Μία από τις αγαπημένες συνήθειες όλων μας είναι να παραπονιόμαστε κάθε μέρα ότι έχουμε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια, πως πρέπει να γίνει κάτι να σπάσει τη μονοτονία και ότι έχουμε μπουχτίσει από την καθημερινότητα μας.
Με απλά και λίγα λόγια; Βαριόμαστε τη ρουτίνα μας, θέλουμε κάτι διαφορετικό.
Για σκεφτείτε, όμως, πόσο ασφαλείς νιώθουμε μέσα σ’ αυτή πολλές φορές και πόσο μας λείπει όταν αλλάζουμε για καιρό συνήθειες; Θα σας πω εγώ, πολύ.
Ξέρετε γιατί γίνονται όλα αυτά; Γιατί δεν εκτιμούμε τη ρουτίνα μας και γιατί πολλές φορές λέγοντας ρουτίνα θεωρούμε την εργασία μας, τις δουλειές του σπιτιού, τα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο, τα κυριακάτικά τραπέζια στα πεθερικά, την πληρωμή των λογαριασμών, το σαββατιάτικο σουπερμάρκετ, τις καθημερινές εξόδους τα ίδια μπατίρικα φοιτητικά βράδια.
Αυτό που λέμε διαρκώς: «σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι».
Μέσα σ’ όλα αυτά τα πραγματικά βαρετά, πολλές φορές, πράγματα και καταστάσεις υπάρχουν και κάποια άλλα μικρά και φαινομενικά ασήμαντα που κάνουν τη μεγάλη διαφορά. Αυτά που δίνουν χρώμα κι ένταση στη μέρα και την κάνουν να ‘ναι τουλάχιστον υποφερτή.
Αυτά τα μικρά κι ασήμαντα είναι τόσο πολύτιμα που δεν αγοράζονται, τόσο αναγκαία που μας είναι απαραίτητα και τόσο όμορφα που γλυκαίνουν τις στιγμές της κάθε μέρας. Κι επειδή τα παραδείγματα πάντα τα λένε καλύτερα θα σας εξηγήσω σε τι αναφέρομαι.
Είσαι εργαζόμενη μητέρα, με γεμάτο ωράριο, άντρα, σπίτι, κι ένα σωρό πάνω στο κεφάλι σου. Κουράζεσαι φρικτά, νευριάζεις, αγανακτείς, κλαις πολλές φορές. Μη μου πεις ότι, όταν σε σ’ αγκαλιάζει το παιδί σου και σου λέει πόσο σ’ αγαπάει, δεν τα ξεχνάς όλα στο λεπτό; Μια τόση δα κουβεντούλα σε γεμίζει δύναμη και σου σπάει τη μονοτονία.
Το ίδιο ισχύει και στις περιπτώσεις των πατεράδων. Μια λέξη του παιδιού τους ή ένα καλό φαγητό που δεν περίμεναν το μεσημέρι κι όλα φαίνονται ευνοϊκότερα.
Κι όταν είσαι ερωτευμένος; Εκεί είναι που η έννοια της ρουτίνας είναι διαφορετική. Βασικά δεν υπάρχει ρουτίνα. Κάθε μέρα είναι κι άλλη. Κι όταν περάσει λίγο ο καιρός και μερικά πράγματα γίνονται ασυναίσθητα και κάποια άλλα τα θεωρείς δεδομένα, και πάλι υπάρχουν τόσα πολλά που σε κάνουν να ξερουτινιάζεις ή να σκέφτεσαι πως η καθημερινότητα σου χωρίς αυτά θα ήταν εντελώς ανάλατη.
Κι εσύ που κάνεις την ίδια δουλειά πολλά χρόνια κι όλες οι κινήσεις σου είναι στον αυτόματο, ακόμη κι εσύ έχεις στην κάθε μέρα σου κάτι που σε κάνει να χαμογελάς και να παίρνεις βαθιά ανάσα για την επόμενη μέρα. Ένα χάδι του συντρόφου, ο σκύλος σου που κουνάει την ουρά του σαν τρελός με το που βάζεις το κλειδί στην πόρτα, η κυρία Ελένη η γειτόνισσα που σου λέει κάθε μέρα καλημέρα την ίδια ώρα εδώ και είκοσι χρόνια, εκείνη η καρέκλα σου στη δουλειά που κοντεύει να λιώσει αλλά δεν την αλλάζεις με τίποτα.
Είναι γλυκιά η ρουτίνα μας όσο κι αν την κατηγορούμε. Αν για κάποιο λόγο πάψουμε να την έχουμε κι αλλάξουμε πλεύση τότε μόνο θα καταλάβουμε τι είχαμε και τι χάσαμε.
Γι’ αυτό να μην υποτιμάτε τα μικρά και τ’ ασήμαντα. Όσο τα έχουμε δεδομένα δεν τα εκτιμούμε γιατί είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας να ‘μαστε λίγο αχάριστα πλάσματα. Δείτε λίγο καλύτερα γύρω σας, σκεφτείτε τις καθημερινές σας κινήσεις κι αναλογιστείτε αν θα σας κακοφαινόταν να μην τις κάνετε, αν σας έλειπαν σε περίπτωση που τις χάνατε.
Έτσι μόνο μπορούμε να καταλάβουμε τη δύναμη που έχει η όμορφη ρουτίνα μας. Ας μην κάνουμε λοιπόν το λάθος να εκτιμούμε αφού χάσουμε.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
