περηφάνια για το παιδί τους. Περηφάνια που συνυπάρχει με την αγωνία και το φόβο αν θα το μεγαλώσουν σωστά κι αν θα μπορέσουν να του προσφέρουν τα απαραίτητα εφόδια για να γίνει ένας χρήσιμος άνθρωπος.
Κι είναι εκείνη η φάση της ζωής ενός άντρα που αντιλαμβάνεται πόση αγάπη έχει μέσα του να διαθέσει. Μια περίεργη αγάπη, πρωτόγνωρη, διαφορετική. Μια αγάπη που τον κάνει να προσεύχεται, σ’ όποιο Θεό κι αν πιστεύει, για ένα ακόμη πλάσμα που τοποθετείται πάνω απ’ αυτόν.
Νιώθοντας παράλληλα ευγνώμων για τη γυναίκα που του χάρισε αυτό το αίσθημα και που μαζί θα παλέψουν για το καλύτερο όλων τους.
Προσοχή μόνο στα λεπτά όρια αγάπης, εξάρτησης, αφοσίωσης. Ένα παιδί δεν έρχεται για να χωρίσει το ζευγάρι, έρχεται για να το συμπληρώσει.
Δεν γινόμαστε γονείς για να χάσουμε τον ερωτισμό μας.
Τ’ άκουσες ευτυχισμένε νέε πατέρα;
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
